''γράμμα στον πατέρα''

Ποιά αγάπη τάχα είναι η τρανότερη
της μάνας..που σαν φύλακας ο άγγελος..
άπλωνε τις φτερούγες της στα καθημερινά ...
και στα μελλούμενα.. σε όλα...
ή η δική σου  η  αθόρυβη... η παρουσία η ήσυχη
δυναμική και ακαταμάχητη...
που χρόνους τώρα κι αν ξεμάκραινε
με επισκέπτεται στα δύσκολα ακόμα..
Πάντα με μπέρδευε..εσκόνταφα στα χνάρια σας
μα τώρα το κουβάρι εξετυλίχθη .
Σε λένε αγάπη υποδόρεια..δυνατή....
κράμα μεθυστικής μιας όσμωσης
μαζί μ' αυτό αυτό της μάνας....
που εγίνονταν  ποτάμι ορμητικό...
στα παιδικά..στα εφηβικά και στα ώριμά μου μάτια...
Διαμάντι δαχτυλίδι αληθινό στο χέρι μου
η ακοστολόγητη..ακριβή η συμβουλή σου.....
<< Θα πέσεις στη ζωή σου κόρη μου από το άλογο ..

μην τις μετράς..πολλές φορές θα πέσεις..
Μην φοβηθείς...ξανακαβάλα το με ορμή

τράβα τα γκέμια και προχώρα...>>
Την φύλαξα σαν ''κόρη οφθαλμού''
εκείνη τη σοφή τη συμβουλή σου...
την έβγαλα απ' το συρτάρι αμέτρητες φορές...

οι ορμήνειες σου σταλάγματα δροσιάς

με κράτησαν δε λύγισα..με κράτησες ψηλά  μου..
κι ύστερα εκοίταξα τριγύρω μου
ο τοίχος μένει πια βουβός
οι εξαιρέτων πράξεων βραβεύσεις σου στον πόλεμο
πλανόδιοι εραστές του κάλλους της ψυχής
εμείνανε στη στράτα σου ορφανές..
μα η εξαίρετη η πράξη σου της γέννας μου
η ευγένεια της ψυχής σου..η αιώνια λιακάδα της 
εντός μου ευγνωμονώντας πάντα γράφει..

''γράμμα στον πατέρα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''δάκρυα λευκά τα γιασεμιά''

φωτο : από το διαδίκτυο

Στις μεσονύχτιες στράτες μου

στ' άυλα ονειρέματα
το απτό σου ψαχουλεύω..
μπαίνεις κρυφά στην κάμαρη
μιας χαραμάδας γίνεσαι το φως
μια αναλαμπή στο σκότος..
κρατάς το χέρι μου σφιχτά
στις ασημόχρωμες τις νύχτες με πηγαίνεις
στου Νιέβα το κανάλι που σε γέννησε
και σ' έφερε σε μένα..
κι ύστερα φεύγεις..το μπορείς
την ερημία μου ν' αντέξεις..
Εις τη ραγισματιά μου της σιωπής
έχω φυλάξει μια ρωγμή 
μες στο καντούνι της καρδιάς
δάκρυα λευκά να στάζουνε 
τα γιασεμιά τ' Αυγούστου

τις νύχτες μέσα μου στ' αθόρυβα..

το ωραίον πραγματώνεις..

και το φυλάγω μυστικό..ουδέ σε μαρτυράω
πως το 'σκασες από την κόμη τη χρυσή
εκειάς της Βερενίκης
που σε επλάνεψε στ' ανύποπτα
και σε έσυρε σιμά της
κλέφτρα κι αδίσταχτη λογιέται μες στο νου
σ' αγαπημένων αγκαλιές
σαν κλέφτρα κήπων της Πρωτομαγιάς
όντας στ' απρόσμενα..κλαδεύει τα
τα άνθια της αγάπης..

'' δάκρυα λευκά τα γιασεμιά' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

''κρυφές αμαρυλλίδες''

Στόλιζα τα φτερά τα λαβωμένα μου..
μ' εκείνες τις αχτίνες τις χρυσές..
να 'χουν ένα φως να τα οδηγεί..
στο πέταγμα το δρόμο να μη χάνουν..

πουλιά οι ελπίδες μου αμέριμνα
όταν λαθεύουν και γυρνούν στα άγνωρα.
πλανευτικά της φαντασίας ακρογιάλια..
πολυετές το ειδύλλιο της ανθοφορίας της εντός
ολάνθιστα επαραμέριζε τα αγκάθια της ζωής
υφάδια έπλεκε τα μαδημένα αισθήματα 
τα βράδια που ρακένδυτα αλητεύανε  
αναμεσίς σε γιορτινές..δειλά υποσχόμενες  
 κρυφές μου ''αμαρυλλίδες''

σειρήνες γόησσες ανέτειλλαν στα εντός

εφώτιζαν τις ερημίες της καρδιάς

στ' απρόσμενα εφύτρωναν

εκεί που εσμίγαν τα ποτάμια μου τις νύχτες.

''κρυφές αμαρυλλίδες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

# καλύτερα μια πλάνη που γεννά ζωή #

Με μιας πλάνης το διακύβευμα αγκαλιά
καθώς μας γοητεύουνε φεγγάρια γιασεμιά
σκούνα ναυλώνουμε στη σύντομη ζωή
τα κύματα παλεύουμε
σε ακτή ενός Γιουκάλι να μας βγάλει..
Καλύτερα μια πλάνη που γεννά ζωή
πως ν' αρνηθείς φωτοσκιάσεις..
παραδομένοι εις τις θυμαπάτες μας..
πλανιέται ο νους..παραμυθιάζεται
στης εμορφάδας τ' αλωνάρι
την ασχήμια πολεμάει...
μα η αλήθεια στέκει εκεί
κατάματα..τυραννικά μας προσκαλεί
σαν θεία δίκη για να μας δικάσει σιωπηλά
να τις διαλύει τις αυταπάτες μας
τα κάστρα να γκρεμίζει στο ονείρεμα
ο νους να γίνεται οδηγός..
στις πολεμίστρες να μας βγάζει.

 

Πως να ξεφύγουμε απ' τις πλάνες μας
γι αυτό σου λέω μη σταματάς να τραγουδάς..
μια πλάνη η νιότη μας μια πλάνη κι η ζωή
βρίσκουν οι λέξεις τα τοπία της ψυχής
κοίτα τι γρήγορα νυχτώνει στα μουράγια
οι ιστορίες θα ειπωθούν και πάλι και ξανά
καθένας ζωγραφίζει τη δική του θάλασσα
γρήγορα ο άνεμος σιωπά
διπλώνουν τα πανιά στα ιστιοφόρα.
το σύμπαν μένει ασάλευτο..
μονάχα εσύ..κι εγώ..στα οράματα
με απατηλά γλυκά γητέματα
στην αρμονία του κρατιόμαστε ακόμα''.

# καλύτερα μια πλάνη που γεννά ζωή # - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη
..........................................................................................................

# λησμονημένη#

 

by Katia Chausheva

Τι κι αν σπασμένα ξάρτια μείναν στο μουράγιο της
κι αν ψιθυρίζει στην ψυχή..κάνε κουράγιο..
τι κι αν μπατάρισε η βάρκα της εις τα μισά
γυναίκα εστάθηκε στο κύμα της..
εις τα νερά επέταξε  καρφιά
μέλωσε η σκέψη και τα λόγια εμέλωσαν
ένα τραγούδι των σειρήνων
έστειλε η θάλασσα απ' τα βάθη της
σαν κάλεσμα..σαν γράμμα απ' το νησί του
εχάϊδεψε αραχνιασμένες νότες των χειλιών
εζήτησε στ' απρόσμενα της ζωής το μερτικό
δεμένο σε λευκό πανί..πανάκριβο φρεγάτας
κάτι σαν θάμα της συνέχειας της ζωής..
αποταμίευσε τα λυπηρά αισθήματα εις το βυθό
ακολούθαε τον άνεμο
το ελιξήριο της ζωής την εκαλούσε.

 

# λησμονημένη# - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ευάγκαλος η μνήμη ανθεί''

φωτο: από το διαδίκτυο

Μόνη στον ξεχασμένο αυλόγυρο
ευάγκαλος η μνήμη ανθεί

το νοτισμένο χώμα απ' την τελευταία βροχή
χωράει ζεστά τους θρύλους και τους μύθους
της μικρής μου Επικράτειας
χωράει τα περασμένα και τα αλλοτινά
τα πέτρινα τα χρόνια μας τα αλλαργινά
που εμοιάζαν στα στερνά μας βλογημένα..
χωράει  ψυχές  σε γαϊτανάκι με τα χρώματα
ίσκιους που με τυλίγουνε χορεύοντας.. 
απόκριση στο νόστο μου
στο σπίτι της γαλήνης μου
που πάντα θα επιστρέφω..

"ένα ταξίδι"..μια πρόσκαιρη φυγή

όταν για κήπους σου μιλώ

στης μάνας μου γυρνώ στους μενεξέδες

στα άη- δημητριάτικα τα χρυσαφιά

στους κρίνους τους λευκούς της Παναγιάς

στα μανουσάκια που εφύτευε τα αρωματικά

να ραίνει τις ψυχές ''των'' που 'χαν φύγει.

ταξιδεμένη κι αταξίδευτη μαζί εγώ

παρασυρμένη..ριζωμένη απ' τις μνήμες μου..

ανάμεσα απ' τα βασιλικά τολμώ

να στοχαστώ..να ροδαμίσω τις ψυχές

στην έρημη..την αδειανή αυλή..

που αφήσανε το μόχθο και τον ίδρωτα

ψυχές της προσφυγιάς και του ξεριζωμού
ψυχές φρυγμένες απ' την κάψα του Καλοκαιριού
ψυχές του κάμπου αγέρωχες

δαρμένες απ' ανέμους και λιοπύρια..

''ευάγκαλος η  μνήμη ανθεί'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ατάκτως ερριμμένοι''

Δεν σου προσθέτουν..σου αφαιρούν..αν τους το επιτρέψεις αφελώς

στη σκέψη σου να μπούν και να θρονιάσουν..πλάνην οικτράν πλανάσαι

ή πανικόν..της μοναξιάς σου τον κουβά απ' αδειανό πηγάδι να γιομίζεις.

Τρέχουν ξοπίσω σου,κρυμμένοι ..σκεπασμένοι με μανδύα ιδανικό

κουκουλωμένοι ..της ''φιλίας''..λυκοφιλίας το φουστάνι...

πατούν το πέλμα εις τη Γης επιφανειακά..τα χνάρια ανύπαρκτα στο διάβα..

Ανούσιοι με άδεια τη φαρέτρα τους..αγωνιούνε καιροσκοπικά..

ανίκανοι να κοινωνήσουν της δικής τους ''της μετάλλαξης''

ως λίθοι πλίνθοι κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι..στερούμενοι ταυτότητας

απεγνωσμένοι γυρολόγοι προβολής..του άδειου τους  σαρκίου..

μέμφονται όσους προσπαθούν..απαίδευτοι..ζηλοφθονούν τους κοπιάζοντες

καθώς γνωρίζουνε ενδόμυχα πως υπερέχουνε εαυτών..

Χαμένοι στη ''μικρή'' προσωπική ανελευθερία τους

σκορπούν το μαύρο τους μελάνι ωσάν ''σουπιές'' για να θολώσουν τα νερά.

Μα το μελάνι πάντα απορροφάται ''..διαλύεται απ' τις θάλασσες

και πάντα οι θάλασσες οι ανοιχτές..γαλάζιες παραμένουν.

Κρεμιούνται σε πορτοπαράθυρα μοιρολογίτρες λες..χωρίς περίσκεψιν καθώς

από μικρό παιδί μαθαίνεις πρώτα απ' όλα πως να λύνεις και να δένεις

τα κορδόνια σου μονάχος σου ..δεν κλαψουρίζεις συνεχώς,

γιατί σου αγοράσανε παπούτσια με κορδόνια.

Μιλούν επί παντός επιστητού..είναι όλοι τους πολύ τρανά ''πολιτικά κεφάλια''...

Ούτε που άκουσαν θαρρείς ποτέ..οι ασυγκρότητοι

πως η καθημερινότητα παράγει την πολιτική..οι απόψεις ..οι προτάσεις..

Όλα τα άλλα είναι λόγια της πεντάρας εκ του περισσού

εις την αντίπερα την όχθη του μεγάλου ποταμού δεν έλιασαν ποτές

τ' ασπρόρουχα περιφερόμενοι ανοήτως σε παράθυρα φανταχτερά..άνθρωποι

''τοξικοί'' κρεμούνε μπιχλιμπίδια γιαλαντζί..αντικατοπτρισμός της κοινωνίας της λερής

και επειγόντως από εσέ ''αποφευκταίοι''.

Κι εσύ πιστός στις ρήσεις των παλαιών..πως αν φερόμαστε στους ανθρώπους

ωσάν να ήσαντε καλοί..μπορεί και να συμβεί να γίνουνε καλοί..αδιαλείπτως προσπαθείς

στη χώρα της συγκρότησης..της γνώσης και της μάθησης του εγώ τους να τους φέρεις..

Κι έρχονται ύστερα οι στιγμές σου της διάψευσης των ρήσεων..οι στιγμές απογοήτευσης ..

οι χαμένες προσδοκίες..Και τότε έρχεται η ώρα να ταχθείς στον πόλεμο..

ρισκάροντας την ασφάλεια της κρυψώνας σου..ν' αντιταχθείς στο επιφανειακόν.
με χάρη ν' απελευθερωθείς..απ' όσα σε βαραίνανε..αθόρυβα και σιωπηλά έρχεται
η ώρα σου της αποχώρησης..ψάχνοντας για τη λύτρωση για εαυτούς και αλλήλους.!!!

''ατάκτως ερριμμένοι'' ( δοκίμιον) - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,