''Μεθούν τα βλέμματα''

by Max Nannenbruch

Είναι κι αυτό τ' αερικό
στης νύχτας τα ξαφνιάσματα 
στον ψίθυρο τ' ανέμου
σ' εκείνα τα ανορμήνευτα με σεργιανά
τα ρόδα και τα κρίνα τα ανείδωτα
της νιότης τα περάσματα
μέσα μου τα φυτρώνει..
μία κλωστίτσα δώρο μου κρατεί
να την φυλάω  να μην κοπεί
την ομορφιά π' αντίκρυσα
ψηλά να καρφιτσώνω.

Με της αυγής το χάραμα
κρατώ τα βλέφαρα σφιχτά
σαν φυλαχτό τ' αερικό μου..
μεθούν τα βλέμματα
μες στων ονείρων μου τη θάλασσα
αγναντεύοντας..
την ομορφιά δολώνουν..
μ' ένα μελτέμι το τραγούδι απ' τα βάθη της
αερικό  πως ντύνει με
ξεχωριστά μαργαριτάρια λιγοστά
τις μέρες αλιεύω..
κλεισμένα στης ψυχής 
το φιλντισένιο μου όστρακο
όταν πονάει η ψυχή
στο μέρος της καρδιάς να το φοράει..
γιατί έχ' αψάδα η ζωή
μα έχει κρεμασμένη στο μπαλκόνι της
περίσσια εμορφάδα ..

''Μεθούν τα βλέμματα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
 ¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Σαν Ωδικά πουλιά''

φωτο από το διαδίκτυο

Σαν σπάνια ωδικά πουλιά
που εκάθησαν σ' ενα χλωρό κλαρί
στο δέντρο της ζωής τους
γλυκόλαλο κελάηδημα στ' αντάμωμα
οι δυο μας ένα πρωινό
σ' ενα τραγούδι του έρωτα
που όμοιο του ξανά δε ματαγράφη.
Τώρα που τέλεψε η Άνοιξη για σε
φλογίτσα ήσουνα π' εσβήστηκε νωρίς
κι ετέλεψε η Άνοιξη της νιότης για τα μένα
τα' ανθια τα γλυκά σου συλλογάμαι τις βραδιές
μικρές φωλιές ενθυμημάτων χαραγμένες στην καρδιά
δεν μαραζώνουν την ψυχή μου...
όσοι εσυγκάθισαν αντικρυστά
στιχάκια από ωδικά πουλιά
μιας βιαστικής Ανοίξεως
στης νιότης τους το θάμα εψελλίσαν
έρωτα επουράνιον γευτήκαν.
Δε λημονιέται το κελαηδητό
που εψιθύρισε του έρωτα το ωδικό πουλί
εις το περβάζι της ψυχής των..


Ο έρωτας ο αληθινός 
αίνιγμα διαχρόνιο
είναι ταγκό μονάχα για τους δυο
χορός που συνεπαίρνει ..εξιτάρει
χορός που μοιάζει μαγικός
χορός ενδοστρεφής και ενδοσκοπικός
μετράει τις αντοχές μας
και αν το μέτρο δεν απαρνηθείς
στη φλούδα του κορμιού σου αν δεν καείς
εάν στο φάλτσο της ψυχής σου αντισταθείς
τα βήματα του έρωτα θα χάσεις..

Αναρωτήθηκες ποτές
πόσοι ευλογήθηκαν απ' το Θεό
σ' εκειά την Αναστάσιμη μεταλαβιά
αν κάθησαν στην ίδια κλάρα μια βραδιά
σαν Ωδικά πουλιά..
και με σεντέφια στα μαλλιά
σιγοτραγούδησαν τα μύρα τα αισθηματικά
σκορπίσαν ευωδίες?
Είπα να κόψω ένα γιασεμί
να σου καρφώσω στα μαλλιά
να σου κρατάει συντροφιά
τις νύχτες που είσαι μόνος
μα πάλι συλλογίστηκα
πως έχεις συντροφιά σου τα αστέρια..

Ήσουν ανείπωτα καλλίφωνο για με 
μοναδική που εκελάηδησε φορά
του θρύλου του έρωτα της μιας λαλιάς
μου εψιθύρισες απόψε στη σιωπή μου:
Ζήσε γι αυτά που αγάπησες
για χείλια κοραλλένια που εφίλησες
ζήσε γι αυτά..που αγαπάς ακόμα..

''Σαν Ωδικά πουλιά'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ΣΑΝ ΗΛΙΟς - ( στην κόρη μου - 17/5/2020)

η Ηλιανή μου

Σαν ήλιος ήρθες στης ζωής μου το στερέωμα
εφώτισες τ' αφώτιστα κελάρια της ψυχής μου.. 
Μια ρίζα εφύτρωσε στη γέννα σου
στο μέρος της καρδιάς μου...
Ένα μωρό..ένα βλέμμα ..ένα χαμόγελο
τον κόσμο μας αλλάζει..
Τι γρήγορα ετράνεψες..και έδεσες κλαρί
πόσο μ' αρέσει να μετρώ..
τα χρόνια σου με ήλιους στην καρδιά μου..
στα πέταλα της άνθησης της νιότης σου
πόσο προσμένω κάθε Άνοιξη
τον νέο τον ανθό σου!!!
Μικρή μου κάποτε θα θυμάσαι εκεί
νοσταλγικά...............
πόσο πολύ αγαπήθηκαν 
ο κήπος και το ρόδο του
στο μέρος της καρδίας..
ταξίδεψαν το όνειρο στο βλέμμα τους
 μιας Άνοιξης πρωινό ....

''ΣΑΝ ΗΛΙΟς - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
( Στην Ηλιανή μου) 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ της ΘΑΛΛΟΥς''.

Στην έρημη τη χώρα της Ποιήσεως
οποία ευλογία!
οποία εμένετο και συμφορά!
Συμπόσιον εγένετο
το κάλεσμα έκαμε η Θαλλώ
μαζί κι οι αδελφές της
αναζητούσαν μίαν αίσθησιν Ανοίξεως
εις τα ριζά των λέξεων
μα η διαπίστωσις απείρως θαλερή
από νωρίς............
οι συνδαιτημόνες είχαν προ πολλού
στον τελευταίο της ματαιοδοξίας κατακλυσμό
τις λέξεις των βυθίσει...

Το κάλεσμα ήτο σοβαρό
και το πρωτόκολλον ιδιαιτέρως αυστηρό
κατέφθαναν στο θέατρο το κυκλικό
γραβατωμένοι με κονκάρδες και ουρά
πνιγμένοι στη μετριότητα..
όχλος τυφλός..παραπλανούμενος 
εβάδιζε κρατώντας για εισιτήριο
τα διαπιστευτήρια παραμάσκαλα 
ένα δυο φυλλάδια χρυσόδετα
εγράφανε κι ονόματα
σε εκδοτήρια πληρωτικά
τα πτυχία της ποιήσεως..
λες και ανάγκη είχε η ποίηση 
από το φως τους το χλωμό
εκείνο της στυφής τους της ζωής
που ετρεμόπαιζε τα βράδυα..

Στο τέλεμα της μέρας της
η Θαλλώ η ευελπιστούσα
εθέλησε να κλάψει γοερά
εις το αντίκρυσμα 
της κακοποίησης των λέξεων
βορά στων υπερφίαλων την πένα
μα πάλι εσυγκρατήθηκε..
εις τον ναόν εμετεφέρθη νοερώς
κάτω από την Ακρόπολιν
εκείνον της Αγραύλου
μήπως και συναντήσει νέους βλαστούς
τον όρκο τους ν' ακούσει
να γεννηθεί τ' αυθεντικόν
επροσευχήθη..εσκέφθηκε
τρόπο να έβρει..ίνα δυνηθεί
να κόψει και τον άλυσο 
εκείνον τον συστημικό
τον λυτρωμόν να συναντήσει.

Ζώντας σε αγέλες..κυνηγώντας χίμαιρες 
ξέρεις τι την έσκιαζε το πιότερο?
πως κυνηγώντας τη μοναδικότητα
ο δρόμος της εγίνονταν βαθύς..
βαρύς κι επίπονος..
ο δρόμος της ελευθερίας της επιλογής
καθώς με βήματα αργά τον περπατούσε..
ήτανε βλέπεις που της εκράταε τα δάκρυα
εκείνη η αρχαία σκουριά των ποιητών
που εφύλαγε μες στο κατώι
εις το πιθάρι της ψυχής  της...

''ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ της ΘΑΛΛΟΥς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,







 

''Η μυρωδιά της θάλασσας''

Η μυρωδιά της θάλασσας 
το νου σου εδρασκέλιζε
πάντα εκατηφόριζες..εγκλώβιζες
επροσκύναες στιγμές
εικόνες συνωστίζονταν
έρημες και αλάλητες στα σκοτεινά
στα ερεβώδη τα κελάρια της ψυχής σου..

Στις παρυφές της θάλασσας 
εστάθηκες γυμνή
ανάστησες θρύλους παλιούς
το βλέμμα έστρεψες προς το Θεό
έλουζες το όνειρο απαρχής
εβύθιζες τις λύπες στα νερά της..
δεν σ' άφηκε το δείλι να χαρείς
η μοναξιά όλης της Γης
στους ώμους φορτωμένη
το δείλι το αμόλευτο..το άλικο
το θρόϊσμα τ' ανέμου να σε πάρει..

Επέστρεψες
άναψες το καντήλι σου ..
μέσα στην αχλύ του αμυδρούς
φορές- φορές...
γλυκές σκιές γεννιούνται...
κάτω από το φως του καντηλιού...
ντύνονται οι μορφές..
Σου γνέφουν...δεν τις βλέπεις ?

Είναι οι αγαπημένες σου οι σκιές
αλαφροπάτητα τη μνήμη σου αναβλύζουν..
Ήχος λυτρωτικός ..το τζάμι σου χτυπά...
δεν τον ακούς?
είναι οι γοργόνες σου οι γνωστές
άνοιξε το παράθυρο...
να κολυμπήσουν στο νησί σου.

Μες την οχλαγωγία της ερημίας σου
στο απροστάτευτο νησί σου εναυάγησες..
καθάρια νερά..διάφανα
ελπίδες πράσινες εις το βυθό
τα όνειρα εθώπευσες
το τρυφερό που σ' εψαλε η θάλασσα
της νιότης σου των ηδονών
του έρωτα τραγούδι
εθώπευε το ρίγος του κορμιού σου...


''Η μυρωδιά της θάλασσας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Δώρα ανεκτίμητα!!!

Και τι θαρρείς πως
περιμένει η μάνα για ανταμοιβή
δυο λέξεις αμοιβαίας κατανόησης..
δυο λέξεις μοναχά αναγνώρισης
της ανιδιοτελούς της προσφοράς
και της εχάρισες ολάκερο τον κόσμο..
αιώνια ερωτευμένη με τη μυρωδιά
εκείνου του μωρού
που άλλαξε τη ρότα της  ζωής μου..

Ευχαριστώ Γιάννη μου
η μάνα σου ..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ - ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΕΜΗΣΕΣ ΤΗΝ ΕΝΑΤΗ ΜΑΪΟΥ ;

ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΕΜΗΣΕΣ ΤΗΝ ΕΝΑΤΗ ΜΑΪΟΥ ;
( Μικρό αφιέρωμα στην Ημέρα της Νίκης κατά του φασισμού, 9 Μαΐου 1945)

Και σαν έφτασε στο δικαστήριο των αγγέλων
ρωτήθηκε: γιατί πολέμησες
την ενάτη Μαΐου;
Κι όταν αυτός απάντησε κοινότοπα :
για το δίκιο και τη λευτεριά,
ευθύς οι δικαστές – κάπως χολωμένοι – τον επιτίμησαν.
Σηκώθηκε και τον γαλάζιο ουρανό ατένισε.
Χαρούμενος συμπλήρωσε την ομορφιά με λέξεις:
Ναι, πολέμησα και για τούτες τις εικόνες.
-Για να περπατούν τα παιδιά
ξυπόλυτα στη δροσιά.
-Για τη χαραυγή και το πορφυρό χρώμα του δειλινού.
-Για το ζεστό ψωμί που ζυμώνουν οι μανάδες.
-Για το φιλότιμο να ‘σαι της πατρίδας ο φρουρός.
-Για τα εικονίσματα στους δρόμους,
που περιμένουν τους διαβάτες
το καντήλι τους ν’ ανάψουν.
-Για τις άσπρες κορδέλες στα μαλλιά των κοριτσιών.
-Για ένα ποτήρι γάλα κι ένα βιβλίο στο παιδικό δωμάτιο,
που ‘γραψε κι ο ποιητής .
-Για τα ηλιοτρόπια στις πεδιάδες,
που τρέλες κάνουν
σαν βλέπουν τον αφέντη τους,
να κυβερνά τη μέρα.
-Για τα ποτάμια και τα δέντρα,
που ‘χουν τη δική τους ιστορία
και τους ανθρώπους συντροφεύουν,
στα μικρά και μεγάλα τους ταξίδια.
-Για τα πουλιά και τα λουλούδια.
-Για τα νούφαρα στις λίμνες,
που πάνω τους ξεκουράζονται
οι στιγμές (της μνήμης).
-Για να μην ξαναφυτρώσουν
τ’ αγκάθια,
στα χωράφια της αγάπης .
-Για δυο μάτια που με κοίταξαν τρυφερά
μια νύχτα του Απρίλη.
Γι’ όλα αυτά.
Πολλά ή λίγα,
φτάνει που αγωνίστηκα.
Σαν είπε τον τελευταίο λόγο
οι άγγελοι έβγαλαν την ετυμηγορία :
πολεμιστή της ενάτης Μαΐου
σώθηκες, τίποτ’ άλλο.
Και ο Θεός συμφώνησε.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,