Δέσμιος λαθραίων επιλογών..
προσεύχεσαι γονυπετής..
θα πάψει ο Θεός να είναι σιωπηλός
η θεία παρηγορία θα κατέλθει?
στο ημερολόγιο του χτες..αιμάτινες κηλίδες
τις προσδοκίες σου αθετούν
στην ύστατη απέλπιδα προσπάθεια
δηλώνεις υπερήφανα πολίτης Ευρωπαίος..
πρώτης κατηγορίας άνθρωπος εμμονικά δηλώνεις...
Κι αφήνεις τους ''υποανάπτυκτους'' στη μοίρα τους
τους απολίτιστους οικτίρεις..τους λυπάσαι
καθώς εσύ γεωπολιτικά
με μαεστρία περισσή..αρπάζεις τη μπουκιά τους..
Θυμωμένους ανθρώπους χτίζεις καθημερινά ..
φυτεύεις μίσος γύρω σου και αγανάχτηση σκορπάς...
Διαλέγεις ηγέτες αιμοβόρους και ανίκανους...
σωστά αρπαχτικά...
τον
κόσμο ασυλλόγιστα καταπατούν και κυριεύουν...
εξαθλιώνουν...και πονούν...
τις
φτωχικές τους τις ψυχές...με μίσος τις γεμίζουν..
Μην απορείς λοιπόν και μην εκπλήσσεσαι και σήμερα...
τα σύνορά σου που εγέμισαν..
ζωές ψυχές στον κάδο των αχρήστων πεταμένες..
Πρώτος εσύ τις ετραυμάτισες
Έσπειρες άνεμους πολλούς..
άνοιξες μονάχος σου του Αίολου τους ασκούς...
Τη ρήση τούτη ελησμόνησες...
<< Αν ανέμους έσπειρες, θύελλες θα θερίσεις >>
Έφθασε η ώρα των τρανών μας απολογισμών
παντού στην ανθρωπότης..
Κοντόφθαλμους ηγέτες κι αρχηγούς ψηφίζεις άνθρωπε
τον κόσμο ολάκερο επικίνδυνη βλακεία κυβερνάει..
Ποιός τάχα έστειλε στην πόρτα σου
ορδές ξεσπιτωμένων..πεινασμένων?
Αναγκασμένος.. ενάντια στις προγονικές ιδέες σου
φράζεις με συρματόπλεγμα τ' ασύνορα ψυχών..
στην κολυμβήθρα τη στενή
σύνορα της Ευρώπης τα βαφτίζεις..
ονοματίζεις μ' ευκολία εχθρούς τους πρόσφυγες
χωρίς περίσκεψιν ποίος τους δημιούργησε
ποίος οραματίζεται να κάνει γκέτο την Ευρώπη..
Ερασιτέχνες ανά τον κόσμον οι πολιτικοί
με μια σκανδάλη εις τον κρόταφον σε κυβερνούν
επιχειρούνε αφελώς να «περιορίσουν» το πρόβλημα
στις πύλες της εισόδου της Ευρώπης..
εις την μικρήν ..φτωχήν..Ιστορικήν Ελλάδα..
Οποία υποκρισία άραγε..
Της Λερναίας Ύδρας το κεφάλι κόβεται στη βάση της
εκεί όπου χαϊδεύουν τα αυτιά αιμοδιψών
και τους πουλούνε όπλα...
Στης Ιστορίας τ' ανήλιαγα..
οι ελπίδες ολισθαίνουν...
''ΣΤΗς ΙΣΤΟΡΙΑς Τ' ΑΝΗΛΙΑΓΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν είναι η ψευδαίσθησή μου η Άνοιξη
δεν είναι η χαμένη μου ουτοπία..
δεν είν' της φαντασίας κατασκεύασμα
πάντα ζυγώνει με απαλά..
είν' γεγονός με ακρίβεια μαθηματική
αιώνες πάνε τώρα από Γεννήσεως
τους κήπους μας ανθίζει..
μοιάζει με όαση στην έρημο
στις διψασμένες τις καρδιές μας
μοιάζει με δροσερό νερό
στην κάψα της ψυχής μας..
Ήρθε ένας Μάρτης γλυκοφίλητος
λυτρωτικός..ζωογόνος
παραμερίζει την ασχήμια της ζωής
τελεύει πια την προσμονή
στου Μάη τα σοκάκια μας οδεύει
μες στην καρδιά της Άνοιξης ευελπιστεί
στο μοσχομυριστό το σταυροδρόμι να μας βγάλει.
Καρτέρι σε μιαν Άνοιξη
σε αρμονία νου..ομορφιάς και λογικής
με ξόβεργες θα στήσω..
παρακαλάω να βρέχει συναισθήματα
στην πρωινή της πάχνης τη δροσιά
στέλνω χρησμούς στους ουρανούς
τα στήθη ανοίγω στους αέρηδες
στον ήλιο που ανέβηκε ψηλά
της αδικίας τον πόνο να ξορκίσει..
Πως λαχταράει η ψυχή
χαλάρωση..στης Άνοιξης τα κάλλη
τις ευωδιές των γιασεμιών
γιορντάνι πα στα γκρίζα της μαλλιά
στεφάνι να φοράει..
μες στα λευκά κελάρια της να γεύεται
στης αλχημείας των νυχτολούλουδων
την κινητήριο δύναμη του έρωτα
για πάντα..........
'' ΚΑΡΤΕΡΙ ΣΕ ΜΙΑΝ ΑΝΟΙΞΗ '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Στερνές ρανίδες της βροχής..
στα κεραμίδια μου χτυπούν
τα βλέφαρα υγραίνουν...
σαν πρέπει να βουτήξω στο μελάνι μου
τις παγωμένες σκέψεις μου
για τις λειψές αγάπες.
''Αγάπη σημαίνει να μη φεύγεις
ν' αντιστέκεσαι......
να λες εμείς κι όχι εγώ
γρήγορα χάνεται το βλέμμα της
συννεφιάζει..σκοτεινιάζει η ματιά της..
Να επιλέγεις τον άλλον..να τολμάς
ακόμα κι αν το ρίσκο σου
σε βγάζει στους χαμένους..
Κάθε επιλογή είν' μια παραίτηση
απ' το κρυμμένο..διψασμένο εγώ μας..
Είναι φορές αυτοί που αγαπάς
πληγές ν' ανοίγουν στην ψυχή
πληγές που αιμορραγούν αργά
ανύποπτα..γλυκά και σε σκοτώνουν..
Ανάξιοι να τραγουδούν
όσοι τον έρωτα αγκάλιασαν
με παγωμένα χέρια..
αίνιγμα άλυτο στα σωθικά
αιώνες παραμένει...
Φταίει τα 'χατες αυτός
που πρώτος φεύγει βιαστικά?
Πότε αρχίζει άραγε ο πρώτος χωρισμός?
Πότε τελειώνει το γλυκό το φίλιωμα
στις ερωτευμένες τις καρδιές μας?
Πάψε να συλλογίζεσαι..
το έγκλημα εν ονόματι..αγάπης ξεφτισμένης.
Ποιός έφυγε..ποιός έμεινε
οι μέρες πέρασαν κι εσύ
ερίσκαρες ν' αργήσεις..
Είναι μεσάνυχτα..αξημέρωτα
αντάριασαν οι ωκεανοί
φουσκώσαν οι ανέμοι
μάθε ν' αφήνεις πίσω σου βυθούς
μην ψάχνεις για κοράλλια..
οι ψεύτικες αγάπες πάντοτε
βαραίνουν τον ιδιοκτήτη τους
πάει στον άλλο κόσμο κουβαλώντας τες
δεν έχει πια Παράδεισο γι αυτόν
κρύες παλάμες αγκαλιάζουνε
της απουσίας τους το ρόδο''.
''ΚΡΥΕς ΠΑΛΑΜΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Στου κήπου τη γωνιά με τις σκιές
τα λόγια μες στην κρύπτη φυλαγμένα
''το πεπρωμένο ουδείς το σταματά
η αδελφή ψυχή σου θα σε βρει
όσο κι αν χρόνο ροκανίσει''
ηχούν γλυκά τα λόγια της
κισμέτ στη γλώσσα της τ' ονόμαζε
μοίρα..το μερτικό του καθενός
στο μέτωπο γραμμένο
άνοιγε την παλάμη της
εδιάβαζε και τις γραμμές
το δρόμο σου για να βρει..
εμειδιούσα στα κρυφά
πολύ την αγαπούσα
χατήρι δεν της χάλαγα
τις σκέψεις τις σοφές που επερπάτησε
ποτέ δεν αθετούσα..
ήταν η ''νόνα'' που εχάϊδευε μεταξωτά
την παιδική ψυχή μου..
στο αλφαβητάρι της ζωής μου στα στερνά
σε γράμματα και σε περγαμηνές
βρήκα εξηγήσεις και ονόματα
άγνωστες λέξεις για τα με
μα πάντοτε στο δρόμο της σοφίας της
απλοϊκά με οδηγούσαν...
Κι αν στον καιρό......
οι λέξεις μας αλλάζουνε ονόματα
η ουσία τους στη ραχοκοκκαλιά
ακέραια παραμένει....
στ' απρόσμενο..στ' απρόβλεπτο
η μοίρα..το κισμέτ μας καρτεράει..
η ζωή μου στέρησε πολλά..μου στέρησε εσένα.
Στις χορδές της μοίρας μου εχόρεψα
γονάτισα..εμύρισα τα ρόδα της
επλήγιασαν τα γόνατα στ' αγκάθια τους
εστάλαξαν την ομορφιά στα κόκκαλά μου
αμετανόητα ομολόγησα.............
το πεπρωμένο..το κισμέτ ευγνωμονώ
εκούσια με βύθισε..σ' αστραφτερές παγίδες
στη χαρμολύπη μου ετυλίχτηκα στο φως..
σ' ένα τρελλό ψυχής χορό
που σ' έφερε..κι ας σ' έκλεψε από μένα.
''ΣΤΙς ΧΟΡΔΕς ΤΗς ΜΟΙΡΑς ΜΟΥ ΕΧΟΡΕΨΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 |
| by Peter Mitchev |
Και ποιαν ανέμη να γυρίσω ακριβέ
το παραμύθι το κρυφό μας ν' αρχινίσει
σ' ένα τραγούδι μου στερνό
να σου το τραγουδήσει
και πως ν' αντέξει η καρδιά
σε μιας παλάμης θάλασσα
να κλείσει την αλμύρα σου
να σφίξει τα φιλιά σου..
Θα έρχεσαι και θα με συναντάς
όταν θα λείπω απ' την ακτή..
στους γλάρους για τα μένα θα μιλάς
στο φύσημα τ' ανέμου..
τόσα αποτυπώματα..τα βήματα
στου έρωτα το χρόνο
φράσεις που δεν ειπώθηκαν
αγκάθια στο κορμί σου
αιμορραγούν στου δειλινού
θαμώνες της ψυχής σου..
Στην ίσαλο γραμμή θ' αναζητάς
τα αίτια της φθίσης του έρωτά μας..
στο θεατό η λαχτάρα σου
στ' αθέατό σου οι φόβοι..
Τώρα είναι πια πολύ αργά..
βγήκαν κι οι γλάροι στη στεριά
μηνάνε καταιγίδες
δεν φτάνουνε στην έρημη ακτή
σφυρίγματα των πλοίων..
δοσμένος στην πικρή σου προσμονή
σε μιας παλάμης θάλασσα
ναυάγησες το πλοίο της αγάπης...
«ΣΕ ΜΙΑς ΠΑΛΑΜΗς ΘΑΛΑΣΣΑ - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Η δύναμη των αισθήσεων τρανή
τα πάθη τα ανθρώπινα τρανότερα από τ' άλλα
απειλητικά εισχωρούν στο φάσμα της ψυχής
λεηλασίας άντρο έρημο
στα σιωπηλά..αποτολμούν την θαλερή
καμμένη γης να κάμουν..
Τα βράδια δραπετεύει η ψυχή
φίλη της νύχτας..της σιωπής
τ' ανομολόγητα τα μολογά
γυρεύοντας μιαν έξοδο κινδύνου..
Πάσχουσα από καταβολής η ανθρωπότητα
για μια μαγιά..
πάσχουσα κι η ψυχή της..
εις αναζήτησιν σκορπιέται στα σκοτάδια της
ζεστό καρβέλι να ζυμώσει..να φουρνίσει..
να το μοιράσει στη μεγάλη φαμελιά
να μην αφήσει αδειανό..στεγνό το νου..
στομάχι πικραλίθρες να χωνεύει..
Στης ανθρωπότης τ' αλωνάρι το τρανό
ξινίζει γρήγορα η μαγιά
στα σκοτεινά της μοιρασιάς
αντιφρονούντων τα κελάρια.
Ζυμώνεται στα δύσκολα η ψυχή
σαν πέφτει σε γρανάζια σκουριασμένα μηχανής
ζυμώνεται στον πόνο η ψυχή
διαγράφει κύκλους νοητούς
χορεύει βαλς με τον εξαγνισμό
καθαίρεται..ψηλώνει..
''ΖΥΜΩΝΕΤΑΙ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ Η ΨΥΧΗ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Επώδυνη η γέννα της αγάπης μας
επώδυνος κι ο ύστατος ο ασπασμός
τέφρα..άμμος..υποσχέσεις εις τον άνεμο
στην έλευση τ' απρόσμενου μοιραίου..
δεν παίρνω πια τα κύματα αγκαλιά να κοιμηθώ
σε ψάχνω στο οικείο..το εφήμερο που ζήσαμε
στη σκέψη μου πιστά σ' ακολουθάω
με κέρασες Χειμώνα παγερό με το φευγιό
μα Άνοιξες μου χάρισες..κι εκείνες λαχταράω...
Οι θάλασσες ξημέρωσαν..
Κι εσύ........
ταξίδι σάλπαρες μακρύ..σε άπατα νερά
δεν παρασύρθηκα απ' το θάνατο
δεν έγινα ακυβέρνητο σκαρί
μονάχα σε λιμάνι αδιάβατο ναυάγησα
πνίγηκαν οι ανάσες μου σε άγριο βυθό
φοβόμουν το βυθό..ήταν για με το άγνωστο
τώρα τα βράδια επιστρέφω για να βυθιστώ
δεν κολυμπώ στην επιφάνεια
στους σκοτεινούς θαλάμους του
κοχύλια ψάχνω του Παράδεισου
βρίσκω πως είναι όμορφα εδώ
έφυγα από την Κόλαση
το φόβο άφησα επάνω στον αφρό..
Είναι κι αυτή η ''άλως'' της Σελήνης τις νυχτιές
που διαθλάται στο βυθό μου και με τυραννεί
την απουσία σου μου φέρνει αγκαλιά..
το βλέμμα σου σιωπώντας ζωγραφίζω
το διάλειμμα της ύπαρξής μας της θνητής
στο καρμικό αντάμωμα επί Γης
παρηγορίας βάλσαμο..
ελευθερώνει την ψυχή μου.
''Η ΑΛΩς ΤΗς ΣΕΛΗΝΗς ΤΙς ΝΥΧΤΙΕς''
Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
