''ΤΣΑΪ ΜΕ ΛΕΒΑΝΤΑ''

Στην ξώθυρα της μνήμης μου
απ' τα μικράτα μου..νωρίς
κάρφωνα μοσχοκάρφια..μυρουδιές
μιας ευωδίας γιατρικό..
είχε λεβάντας άρωμα ..
που εφύλαε η μάνα στα συρτάρια της
τα ρούχα μας τα μάλλινα και τα υφαντά
σκώρος να μην τα πιάνει..
μεθυστικά με κυριεύει η μυρωδιά
μες στις ''πολύχρωμες τις θάλασσες''
το θυμητάρι στο ταξίδι μου του νου
από το χέρι σαν με παίρνει και με σεργιανά
στον κάμπο που επλημμύραε
βοτάνια και μπαχάρια γιατρικά..
το σκώρο διώχνει της ψυχής
π' εφρόντιζε η ζωή στα αναπάντεχα
υπόγεια..υποδόρεια
αργά και βασανιστικά 
τις μέρες μας τις δίσεκτες
σκληρά να μας τρατάρει..
Βοτάνι..έλαιο..ξόρκι ακριβό
τον πόνο μου της σκέψης γαληνεύει
ρουφώ..βυθίζομαι στη γεύση του
στο τσάι το αρωματικό
λεβάντας με φασκόμηλο απ' της νόνας μου
στάζοντας καστανόμελο
τα ροζιασμένα χέρια..

''ΤΣΑΪ ΜΕ ΛΕΒΑΝΤΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ ΕΩΘΙΝΑ''

Ένας Θεός γεννιότανε εντός
στις τεθλασμένες του μυαλού
της εύλαλης σιωπής της..
κεντούσε με βελόνι με χρυσή κλωστή..
τον γκρίζο ήλιο του Χειμώνα της..
τονε φορούσε στα μαλλιά..

εις της ανάβασης εκείνο το στρατί

μιαν αλαφράδα έπαιρνε η ψυχή

αντίκρυ απ' την βουνοκορφή

μ' όλο που η μέρα ήτανε σκληρή

και άγνωστη η αύριο..

ήταν στο φύσημα της δεντρολιβανιάς

π' αρωματίζονταν τα φύλλα της καρδιάς

ήταν η ψαλμωδία του παπά

που το κηπάκι των νεκρών

μαλάκωνε και ανθίζαν οι βιολέτες?

Μόνη..στον όρθρο της καρδιάς..
ανηφορίζοντας

στην έμπαση της υψηλής βουνοπλαγιάς
καλέσματα εωθινά ψυχών

στις ψαλμωδίες εις ανάμνησιν..
σε τόνο ''φα'' εναρμόνιο..
εσιγοτραγουδούσε..

''ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ ΕΩΘΙΝΑ '' 
 Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟ ΦΙΛΟ ΜΟΥ''

Κι αν τα στερνά τιμούν τα πρώτα μας..
αιώνες τώρα
λέγει ο θυμόσοφος ετούτος ο λαός
μπροστά σε σένα θα σταθώ..
κριτής σου δε θα γίνω..
κριτής ας γίνει μόνον ο Θεός
εαν τον εκουβάλησες ποτές
στην αδειανή ψυχή σου..
με λέξεις άυλες σου μολογώ
το πέπλο της ψευδαίσθησης 
που εκάλυψε το νου σου..οδυνηρό
το ψέμμα σου εκκωφαντικό..
άπλωσε άξαφνα τη σκοτεινιά
στα μάτια τα δικά μου
χαμένα ενίοτε τα προσανάμματα
ωσεί απών από τη φλόγα μου
ο χρόνος αδυσώπητα
παγίδες στήνει σου αυτοεγκλωβισμού 
αίωρη η σκέψη τριγυρνά
στης λήθης της μορφής σου το ποτάμι...
Ήμουν αγέρας και βροχή
περβόλι σε αλμυρή ακτή
π' ασφόδελοι φυτρώνουν...
Μην ψάξεις πια για να με βρεις
τη γήινη αγάπη σου απαρνήθηκα
την κόμη έχω ξέπλεκη 
σ' αερικό να μοιάζει..
τις νύχτες στα φεγγάρια σεργιανώ
στης θάλασσας τα κύματα τις μέρες μου
πνίγω τις μάχες που έδωσα για σε
μετρώ τα σφάλματα και τις παραχωρήσεις.. 
γίνομαι ένας μικρός θνητός Θεός
λυτρώνομαι απ' τις ήττες μου
ψάχνω δροσιά του μέλλοντος
το μαύρο της ψυχής σου σαν βυθίζω..
Και να θυμάσαι φίλε παραμυθατζή
της προδοσίας η πόρτα άνοιξε 
με το δικό σου το κλειδί
καθώς....................
της αγάπης το διακύβευμα τρανό
μα ανάξια η ψυχή σου....
Να το θυμάσαι μην το λησμονάς
συνένοχη η σκέψη μου σε συμπονά
για την δική σου την τυράγνια για τα με
την ώρα που στο στρώμα γέρνεις έρημος
της νυφικής παστάδας..

''Ήμουν αγέρας και βροχή'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'''ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Η ΒΡΟΧΗ''''

Τραγουδάει η βροχή στης καρδιάς μου τον τσίγκο
και χορεύει η καρδιά στης ψυχής το περβάζι..

Κοντοζυγώνει η αυγή και λυπούμαι
αφελείς του συρμού εραστές..γυρολόγοι
την αγάπη για μια μέρα μονάχα γιορτάζουν
και στην σκέψη μου εσύ επιστρέφεις
στης αυλής μου την αλάνα μικρό πιτσιρίκι
πλατσουρίζεις σε λακούβες ερώτων. 
Είναι όνειρο..πλάνη οικτρή η αγάπη?
την αλήθεια κανένας δεν μαρτυράει.

απροσκάλεστα ο Μορφέας δυνάστης
απαντήσεις καρτερά..στο σκοτάδι γυρεύει..
με ρωτά ποσοστά να του δώσω
για το μέτρο για σένα της δικής μου αγάπης.. 
εις το σκότος σιωπηλά ψιθυρίζω...

Έχει αλήθεια και μέτρο η αγάπη ?

Σ' αγαπώ όσο ένα ταχύπαλμο ποίημα.
όσο μιας μυρωδιάς πασχαλιάς παραθύρι..

Σε αγάπησα σφόδρα..σ' αγαπάω ακόμα
χαμαιλέων..τις μορφές του έρωτά σου αλλάζω
σαν παιδίσκη που κρύβεται εντός μου..
Δυνατά στο φωνάζω χωρίς φόβο κανένα..
σ' αγαπώ..σε λατρεύω ώριμα τώρα..
έτσι απλά την ψυχή σου σιμώνω..

''Τραγουδάει η βροχή'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΤΟ ΓΙΟΦΥΡΙ'''

Ποτάμια..χείμαρροι αληθινοί
της φύσης μας τα θάμματα
του νου μας άλλοτε οι ροές 
οι ξεχειλίζουσες..ορμητικές ως ποταμοί..
άλλους φοβίζουν τα νερά..κι άλλους καλούν
γιοφύρια τοξωτά να στήνουνε..περάσματα
να ταξιδέψουν στον καιρό
να αδελφώσουν τα νερά
να αδελφώσουν τις ζωές στο πεπρωμένο..
Μου λένε πως δεν είναι της μοδός το παρελθόν..
να μην κλωθογυρνώ στα γραφικά του μονοπάτια
αλλάξανε τα ρούχα μας..τα πέτα και οι γιακάδες
τι κι αν φορώ φορές - φορές
κοστούμια..τα σακάκια τους καινούρια.
Σαν φτάνω στα λημέρια τα παλιά
σαν δρασκελίζω πια τη γέφυρα
που χρόνια ολόρθη στέκει ακούραστα
μονάχη και αξιοπρεπής
ενώνει το μικρό μου το χωριό
με το παλιό και το καινούριο
ξεθάβω βιαστικά απ' το μπαούλο μου
τη φορεσιά μου που εστόλισε
εις τον καιρό της αθωότης μου
τα παραθύρια της ψυχής μου..
Λαθραίος επιβάτης παρελθοντικής διαδρομής
ακούω φωνές να με καλούν
που άφησα στις κάμαρες
τα βράδια μου απλώνουνε το χέρι.
Λαθραία η μνήμη με οδηγεί
να ξανακαινουριώσω πια τις θύμισες
να αναστήσω τους νεκρούς
τα απωθημένα συναισθήματα
που ο χρόνος απειλεί να τα σκουριάσει..
Έχουν ανάγκη οι νεκροί
ανάγκη κι οι ψυχές οι ζωντανές μας
να τις διαβαίνουνε τις γέφυρες
νέοι και παλιοί περπατητές
τη λήθη με τη μνήμη να ενώνουνε
της αθωότης μας λαθραίοι επιβάτες...

''ΤΟ ΓΙΟΦΥΡΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.. 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,




 

''ΜΗΝ ΚΛΑΙς ΜΑΡΙΑ''

Μην κλαις Μαρία να χαρείς
όσο τελεύουνε οι μέρες της
κι ο χρόνος λιγοστεύει 
διώξε μακριά τις ενοχές
τις βαθουλές ραγισματιές
που κατοικούν εντός σου...
στο ''πράσινο το μίλι'' να σταθείς
στης μάνας σου τα βήματα τ' αργόσυρτα 
μ' ένα βαθύ σκεπτικισμό να αναλογιστείς
τα συν σου και τα πλην της προσφοράς σου..
Δεν ήταν άξαφνο το κλάμα σου
θρήνος γοερός..σπαραχτικός
τη μοίρα λες εθρήνης τη θνητή
του άμοιρου ανθρώπου.. 
Στο ημερολόγιο του λυκόφωτος
βαρειά η καταγραφή της διαδρομής..
το κάρμα του κανένας δεν ορίζει..
Αντίκρυ στάσου..μέτρησε
αν μπόρεσες τα ως εδώ
τα βήματα αξιοπρεπώς
εις την γεννήτορά σου και της προσφοράς
να τα υπηρετήσεις..
Ανυποψίαστα τα σώματα
στου χρόνου το σαράκι
παραδομένα από της γέννησης
στη γεύση της φθοράς τους..
Ο φανοκόρος της μικρής μας της ζωής
στα ύστερα θαρρείς κι αλησμονά 
τους φωτεινούς μας φανοστάτες να πυρώσει..
Στην Κιβωτό του πεπρωμένου μας
ανεξιχνίαστες οι βουλές
και άγνωστον το τέλος..
Στης απουσίας τη σιωπή
οι ήχοι την ακολουθούν
στον Οίκο ευγηρίας......
νότες του πιάνου που σου δίδαξε
σε τόνο αλλέγκρο τις νυχτιές
της ερημίας της τον τοίχο θα γεμίζουν...
 
''ΜΗΝ ΚΛΑΙς ΜΑΡΙΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
  

''ΣΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΤΗς ΚΑΡΔΙΑς ΜΟΥ ΕΡΜΑΡΙ''

Τις νύχτες που βυθίζομαι αργά
στης νοσταλγίας της λίμνης τα νερά
τρέχω..τραβώ απ' το βυθό..
το εφτασφράγιστο
ερμάρι της ψυχής μου...
ψάχνω το φως της να γευτώ
μιας πεταλούδας που εγκλώβισα 
επί τούτου μες στα σκοτεινά
το φως να διαχέει μες στα φυλλοκάρδια μου
σαν την ελευθερώνω και πετά
όταν η θάλλουσα η μνήμη την ανακαλέι
στα κουρασμένα  βλέφαρά μου..
όντας η καταπονημένη μου ψυχή 
απεγνωσμένα αναζητά για να παραδοθεί
στην αέρινη εξουσίας της
στην άπλετη πληρότης...
στα εμπνευσμένα από τα ηλιοβασιλέματα 
στα  χρώματα απ' τις φτερούγες της
στο κάλλος της ζωής το φευγαλέον μου
να 'ρχεται καλεσμένη στα κιτάπια μου του νου
με τρέμουλο ν' αγγίζω την μεταξωτά
είναι το μυστικό μου...........


την προστατεύω μη μου εκτεθεί
μην κάψει τα φτερά της
στις λάμπες τις αλόγιστες
στις φλόγες του καιρού..
Λένε πως είναι εγωισμός
τις πεταλούδες να εγκλωβίζεις τες
μα πως γλυκά να πορευτώ
χωρίς εκείνη τη μοναδική
την ''αστροπεταλούδα'' μου.............
που συναπάντησα ευλογημένα στη ζωή
στο φως των αστεριών
κοντά του να με φέρνει ?

''ΣΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΤΗς ΚΑΡΔΙΑς ΜΟΥ ΕΡΜΑΡΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,