♫♫♫ ΣΑΝ ΠΑΡΤΙΤΟΥΡΑ ΜΕΛΩΔΙΑς ♫♫♫

Σαν μελωδία απ' το ουράνιο στερέωμα

στην ώρα που ο αυγερινός στο θόλο του..

στα σύννεφα κοιμόταν..

ένα ψυχοπούλι ζύγωνε στη λεύκα μου...
κυνήγι λησμονιάς μη και προκάνει..

μου εχτύπαε το τζάμι λες λυγμός..

ξύπνα μου έλεγε μη θλίβεσαι..εμέρωσε
γιατί είσαι ακόμα ζωντανή..

κι η αγάπη σε θυμάται..

παλιός μου γνώριμος..

ο ήχος ο ζεστός..

στο τζάμι της ψυχής μου η φωνή σου..
τα βροχερά..
τα βράδια τα βρεμένα μου.
μια μελωδία επιμένουσα..

χαϊδεύει τα αυτιά μου
καθώς στο παραθύρι οι στάλες τραγουδούν..

κάθε που η σκέψη μου..

σε σένα πεταρίζει..λογυρνά..
σαν παρτιτούρα μελωδιάς
τα λόγια σου που στάξανε 
αγάπη κι αντοχή μες στην καρδιά μου.. 
Κι αν οι ψυχές μας λέν' πως αφουγκράζονται..  
μπακίρια οι λέξεις οι μετύστερες
μετά από σε..σκουριάζουν...
 

'' ΣΑΝ ΠΑΡΤΙΤΟΥΡΑ ΜΕΛΩΔΙΑς''
Σοφίας Θεοδοσιάδη

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

''ΣΤΙς ΑΙΩΡΕς ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ''

ΠΙΝΑΚΑς : ΜΙΜΗς ΑΝΤΖΟΥΡΗς

Ημερολόγιο αιφνίδιων συναντήσεων
επιθυμίες..ονείρατα και πράξεις μας
ήττες και νίκες εγεφύρωνε
ο χρόνος ο αγέραστος
στους λεπτοδείχτες μας του νου..
σ' ένα μοιραίο αποπροσανατολισμό
με την γλυκείαν ψευδαίσθησιν
δηλώναμε..άνοες εξουσιαστές..
πότε ταχύτερα ασθμαίνοντας..
άλλοτε βήμα αργό..
ατενίζοντας μακρόθεν το αιώνιον
αψηφώντας το φθαρτόν..
Χρόνε μου..απάλιωτε..αγέραστε
σάμπως υπάρχεις άραγε ή..
είσαι δημιούργημα της αγωνίας μου..
να ζήσω..να προλάβω..να σταθώ ?
Γρήγορα που αλλάζουν οι εποχές..
σαν τους κοκκινολαίμηδες
σ' ένα κελάηδημα όμοιο αηδονιού γλυκύ
τους δέρνει τ' ανεμόβροχο..
στου πάρκου τη γωνιά τους οι ανθρώποι.. 
κουρνιάζοντας..προσμένοντας
ξορκίζοντας Χειμώνες παγερούς
Άνοιξες καρτερώντας..
Αλήθεια.............
πότε εξημέρωσε για μας
πότε έφτασε το σούρουπο
τι γρήγορα νυχτώνει!
το παρελθόν εγκλωβισμένο περπατεί..
οι λεπτοδείχτες πια το προσπερνούν...
ο χρόνος μας καραδοκεί
τρυπώνει πίσω από τις γρίλιες μας του νου..
αγωνιά..γεφυρώνει συναισθήματα
επαίρεται..φωταγωγεί..χλευάζει..
γίνεται η γλώσσα μίας πλήθουσας σιωπής...
μάρτυρας αδιάψευστος της μέσα μας αλήθειας......

''ΣΤΙς ΑΙΩΡΕς ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΟΤΑΝ ΓΛΥΚΑ ΘΑ ΞΕΘΩΡΙΑΖΕΙς''..

Εις το προαύλιον της ζωής..ακάλεστα
οι νυχτοφόροι σου οι δαίμονες..
σκορπάγανε της θλίψης το σκοτάδι..
αλλάζαν τις σκυτάλες σου
παρέδιδαν τα σκήπτρα του αγώνα σου
στους νιούς....
νικούσανε το φόβο για τις ήττες σου
μη μείνουνε αιώνια διψασμένες..
γλυκοαγγίγματα συνέχειας στα δάχτυλα 
στων νιων τις νίκες οι ιαχές..
να τρέχουνε με υψηλές ταχύτητες 
που ίλιγγο σου φέρνουν..
μηνύματα να τους ταχυδρομείς
για να ρουφούν το χρόνο.

 .:｡

Την έπαρση με δύναμιν να απαρνηθείς

απιθώνοντας στα χέρια
θησαυρούς πολύτιμης συγκομιδής
 των γηρατειών και του φιλοσοφείν..
τα νιάτα να προτάσσεις στην ζωήν
να υποκλίνεσαι..να προσκυνάς το κάλλος..
Για σε ως φυλαχτόν το ύστερον..
στην κατανόησιν της εφήμερης 
της ύλης  της φθαρτής σου σαν γλυστράς
τον ακριβό σου χρόνο να κρατείς
επιλεκτικά να τον διαλέγεις..
και με φωνήν στεντόρεια να τον τραγουδείς
στο τέλεμα της δύσης σου
όταν γλυκά θα ξεθωριάζεις...

''ΟΤΑΝ ΓΛΥΚΑ ΘΑ ΞΕΘΩΡΙΑΖΕΙς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Ο ΧΟΡΟς ΤΗς ΦΘΟΡΑς''

Μια ελαφράδα τον επεριέλουζε
σαν έρχονταν το φως της χαραυγής
κι εφώτιζε το ανήλιαγο..σαρακοφαγωμένο
της ψυχής του παραθύρι..
καραδοκούσα η θλίψη εχτύπαγε την πόρτα του
τα φευγαλέα..τα άπιαστα 
τα χαμένα αναπολούσε..
Έγραφε ποιήματα..στιχάκια και λογίδρια
αναπολώντας επιθυμητούς παροξυσμούς
για έρωτα ανέραστος ομίλει..
Στην νεκρωμένην κάμαρα
είχεν παρέλθει ο ρυθμός
τα βήματα του βαλς πεπερασμένα.. 
Ήτανε έξυπνος..ανήσυχος πολύ..
στη σκέψη του τη δροσερή..
αρνούνταν να ποθάνει..
χορό του έρωτα εχόρευε τα βράδια του
στο φως της μέρας του απέμενε
ο χορός του Ησαϊα του
που εχόρεψε έναν παλιό καιρό
στο σύστημα πειθήνιος
διόλου μη διαφέρει..
Ασφυχτιούσε μες στην κάμαρα..
σκάλωνε σε συρματοπλέγματα..
αγκάλιαζε το ''ψέμμα''..
έκλαιε για το όνειρο..
για τις σιωπές του που θεριεύανε
καθώς αγνάντευε στην προκυμαία του..
την προσδοκία του που εταξίδευε..
σε αδιέξοδα λιμάνια θολερά..
ωσάν καράβι γέρικο..
σαπίζοντας..δεμένο στο μουράγιο...
Καθώς ο έρωτας ανύπαρκτος
την έλλειψιν..την θλίψιν προκαλούσε..
τις νύχτες τις τυραννικές
στα περιθώρια έγραφε των τετραδίων του
έγλειφε το θυμό του..
στιχάκια ελιξήρια εσκάρωνε
φάρμακον της φθοράς του.

''Ο ΧΟΡΟς ΤΗς ΦΘΟΡΑς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΤΗς ΙΣΤΟΡΙΑς ΤΗΝ ΡΕΜΒΗΝ''

Έργο : Χρήστος Μποκόρος

Στης Ιστορίας την ρέμβην η ομίχλη της..
σύννεφο εγίνονταν λευκό
αντανακλάσεις στον καθρέφτην της
σκέψιν λευκήν εστάζαν..
όχλος πολύς..εβάδιζε στα μάτια της
την γνώσιν..την θυσίαν καθρεφτίζοντας
πληθαίνανε αιφνιδιαστικά
της ελευθερίας τα είδωλα
πληθαίναν οι μορφές των..
Σε κύμβαλα αλαλάζοντα
δεν επαρέδιδε τα ώτα της ψυχής...
Ένα τραγούδι μοναχά
στίχων βαθέων..φιλοσοφικών
Καβάφειων..στην μέραν τούτην ενοστάλγησε..
καθώς εκείνες οι σκιές
μικρές..τρανές..σημαντικές..ασήμαντες
ελάχιστες..πελώριες εις το διηνεκές..
που επέσαν στην αρένα της ελευθεριάς
γίναν αγάπης..της ψυχής σκιές
πως φύγαν τόσο βιαστικά
παραπονιέται η γη..κλαίει ο ουρανός

φρυκτωρίες φωτεινές συνομωτούν..
για το επιθυμητόν..το άφθαρτον..
το άφθαστον το ύψος του ανθρώπου..

 

 

''ΣΤΗς ΙΣΤΟΡΙΑς ΤΗΝ ΡΕΜΒΗΝ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΚΑΡΦΩΜΕΝΕς ΙΑΧΕς ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ''''

Έργο του ιδεαλιστή εικαστικού: Δημήτρη Κατσικογιάννη

Ετριγυρνούσε με τ' ανάκατα μαλλιά..  
γκριζάραν από τότες κι οι κροτάφοι..
ασάλευτο το βλέμμα της..
τρύπωνε στους δαφνώνες..  
λίγα κλαριά..
λίγα κλωνάρια δάφνης και ελιάς..  
του στεφανώματος..επεριμάζωνε..
τις κόμες των μαρτύρων της γενιάς της 
να στολίσει..κι ένα κερί..κι ένα κερί..
να σιγοκαίει στης μνημοσύνης της..
των αφανών που επέσανε στην καγκελόπορτα
 οι σιωπηρές οι ιαχές δικαίωση ζητούσαν..
Ήτανε άλλη μια ζαριά..στης λευτεριάς την πόρτα..
η σκέψη δεν ελύγισε..στις 17 Νοέμβρη..
 χούντες..μαστίγια..φάλαγγες..
ξορίες κι αλυσίδες..  
ελιώνανε στα χέρια τους..
στων νιάτων τους τη φλόγα...
Σαν ατενίζεις αψηλά..
βήματα στέρεα πατείς..
ποδοπατείς τα φίδια.
 κόβεις κεφάλια κι ας φυτρώνουνε..
νέες λερναίες ύδρες..
ο λεύτερος ποτές του δε φοβήθηκε..
 μονάχα εκεί στην πέτρα του μονολογεί..
 ελέυθερος του πρέπει να ανασαίνει..  
Κιτρινισμένες μνήμες μου..χρόνια του ''73
 στέκεστε ολόρθες μπρος στα σκαλοπάτια μου..
 μου γνέφετε το μάτι..
 δεν ξέρω τι με θλίβει πιότερο..
της προδοσίας το εξαργύρωμα των ανιδιοτελών..
στης βολεψιάς τον τόπο? για τάχα
που εσβήσαν οι ελπίδες πια των νιάτων μου..
ή που καινούριο πανωφόρι φόρεσαν..  
οι γυαλισμένες αλυσίδες των ψυχών τους? 
Βαρύ το διακύβευμα των νιάτων εσαεί
στις στάχτες που απομένουνε
ψήγματα ψάχνω απ' τα δαδιά
φλογίτσα να την κάμω
στης βολεψιάς το άντρο τους δεν κατοικώ αντάμα
στης ανιδιοτέλειας της Εξέγερσης 
ακόμα προσκυνάω.......
τα αφημένα ψήγματα της νιότης μου
δαδιά και προσανάμματα ακριβά
στης λευτεριάς τη χώρα..
και στων ρομαντικών τις ιαχές 
να ''συλλογάσαι ελεύθερα''
τον τόπον τον ιερόν εναποθέτω..

''ΚΑΡΦΩΜΕΝΕς ΙΑΧΕς ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ''- Σοφίας Θεοδοσιάδη. ..............................................................................................................

''ΣΤΟ ΦΙΔΩΤΟ ΔΡΟΜΑΚΙ''

Καθώς γινόσουν ιαχή..στίχος χαράς και θλίψης..
ο άνεμος με έσπρωχνε..
και έπαιρνα  για να σε βρω το φιδωτό δρομάκι..
με έφερνε σε σένανε..στα παγωμένα μάρμαρα..
μια ανάμνηση..μια αίσθηση..
ωδή στο θάνατό σου..
Για πες μου αλήθεια να χαρείς..
μίλα μου ..αποκρίσου
από τα βάθη σου να σηκωθείς
τι είναι τούτο 'δω το ξάφνιασμα
ποια μοίρα το 'χε γράψει
πως γέμισαν τα μάτια μου κυκλάμινα
πως έστρωσαν χαλί στο πέρασμά μου
που βρήκαν τόση αποκοτιά
να φύονται απότιστα στους δρόμους
μη και τα πότιζαν τα δάκρυα μου
δροσοσταλιές στις χαραυγές
που έριχνα για σένα..?
πως τα 'χατες ετόλμαγαν 
μες στις ξερολιθιές της
στης Ζήριας τα λαγκάδια της..
το μυστικό να κρύβουνε
το χρώμα να φυτεύουν?
Δέκτης με μιας εγώ..εγώ και ο πομπός
εχώρεσαν τα βλέφαρα 
την ομορφιά του κόσμου..
Άλλαξε ρότα  η θλίψη μου
τη σκέψη μου ελήστεψαν 
των βράχων της.. 
ροζ και λευκές νεράϊδες...
Kοίτα να δεις μονολογώ
πως ξεπερνιούνται οι Συμπληγάδες..
μαγευτικά η ζωή υπερτερεί του θάνατου
εσένα σε εκέρδισε..
για πάντα η αιωνιότης
μα η ομορφιά..........
που αντίκρυσαν τα μάτια μου
στο σπίτι το βουβό σου οδοιπόρος..
έχει ριζώσει μέσα μου..αιώνια θα μείνει..
τραγούδι μου ετραγούδησε δοξαστικό
στη γη σου..και στο χώμα σου να φτάνει..
Πως μοιάζουν στη δική μου την ψυχή..
ωσάν τα άνθια και τα φύλλα τους
τρεμάμενα..κατάχαμα τα ρίχνουν..
μένουν βολβοί..αναφύονται
ως ο έρωτας που εφύτεψες
μια νύχτα στην καρδιά μου...... 

''ΣΤΟ ΦΙΔΩΤΟ ΔΡΟΜΑΚΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
.......................................................................................................