''ΣΤΙς ΧΟΡΔΕς ΤΗς ΜΟΙΡΑς ΜΟΥ ΕΧΟΡΕΨΑ''

Στου κήπου τη γωνιά με τις σκιές
τα λόγια μες στην κρύπτη φυλαγμένα
''το πεπρωμένο ουδείς το σταματά
η αδελφή ψυχή σου θα σε βρει
όσο κι αν χρόνο ροκανίσει''
ηχούν γλυκά τα λόγια της
κισμέτ στη γλώσσα της τ' ονόμαζε
μοίρα..το μερτικό του καθενός 
στο μέτωπο γραμμένο
άνοιγε την παλάμη της
εδιάβαζε και τις γραμμές
το δρόμο σου για να βρει..
εμειδιούσα στα κρυφά
πολύ την αγαπούσα
χατήρι δεν της χάλαγα
τις σκέψεις τις σοφές που επερπάτησε
ποτέ δεν αθετούσα..
ήταν η ''νόνα'' που εχάϊδευε μεταξωτά
την παιδική ψυχή μου..
στο αλφαβητάρι της ζωής μου στα στερνά
σε γράμματα και σε περγαμηνές
βρήκα εξηγήσεις και ονόματα
άγνωστες λέξεις για τα με
μα πάντοτε στο δρόμο της σοφίας της 
απλοϊκά με οδηγούσαν...
Κι αν στον καιρό......
οι λέξεις μας αλλάζουνε ονόματα
η ουσία τους στη ραχοκοκκαλιά
ακέραια παραμένει....
στ' απρόσμενο..στ' απρόβλεπτο
η μοίρα..το κισμέτ μας καρτεράει..
η ζωή μου στέρησε πολλά..μου στέρησε εσένα.
Στις χορδές της μοίρας μου εχόρεψα 
γονάτισα..εμύρισα τα ρόδα της
επλήγιασαν τα γόνατα στ' αγκάθια τους
εστάλαξαν την ομορφιά στα κόκκαλά μου
αμετανόητα ομολόγησα.............
το πεπρωμένο..το κισμέτ ευγνωμονώ 
εκούσια με βύθισε..σ' αστραφτερές παγίδες
στη χαρμολύπη μου ετυλίχτηκα στο φως..
σ' ένα τρελλό ψυχής χορό
που σ' έφερε..κι ας σ' έκλεψε από μένα.


''ΣΤΙς ΧΟΡΔΕς ΤΗς ΜΟΙΡΑς ΜΟΥ ΕΧΟΡΕΨΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,