''Στάχυα χρυσίζοντα''

art  Sofia Datseri

Όταν εμίλαες στην αθώα μου ψυχή
έμοιαζε έρημος που εκαρτέραε 
λουλούδια για ν' ανθίσουν..
γη της Επαγγελίας έμοιαζε η γη
εκείνης της αγνής..της υποσχόμενης
αισθήματα που έθαλλε
στους κήπους της φιλίας.
Παιδί απροετοίμαστο..αμούστακο
επένδυες άτοκα εις την τράπεζα ψυχών
ατσιγγούνευτα εκατέθετες..
τα ''μέσα'' τα αθέατα
της άμωμης ψυχής σου..

Τα μονοπάτια επερπάτησες..
ανάμεσα σε κάμπους με τα άγουρα
τα  στάχυα της ζωής σου 
μια προσδοκία την ψυχή σου εκατέκλυε
θα ωριμάσουν έλεγες..είν' φυσική ροή
ως της συγκομιδής την ώρα..
Κι ύστερα ..ήρθε ο ήλιος ο καυτός..
λες κι ήτανε Ιούνιος μήνας θεριστής..
λες κι ήταν Καλοκαίρι..
κι εσύ εκίνησες για τους καρπούς..
δρεπάνι πήρες παραμάσκαλα..
τα στάχυα να θερίσεις..
Μπήκες κεφάτος στο λιβάδι και ορθός..
μα εκεί στα πόδια σου ζιζάνια κατοικούσαν.

Το χρόνο αφουγκράσθηκες
στάθηκαν δίπλα σου περαστικοί
φορούσαν μάσκα της φιλίας κεντημένη
κι ύστερα χάθηκαν  αθόρυβα
σαν την ομίχλη εις τους λόφους..
Στην εποχή του θερισμού
εκράτησες μ' επίγνωσι..
με πάθος το δρεπάνι σου
μικρή η σοδειά μες στις παλάμες σου
συνέλεξες τα στάχυα μεστωμένα..
σαν την μεστή καθάρια τους ψυχή
εκείνων των ολίγων
που την ψυχή σου ακουμπούνε σιωπηλά
''στάχυα χρυσίζοντα''
οι ελάχιστοι..
οι φίλοι στης καρδιάς σου το λιβάδι.

''Στάχυα χρυσίζοντα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Αειφόρος επιστροφή ''

by Iliana Theodosiadi --( Ηρώδειον - 2/5/2020)

Επένθησες το έρεβος
που η σκια του αόρατου εφύτευε
στο γιαταγάνι του θανάτου..
Γέμισαν μύρα το κορμί οι ευωδιές της Άνοιξης
καταμεσίς που έζηες ακάλεστο Χειμώνα.
Επέστρεψες..
ανάστησες το σώμα της ψυχής ..
φόρεσες τη λιακάδα σου στο νου
τ' αέρινο της Άνοιξης φουστάνι..
ελαχτάρησε να περπατήσει η ψυχή
στο βουητό της πόλης..
να βρει τα σιδερένια τραπεζάκια 
σε πλακόστρωτα στενά..
στο μέτρημα κι ας βγαίναν λιγοστά
εκάθονταν ο φόβος αναπαυτικά
αραίωνε τους ανθρώπους..

Επέστρεψες..
στις λατρεμένες αυταπάτες σου..
τι κι αν εστένεψε η ψυχή
έχτιζες τη δική σου απανεμιά
εγδύνοσουν από τις σκέψεις τις λερές
στης Πλάκας κοντοστάθηκες σε μιαν ανηφοριά
την αειφόρο σου επιστροφή
έψαχνες να στηρίξεις..

Κόρες του κόσμου οι Καρυάτιδες
στα πόδια τους σταμάτησες
σε κοίταξαν..τις κοίταξες
είχες ανάγκη απ' τον δικό τους ουρανό
σε τράβηξαν ψηλά..
πέταξες την ασχήμια καταγής
τη δύναμη της Πλάσης Του εννόησες
ακόμα επιμένει την ψυχή σου να ανθίζει..

''Αειφόρος επιστροφή'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Στις γειτονιές του Μάη''

Εστέκονταν εκεί η ομορφιά..
φίλτρο..βοτάνι μαγικό των οφθαλμών
έρχονταν από τα βάθη μίας άβυσσος
η αίγλη της σαγήνευε τα πλήθη.
Την αναζήτησα ..την έψαξα ..
την γύρεψα παντού..  
στα ροδοκόκκινα τα μάγουλα 
ενός μικρού παιδιού..
στα τριανταφυλλένια χείλια αγαπημένου..
στη μυρωδιά ενός ζεστού ψωμιού..
μέσα στις μαργαρίτες τις λευκές
φυλλομετρώντας της αγάπης τον καημό
στις γειτονιές του Μάη ..
στις μουσικές του πρωϊνού των αηδονιών..
την άγγιξα εις τα θροϊσματα των φύλλων...
στον παφλασμό του κύματος 
της αγριεμένης θάλασσας....
στον μακρινό τον ήχο του σφυρίγματος
του καραβιού..
στο κάλεσμα του τρένου.

Την μάζεψα..τη γνώρισα...
μου μίλησε ..την γεύτηκα ..
πότε χαρούμενα και πότε εκεί λυπητερά..
στων σκουπιδιών τη θέα και τη μυρωδιά συχνά
και ώρες - ώρες αφημένη.. 
Μα ήταν εκεί η ομορφιά...με όποια φορεσιά
από μπροστά μου κι αν περνούσε.. 
Ήταν εκεί η ομορφιά..
συνεπιβάτης της καρδιάς
μια σπίθα αξόδευτη στα εντός
ήταν εκεί η ομορφιά
μιας ψυχής που ήθελε να την εζωγραφίζει.

''Στις γειτονιές του Μάη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

'' Στους Δροσουλίτες του Μαγιού''

by Anne Marie Zilberman

Αλάνι αχτένιστο ο νους
στου ήλιου τα Μαγιάτικα λιοπύρια..
στους Δροσουλίτες του Μαγιού
πάντα θα αλητεύει..
στην καταχνιά..
κάτω απ' τις πολεμίστρες των καιρών
ονειρευάμενος αθώα ο αφελής.
της αδικίας πως εχάλαε τ' ασκέρι..

Σαν φώταε η πρώτη του Μαγιού
μπροστά τραβούσε ο αραμπάς
και πίσω του οι ανθρώποι
ετραγουδάγαν τον Καλομηνά
στεφάνια να γιομίσει τα πορτόνια..
στεφάνια να κρεμάσει στις ψυχές
οι κερασιές ν' ανθίζουνε στις γειτονιές
να στεφανώνουνε το δίκιο του εργάτη..
Αυτός εγέλαε..επροσπέρναε αστεφάνωτος
την πλάνη του εσκόρπαε..
την ουτοπία εχάϊδευε
στο βλέμμα των ανθρώπων..

Επλέκανε το μερτικό τους της ζωής
σ' αγκαθερούς ασπάλαθους
σε παρούνες όπου αίμα εστάζανε
στα χλοερά λιβάδια..
χέρια ανίδεα για τον κάματο
στεφάνια όχι ακάνθινα της εργατιάς..
λουλούδινα επλέκαν..ξόρκια ..
αγιασμένα στεφανώματα
στων μυστικών λυγμών εκάρφωναν
στων δούλων τα κεφάλια..

Στου νου σου τη λιακάδα αν αφεθείς
στο ξέφωτο αν θες να σεργιανίσεις
Πρωτομαγιές να χτίζεις στα πετρώματα
το μερτικό σου απαρχής ν' αναζητάς..
σάμπως και πάντα δεν ετρέχαμε στην καταχνιά
στα χλοερά λιβάδια μας λαξεύοντας  
το έρεβος της κλειδωμένης μας ψυχής
σε μυρωδιές..σ' αρώματα..στ' ονείρεμα
ν' αφήνουμε στον ήλιο?

'' Στους Δροσουλίτες του Μαγιού'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Εμείς οι Αλαφροϊσκιωτοι''

Στην ίσαλο γραμμή μας στο αθέατον..
στα ύφαλα του νου μας
εμείς οι αλαφροϊσκιωτοι
εναπομείναντα φαντάσματα
στη δίνη της αβύσσου..
φιλάμε ακόμα τη σκια
που ετρύπωνε τα βράδια μας
από την καμινάδα της γιαγιάς
στολίδια..φτιασιδώματα εκουβάλαε
και άλλοτες ρακένδυτο
της ζητιανιάς τ' αερικό π' εσεργιανούσε.. 

Οι υποσχέσεις του ξελόγιασμα
ξενύχταε στις καρδιές μας
κι ύστερα αξημέρωτα
τα φώτα άναβε στις ψυχές
κι επέταε ψηλά.
Επέταε πάνω από κάμπους..
ράχες και πλαγιές..
άναβε τα καντήλια αποθαμένων
καρδιακών..
τάιζε τις ψυχές τους
ήταν μικρό τ' αερικό
μα μέγα το ραβδί του..

Έρχονταν στο πλατύσκαλο το λιόγερμα
εψιθύριζε στης μάνας μου τ' αυτί
πως θα περάσει βάσανα
πως θα την έβρουν ντέρτια
μα εκείνη το απόδιωχνε
άναβε το καντήλι της
εσταύρωνε τα χέρια..

Αερικό είν' μην δίνεις βάση του
τα χελιδόνια κοίταε στα σκέπαστρα
ως να προκάνουνε να χτίσουν τις φωλιές
στο συρματόπλεγμα αφήνουν τη λαλιά τους
εντέχνως στης αποδημίας τον καιρό
στηρίζουν τη ζωή τους.

Θυμίαμα..λιβάνι σκόρπαε αποβραδίς
το μέρωμα να σ' έβρει αγαλλιασμένο
τον πόθο της αυγής να καρτερείς.
καλέσματα της φύσης σου..
καλέσματα του νου είν' τ' αερικά..
άκουε τη φωνή τους..
φέρνουνε χρώματα αντανακλάσεων μαγικά
στην ταραγμένη την ψυχή σου..

''Εμείς οι Αλαφροϊσκιωτοι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Αηδών λιγύφωνος''

Αλλάζει ρότα ο άνεμος στις εποχές
λυγάει τα τα δέντρα..
τρομάζει το αηδόνι στο κλαρί..
παράταιρα με τυραννάνε τα ενθύμια..
η σκέψη τρέχει..σεργιανάει..
ο αγέρας σου ανοίγει την καταπακτή
συντρίβει τα γυαλιά της λογικής
τρυπώνει στις νυχτιές μου..
Με κούρσεψαν τα χρώματα
το μαύρο απαρνήθην..
ο έρως αβροπέδιλος
εμπνέεται την ομορφιά..
τρόπο εφευρίσκει..περπατεί
μου στήνει το καρτέρι...

Τούτην εδώ την Άνοιξη 
τους μύθους μου εζωντάνεψε
η κόρη του Πανδάρεω
''Αηδών'' η γλυκολαλούσα...
με την πολυηχέαν της φωνή 
μου το ετραγούδησε λιγύφθογγα..
πως είμαι ακόμα ζωντανή
και μια αγκαλιά μου πρέπει...
άνοιξα τα παραθυρόφυλλα 
της ξάγρυπνης καρδιάς μου...
ετρύπωσε εις τα φυλλοκάρδια μου
η λίγεια φωνή της..

Πήρε από μένα τη σιωπή
μακριά να τη σκορπίσει
μου εψιθύρισε στ' αυτί
μην κλείσεις τα παραθυρόφυλλα ξανά
κυρά μου εσύ και διαλεχτή
τ' αηδόνια μαραζώνουνε
στου εγκλωβισμού τη σκέψη
βουβαίνουν..χάνεται η λαλιά
σε αιχμηρά μπερδεύονται συρματοπλέγματα
ματώνουν τα φτερά τους..
είναι γιατρικό για σένα ο έρωτας
και μην τον απαρνιέσαι.

Το τύλιξα στις χούφτες μου..
ζέστανα τα φτερά του...
στα κλεισορέμματα αφέθηκα
γητεύτρα η λαλιά του.

 ''Αηδών λιγύφωνος''  - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

''Γεννήθηκα μιαν Άνοιξη'' - 26/4

Στην άνθιση της φύσης εγεννήθηκα..
παγιδευμένα όλα τ' αρώματα στον κόρφο μου
κόρη αμετανόητη πορεύομαι...
στης ωριμότητας τα χρόνια...
στις Άνοιξες που πέρασαν
σ' επιθυμίες που πληρώθηκαν
κι άλλες αξόδευτες στη σκέψη μου
έρωτες πλούσιοι..γλυκείς
σαν το γλυκό της μάνας μου
στο ερμάρι το κρυμμένο
δραπέτες γίνανε της λογικής...
πάθη που ρίγη την καρδιά μου τρεμοπαίζουνε
ακόμα ταξιδεύουν μες στου χρόνου τη ροή μου..

Μεγάλωσα ..

αγέραντη η ψυχή..
ξυπόλητη ακόμα περπατεί..
τα πέλματα στο χώμα παγιδεύει
είναι γλυκειά η ζωή όσο να πεις..
το πνεύμα ακούραστο
ακόμα γευματίζει αναμνήσεις.
Ελπίδα μου ακριβή στις προσευχές..
ζεστή..αναμμένη η μηχανή
στο τέλεμα ετούτης δω της μέρας μου...
ένα ταξίδι πάλι να 'χω ζήσει ενδοχωρικό..
που θα με οδηγήσει στο ανέβασμα 
ενός καινούριου τρένου της ψυχής 
στις ράγες της καρδιάς μου να κυλήσει..

''Γεννήθηκα μιαν Άνοιξη'' 
 Σοφία Θεοδοσιάδη - ( 26/ 4)
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,