''ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ της ΘΑΛΛΟΥς''.

Στην έρημη τη χώρα της Ποιήσεως
οποία ευλογία!
οποία εμένετο και συμφορά!
Συμπόσιον εγένετο
το κάλεσμα έκαμε η Θαλλώ
μαζί κι οι αδελφές της
αναζητούσαν μίαν αίσθησιν Ανοίξεως
εις τα ριζά των λέξεων
μα η διαπίστωσις απείρως θαλερή
από νωρίς............
οι συνδαιτημόνες είχαν προ πολλού
στον τελευταίο της ματαιοδοξίας κατακλυσμό
τις λέξεις των βυθίσει...

Το κάλεσμα ήτο σοβαρό
και το πρωτόκολλον ιδιαιτέρως αυστηρό
κατέφθαναν στο θέατρο το κυκλικό
γραβατωμένοι με κονκάρδες και ουρά
πνιγμένοι στη μετριότητα..
όχλος τυφλός..παραπλανούμενος 
εβάδιζε κρατώντας για εισιτήριο
τα διαπιστευτήρια παραμάσκαλα 
ένα δυο φυλλάδια χρυσόδετα
εγράφανε κι ονόματα
σε εκδοτήρια πληρωτικά
τα πτυχία της ποιήσεως..
λες και ανάγκη είχε η ποίηση 
από το φως τους το χλωμό
εκείνο της στυφής τους της ζωής
που ετρεμόπαιζε τα βράδυα..

Στο τέλεμα της μέρας της
η Θαλλώ η ευελπιστούσα
εθέλησε να κλάψει γοερά
εις το αντίκρυσμα 
της κακοποίησης των λέξεων
βορά στων υπερφίαλων την πένα
μα πάλι εσυγκρατήθηκε..
εις τον ναόν εμετεφέρθη νοερώς
κάτω από την Ακρόπολιν
εκείνον της Αγραύλου
μήπως και συναντήσει νέους βλαστούς
τον όρκο τους ν' ακούσει
να γεννηθεί τ' αυθεντικόν
επροσευχήθη..εσκέφθηκε
τρόπο να έβρει..ίνα δυνηθεί
να κόψει και τον άλυσο 
εκείνον τον συστημικό
τον λυτρωμόν να συναντήσει.

Ζώντας σε αγέλες..κυνηγώντας χίμαιρες 
ξέρεις τι την έσκιαζε το πιότερο?
πως κυνηγώντας τη μοναδικότητα
ο δρόμος της εγίνονταν βαθύς..
βαρύς κι επίπονος..
ο δρόμος της ελευθερίας της επιλογής
καθώς με βήματα αργά τον περπατούσε..
ήτανε βλέπεις που της εκράταε τα δάκρυα
εκείνη η αρχαία σκουριά των ποιητών
που εφύλαγε μες στο κατώι
εις το πιθάρι της ψυχής  της...

''ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ της ΘΑΛΛΟΥς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,