'' ΜΟΙΑΖΕΙς ΤΗς ΘΑΛΑΣΣΑς''

Από μια θύμηση άνοιξα
με τα παλιά τα φυλαγμένα το ερμάρι..
μυριάδες λέξεις..χρώματα 
φωλιάζουν στη σκια του..
το ραβασάκι σου στα χέρια μου κρατώ
στο βότσαλο ακόμα τυλιγμένο
κιτρινισμένες λέξεις του..αχνές
δακρύζουνε τα μάτια της ψυχής..
Μοιάζεις της θάλασσας 
ψιθύρισαν τα γράμματα γλυκά..
μοιάζεις θαρρώ της θάλασσας
που 'χει ανοιχτή αγκαλιά..
με κράτησες ολάκερο..βυθίστηκα βαθιά
δροσάτες μελωδίες στις ψυχές..
ηδονικές του έρωτα χαράξαν τα κορμιά..
απόκαμα ......
έμοιαζες θάλασσας γυναίκας αγκαλιά
στο κύμα της ψυχής σου αποκοιμήθη
Πόσο στ' αλήθεια
θάλασσα - γυναίκα εσύ της μοιάζεις..
Έλα λοιπόν κοντά μου νοερά
να ξαναζήσουμε τα χρώματα
οι λέξεις σου ν' αγγίξουν την καρδιά μου
το αποτύπωμα ανεξίτηλο..βαθύ
ο κώδικας ψυχών 
εντός μου εγγεγραμμένος. 
Να το θυμάσαι..μην το λησμονάς...

<< η θάλασσα αγάπη μου..
παίρνει το χρώμα της αυτό
από τον ουρανό που την σκεπάζει..
Αν θέλησες να γίνεις ουρανός για εμέ..
εεε..τότε ναι..μη με ρωτάς
και μη μου βαλαντώνεις..
γίνομαι θάλασσα γαλάζια εγώ για εσέ..
το βότσαλο στολίζει την εξώπορτα
στο μέρος της καρδιάς μου
κρατώ σφιχτά το ραβασάκι το παλιό
κι ευχαριστώ τον άνεμο τον ούριο
που σ' έφερε σιμά μου >>....

''Μοιάζεις της θάλασσας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,