''ΣΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΤΗς ΚΑΡΔΙΑς ΜΟΥ ΕΡΜΑΡΙ''

Τις νύχτες που βυθίζομαι αργά
στης νοσταλγίας της λίμνης τα νερά
τρέχω..τραβώ απ' το βυθό..
το εφτασφράγιστο
ερμάρι της ψυχής μου...
ψάχνω το φως της να γευτώ
μιας πεταλούδας που εγκλώβισα 
επί τούτου μες στα σκοτεινά
το φως να διαχέει μες στα φυλλοκάρδια μου
σαν την ελευθερώνω και πετά
όταν η θάλλουσα η μνήμη την ανακαλέι
στα κουρασμένα  βλέφαρά μου..
όντας η καταπονημένη μου ψυχή 
απεγνωσμένα αναζητά για να παραδοθεί
στην αέρινη εξουσίας της
στην άπλετη πληρότης...
στα εμπνευσμένα από τα ηλιοβασιλέματα 
στα  χρώματα απ' τις φτερούγες της
στο κάλλος της ζωής το φευγαλέον μου
να 'ρχεται καλεσμένη στα κιτάπια μου του νου
με τρέμουλο ν' αγγίζω την μεταξωτά
είναι το μυστικό μου...........


την προστατεύω μη μου εκτεθεί
μην κάψει τα φτερά της
στις λάμπες τις αλόγιστες
στις φλόγες του καιρού..
Λένε πως είναι εγωισμός
τις πεταλούδες να εγκλωβίζεις τες
μα πως γλυκά να πορευτώ
χωρίς εκείνη τη μοναδική
την ''αστροπεταλούδα'' μου.............
που συναπάντησα ευλογημένα στη ζωή
στο φως των αστεριών
κοντά του να με φέρνει ?

''ΣΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΤΗς ΚΑΡΔΙΑς ΜΟΥ ΕΡΜΑΡΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,