''ΡΟΔΑΚΙΝΙ ΑΠΟΓΕΥΜΑ''

  






Οι ώρες μας οι μακρινές..
πόσο κοντά μου στέκουν
τα ροζιασμένα χέρια σου..
τα δάχτυλα που έπλεκαν
χτένιζαν τα μαλλιά μου..
τα δάχτυλα που σταύρωναν τη λειτουργιά
πρόσφορο της αγάπης σου 
σε ψυχές αποθαμένων..
μα από όλα που θυμούμαι σε..
τις δύσκολες τις ώρες
είναι το ολόφρεσκο ζεστό ψωμί
πα στο πλατύσκαλο
του φτωχικού τ' αρχοντικού σου
ετράταρες ψωμί με ''αγαπίνη'' μπόλικη
ζεστές παλάμες..άξιες..τα χέρια σου..
χέρια προκομμένα..ζωντανά
που έκαναν τη στέρηση
αφθονία για να μοιάζει..
Σε τούτο το ροδακινί μου το απόγευμα
τη μοναξιά μου προσπερνώ
 το σούρουπο γλυκά που μας ενώνει
κοινή η μοίρα και η πορεία της ζωής
γυναίκες στις επάλξεις..




Μας βρήκαν δύσκολοι καιροί
λες κι είν' Παθών η εβδομάδα
οι ώρες μας οι μακρινές..
στης εκκλησιάς τα πεύκα με βροχή
είν' κλώνοι..μου γεμίζουν τη ζωή
ζεστό ψωμί μανούλα μου οι ορμήνειες σου
μες στον καθρέφτη του μυαλού μου...
τώρα έγινα μάνα εγώ..............
σ' ένα βαγόνι υποταγής του αναπόφευκτου
φροντίζω να 'χουν μια απασχόληση τα χέρια μου
το νου και τις ψυχές αγαπημένων μου να θρέφουν..

'' ΡΟΔΑΚΙΝΙ ΑΠΟΓΕΥΜΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΑΓΡΙΕς ΒΙΟΛΕΤΕς''

Δρόμοι αδειανοί..μέρες αλλόκοτες
μια πόλη που την έλουζε η θάλασσα
το πρωινό κελάρυσμα
τα άνθη της μπουγαρινιάς στο λιγοστό μπαλκόνι
πόρτες ανοίγουν διαφυγής
ανάβουν το καντήλι της υπομονής
για μια αγάπη που δε γύρισε
εχάθη στη βαθεία γραμμή των οριζόντων...
Στων ομματιών μου ξάφνιασμα
στ' αποκλεισμού την ώρα
οι άγριες βιολέτες κοίτα..το 'νιωσαν
ο θρήνος σου ο επιτάφιος πως σιμώνει
η ανθοβολιά τις πρόκανε
χωρίς το χάδι το ζεστό
στο ερημικό παρτέρι..

Αψέντι της ψυχής μου εσύ μεθυστικό
δεν είναι που σε ελησμόνησα 
ούτε πως σ' απαρνήθην
είν' που το κάρμα μου εφύλαξε
τύχη αθέλητου εγκλεισμού..
πως να κλαδέψω μενεξέδες  άγριους
μύρτους κι αμάραντους απ' τις πλαγιές
την άδολη αγάπη μου στον τάφο σου
να 'ρθω ν' αρωματίσω..
σαν πεταλούδα η ψυχή μου θα πετά
στο καντηλέρι σου θυμίαμα
ο πόνος της καρδιάς μου θα σταλάζει.

Μη μου χολώνεις..μη μου θλίβεσαι
η μόνη μου παρηγορία και το έλεος...
οι ζωντανοί με τους αζωντανούς
κι οι αποθαμένοι εκεί μονάχοι τους
με τους αποθαμένους..
το τραγουδούσε η νόνα μου η γλυκειά
που άφηκε μακριά στο χώμα καταγής
αδέλφια αγαπημένα..
είν' η ζωή γλυκύτερη απ' το θάνατο
στο λέγω να το ξέρεις..

''ΑΓΡΙΕς ΒΙΟΛΕΤΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΝΑ ΤΗΝ ΕΧΤΙΖΕΙς ΤΗ ΖΩΗ''

Να την εχτίζεις τη ζωή..
να μην την εφοβάσαι
γητεύτρα ίδια η όψη της
σαν τη γιαγιά με το τσεμπέρι της
που εφύλαε τα γιατρικά
κρυφά μες στο κελάρι..
σαν της χαμογελάς πλατειά
έρχεται απρόσμενα μονάχη της
πολλαπλασιάζει το ελάχιστον 

της ύπαρξής του χωρίς να τον ἐξευτελίζει

Read more at: https://www.literature.gr/

την ίαση κομίζουσα
σβήνει το γιαγκίνι του ντουνιά..
νερολούλουδα στα οράματα φυτεύει.

Μέσα απ' την ποίηση ν' αντλείς
της ύπαρξής σου τον κρυμμένο θησαυρόν
την ζωή μην ευτελίζεις..

της ύπαρξής του χωρίς να τον ἐξευτελίζει

Read more at: https://www.literature.gr/

η ίαση της ανθρώπινης ψυχής

Read more at: https://www.literature.gr/

να αγοράζεις πέτρες λαξευτές
τους τοίχους στα σοκάκια να ομορφαίνεις..
δικά σου ξόρκια ..προσευχές να λες
κοιτάζοντας ψηλά
κι ο Ήλιος τότε ..ο Ουρανός
για σένα σπλαχνικά θε να δακρύζουν.





Τώρα που εσίμωσε του φόβου η φωνή
την πόρτα της ψυχής σου και βροντάει
μην της κρυφτείς..αντάριεψε
άνοιξ' την πόρτα να διαβεί
τρέξε άφοβα μέσα στην αγκαλιά της
έτσι η συνομωσία θα συντελεσθεί
το βάρβαρο του τρόμου σου θα διώξει..
οι αλληλέγγυες αγκαλιές βοτάνι μαγικό
που ετρομάξανε μαζί μ' εσέ
θα γίνουν σκήτη..καταφύγιο
κι όλο να λες θα σηκωθώ
αν θέλεις να βαστάξεις..
Τώρα που κάθετα ο κεραυνός
αστράφτει να σε κάψει..
στέλνε χοές στον ουρανό
ας έρθει Θεέ μου μια βροχή
τη Γης σου να δροσίσει.. 

''ΝΑ ΤΗΝ ΕΧΤΙΖΕΙς ΤΗ ΖΩΗ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Ο ΚΟΣΜΟς ΓΥΡΩ ΧΙΛΙΑ ΧΡΩΜΑΤΑ''

Ο κόσμος γύρω χίλια χρώματα..
παλιάς κοπής το χασεδένιο το φουστάνι του
κεντίδια και πλουμίδια ο ποδόγυρος..
σε κύκλους της ζωής αραδιασμένα..
Κι εσύ............
περαστικός διαβάτης στη ροή
να περπατάς σκυφτός..να οσφραίνεσαι ..
να γεύεσαι..
να ντύνεσαι το ρούχο του το γιορτινό..
αγκάθια ρόδου άνοιχτά
την καρδιά σου να τρυπούνε..
δεν ημπορείς να απαρνηθείς
τα χρώματα τα χίλια..
Τι..
είναι η καρδιά σου ζωντανή..σε προσκαλεί..
και πως το πάθος της να κρύψεις ?
Σ' ένα χορό θες να πιαστείς..
να μην μπορείς ν' αντισταθείς
στην μαντινάδα της  καρδιάς..
συγκαθιστά να λικνιστείς αντίκρυ του
σ' αυτόν που τον εζήλεψαν τα αστέρια..
μα και στον αγαπημένο της ψυχής..
τις μαντινάδες τις καλές..
της γιατρειάς τις μαντινάδες.. 
εκείνες τις χρωματιστές..
να σιγοψιθυρίσεις..

''Ο ΚΟΣΜΟς ΓΥΡΩ ΧΙΛΙΑ ΧΡΩΜΑΤΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΘΑ ΒΓΩ ΣΤΟΥς ΚΗΠΟΥς Τ' ΑΠΡΙΛΙΟΥ''..

Achille Beltrame (Italian, 1871-1945)

Απρίλης ανελέητος θροϊζει τες
ψυχής τις φυλλωσιές μου...
της καταθλίψεως αρνούμαι τους αρμούς
το ένδο-έαρ μου ευσπλαχνικά με ελεεί
ποτάμι η ρίμα μου του νου
σταλάζω  τα τρεχούμενα νερά
στους κήπους της απέθαντης ψυχής σας.. 
Θα βγω στους μυροβόλους κήπους τ' Απριλιού ..
άνθια και ροδοπέταλα για σας να τα κλαδέψω..
Θα τα σκορπίσω γύρω σας..
δροσοσταλιές..ροδόνερου να μοιάζουν..
Πάλι σας δόθηκαν..μας δόθηκαν σταυροί..
να περπατήσουμε σκυφτοί..
Βήματα αμήχανα..αργά
τον ανεβαίνουμε θαρρείς..
λες κι είν'  μονόδρομος...
του Γολγοθά ο δρόμος..

Εκεί.. 
σε κείνη την πορεία που μας οδηγεί 
στη λύτρωση..
εκεί θε να τον στήσω το σταθμό μου..
Είν' οι σταυροί πολλές φορές 
αβάσταχτοι θαρρείς...
θολώνουνε την κορυφή...
ο λόφος μοιάζει με απάτητο βουνό..
μα είναι η πρόκληση τρανή
για μια Ανάσταση αφ' εαυτού..
απέθαντη στους κόρφους η ελπίδα..
Το νου σας να δροσίζουνε 
οι προσδοκίες μιας Άνοιξης
να μη μου λησμονάτε...........
τα λόγια στις περγαμηνές

της ακριβής μου νόνας:
''Εμείς παιδί μου αντέξαμε
όσα ο Θεός μας έστειλε
ήξερε Αυτός..........
τόσα μονάχα μας εταχυδρόμησε
όσα βαστούσανε οι ώμοι μας ν' αντέξουν''

''ΘΑ ΒΓΩ ΣΤΟΥς ΚΗΠΟΥς Τ' ΑΠΡΙΛΙΟΥ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Σ 'ΕΝΑ ΒΑΓΟΝΙ Η ΦΥΓΗ ΜΟΥ''

Edward Hopper

Στην εκκωφαντική νυχτερινή μου σιωπή
ετούτης της ''μοιραίας κομβικής στιγμής''
ανάγκη μου επιτακτική
να βγαίνω απ' τους ομόκεντρους τους κύκλους μου
και τότες μέσα μου να αρχινά να με καλεί
γλυκά η σειρήνα απ' ένα τρένο
Να βγαίνω απ' την κάμαρα αργά
κι αν είν' το βήμα μου αργό..
να το προλάβω στο σταθμό
μη μ' αποκαρδιώνει..
σ' ένα κουπέ με κόκκινα βελούδινα καθίσματα
η αγάπη σου για με..ίσως με περιμένει..
Θα σεργιανίσουμε αντάμα απ' την αρχή
τις ρεματιές που λούσθηκαν οι έρωτες
θα ψάξουμε για κουμαριές
καθώς το τρένο θα σφυράει αναμεσίς
στις πυκνοφυτεμένες μας βουνοποπλαγιές..
όμοιες με τις ψυχές μας..
Δε μου ληστεύει τη ζωή η πόρτα η κλειδωμένη
είναι που ακόμα ονειρεύομαι..
είναι που την πεθύμησα πολύ
σ' ένα βαγόνι τη φυγή μου..
ένα μονάχα θέλω να 'χω προορισμό
το ακριβό σου σ' αγαπώ..
κι ο χρόνος πάντοτε χαρίζεται
σ΄εκειούς..
με τόσο πάθος τη ζωή που αγαπούνε...

''Σ' ΕΝΑ ΒΑΓΟΝΙ Η ΦΥΓΗ ΜΟΥ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...
..............................................................................................................................................
..........................................................................................................

''ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΝΙΖΑ''..

φωτο: από το διαδίκτυο

Κι όσο περνάει ο καιρός
τ' αποτυπώματα ιχνηλατώ
μέσα από την κορνίζα...
Ψάχνω να βρω τις ομοιότητες
μιας οπτασίας να μου μοιάζει..
Μας μεγαλώνει η ζωή............
χιλιάδες οι κουκίδες των εικόνων μου
σ' αυλακωτές ρυτίδες...
αλλάζει χρώμα στα μαλλιά μας η ζωή
μα όχι και στα μάτια..
χτίζει τα τείχη της ψυχής
λιθάρι το λιθάρι τα στεριώνει.
Eις την μικρήν μου ενατένισιν
βγαίνω απ' το κάδρο μου
πουλί πετάμενο θαρρείς...
τους άγραφους τους πάπυρους
με λογισμό..σοφίαν ενθυμούμαι..
βγάζουν φτερά οι λέξεις των
παίρνουνε σάρκα και οστά στα δύσκολα..
τους φόβους μου σκορπούνε..

Στέκομαι λες κι ανυποψίαστη..
μονολογώ..........
καδράρω τις φιγούρες σας
λαξεύω τις ψυχές σας...
μπαίνω στο κάδρο και μαζί σας περπατώ..
κι αίφνης ριγώ..ποθώ..απαιτώ...
ν' αφήσω έξω απ' την κορνίζα σας
την άδολη μορφή μου
εκείνον τον αμόλυντο..
στου χρόνου τη ρωγμή σαν αστραπή
τον κοριτσίστικο..ολόφρεσκο εαυτό μου..
που φευγαλέα με επισκέπτεται 
στην ώρα των ιριδισμών
που η μέρα μας μικραίνει..
κρατώ σφιχτά την πένα μου
τραβώ γραμμές στο τζάμι
μοιάζουν πολύ των αστεριών..
κλείνω τα μάτια εις της τύχης την καταφορά..
το νου μου άναρχα τον κυβερνά
ουράνια σαγήνη.. 

''ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΝΙΖΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,