# στη λίμνη Αχερουσία #

 

 

 

 

 

 

 

 Θα 'ναι μια μέρα σαν τις άλλες
ο ήλιος θ' ανατέλλει αψηλά
μα εσύ δε θα σαι εδώ για να τον δεις
μια αναγγελία με γράμματα θαμπά
θα λέει πως έφυγες για τόπους χλοερούς
ένθα ουκ έστιν λύπη ή στεναγμός
οποία η αντίφασις θαρρώ..καθώς
χορτάτη από λύπες..πόνους..στεναγμούς
χορτάτη κι από τις χαρές
που σου ετράταρε η ζωή σου η μικρή
εις το επέκεινα εκδράμεις.

Ζητούσε η ψυχή σου το αδύνατον
θαρρούσε τη γραμμή πολύ τρανή
σειρήνες για το τέλος τραγουδούσαν σκωπτικά
έτσι που εξεκίνησες γεμάτη ορμή ψυχή
σε εκαλούσαν αίφνης εις το άσμα το στερνό
και ακολούθαες ανήμπορη..γαλήνια εσύ
το μάταιον να αποχωριστείς
στο νεκροκρέβατον να πάψει να ενεδρεύει.


Ο θάνατος..
μυστήριο άλυτο για την πεπερασμένη λογική
ο λυτρωτής ψυχών..αγροίκος..ισοπεδωτής
την τρυφεράδα της ψυχής σου αγνοεί
την όμορφη θωριά δε λογαριάζει..
θα σε τραβήξει βίαια ένα πρωινό
στη λίμνη Αχερουσία θα σε βγάλει..
μα εγώ στα πράσινα νερά της θα σε καρτερώ
κοινή η μοίρα των ανθρώπων εις τη γης
η πίστις θα με θάλπει
σε νούφαρο μιας λίμνης σαν θα μεταμορφωθείς
κάτω απ' τις ρίζες στα νερά θα κολυμπάω..

 # στη λίμνη Αχερουσία # - Σοφίας Θεοδοσιάδη
................................................................................................................................................................

''λησμονημένες δρυάδες''

φωτο : από το διαδίκτυο

Κι όταν οι απουσίες της πυκνώνανε
γεμίζανε την κάμαρα..σκεπάζανε τα βράδια

έψαχνε στα σκοτάδια στης αράχνης τον ιστό

ίχνη ζωής που επλέκονταν

στη μηχανή του χρόνου..

με το ξημέρωμα νωρίς

στο παραθύρι εσίμωνε

εμέτραε τους ήχους της σιωπής
στης λεύκας στον πεζόδρομο
που ακούμπαε ως το τζάμι της.

η υποψία την  επήγαινε..έψαχνε για σκιες

καθώς συνθλίβονταν στο φως

μορφές σχηματισμένες..

σαν τότες στα μικράτα της

στους βάλτους π' εροβόλαε

εις τους απέραντους λευκώνες της

να συναντήσει ξωτικά..απέθαντες δρυάδες.

Η φαντασία με ταχύτητα φωτός

το συναπάντημα έψαχνε

στης πόλης τις ολιγοστές

κρυψώνες των παλιών νυμφών

εσκιάζονταν στο θόρυβο

εκρύβονταν στις φυλλωσιές

λησμονημένες ετριγύρναγαν

στους λιγοστούς..παλιούς κορμούς

τις νύχτες κουβαλώντας υποσχέσεις..

Ελπίδα της κρυφή στις προσευχές

να διώξει τα φαντάσματα

με τη χαμένη της τη μία τη μοναδική

την ξεχασμένη  της δρυάδα

ο ήχος απ' την άρπα της

να κλέψει τις οδύνες της...τις οιμωγές

π' εστοίχειωναν βαθειά μες στα φυλλώματα

σαν μια γλυκειά απουσία..

ίσως και να 'χε τη δικιά του τη μορφή

που χρόνια την εκαρτέραε

να σώσει την ψυχή της..

''λησμονημένες δρυάδες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

....................................................................................................................................................

''ναυάγιο στο μουράγιο''

φωτο : από το διαδίκτυο

Μου γράφεις 

πως εναυαγήσαν οι Κυκλάδες των ονείρων σου

ετσακιστήκανε οι λέξεις οι κενές σου στο μουράγιο..

μην κλαις καλέ μου που οι γλάροι 

δεν πετούνε πια πάνω από την ακτή σου..

για τα ναυάγια που σχεδίαζες εψές

σε έρωτες ανίερους

απαρχής τους βυθισμένους..

στείρο το κλάμα σου ηχεί

σε ώτα ονειροπόλων..

 

τα όνειρα είν' πανιά λευκά ιστιοφόρου αβύθιστα

μοιάζουν με άσπρες πεταλούδες
αλλάζουν ρότα οι πεταλούδες σαν οι αγέρηδες

τους κήπους ανελέητα ξεριζώνουν.

αλλάζουνε συντεταγμένες τα γερά σκαριά
μένει στην έρημη ακτή ο άνοος

μονάχος του ως άπελπις

ο καπετάνιος άτολμος

τη ρότα στη μανέτα να αλλάξει..

 

ο αληθινός ο ναυαγός συνομωτεί με την ακτή..

καλαφατίζει το καράβι το ναυαγισμένο του

ψάχνει μια ξέρα να σωθεί..

μία φωτογραφία στο θάλαμο το σκοτεινό
κρατά στα ύστερα νοσταλγική
κάθε που πλησιάζει αργά
στο ξεχασμένο ακρογιάλι..

''ναυάγιο στο μουράγιο'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' φτεροφόρα ψυχή ''

Freydoon Rassouli Art

Μάθε μου ψυχή μου..
μάθε μου..να κρύβομαι
μες στο κατώγι σου το σκοτεινό
να μπαίνω..να τρυπώνω..
στου κόσμου του σκληρού..του απτού..
μα και στον άπιαστο του νου..
εκειόν..των μυημένων υφαντών..
στον αργαλειό..
όπως και τότε στα αθώα παλιά..
με κουρελάκια να υφαίνω σου
μια κουρελού πολύχρωμη..
να 'χει τα χίλια χρώματα..
όσα και οι ανθρώποι..
κάθε κουρέλι μια ψυχή..
κορδέλλα φορεμένη..

Πες μου και δείξε..μάθε μου
τον τρόπο που ηύρες τη ζωή
να την εκάμνεις ζωγραφιά
το γκρίζο με παστέλ ψυχής 
να την εζωγραφίζεις..
να βγαίνει ο πίνακας μουσειακός..
στου χρόνου τη φθορά..

ψυχή μου φτεροφόρα λαμπυρίδα μου
μάθε μου..........
τα πόδια να τα ξεκολλάω από τη γης..
μάθε μου να πετάω ψηλά..
στο παραμύθι που 'γραψα για με..
να 'μαι ο αετός..
μη με αφήνεις..μάθε μου
να ζω..ν' αντέχω..να δημιουργώ !!!
τις προσευχές μου..μάθε μου 
με άγιο δισκοπότηρο να κοινωνώ..
ψυχές για να σταλάζω........
φωνή των σπλάχνων μου βαθιά..
μικρή..μεταξωτή μου πεταλούδα..
απ' την πηγή της γέννησης..
αόρατος εσύ..ο εντολέας μου..
με κυβερνάς..
είσαι ο μικρός μου ο Θεός..
η αυτοάμυνα..η αυτοεντολή..
στων χρόνων τις προκλήσεις..

Γι αυτό σου λέω..με της αυγής το φως..
μάθε μου αν θες να αντέχω τους
τους ελλειπείς..τους καιροσκόπους..
μάθε μου αν θες..
ο γητευτής να καταντώ αφ' εαυτού..
μιας αυτοϊασης στον κόσμο τους..
να μ' αγαπώ..να καταχτώ..
να με ψηλώνω....

'' φτεροφόρα  ψυχή'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................

'' στων ποιητών τους φανοστάτες''

Κωπάζουν τα αλυχτίσματα..
σωπαίνουνε οι ήχοι...καθώς
τ' απόβραδα οι ποιητές..μελάνι αγοράζουν
κονδυλοφόρο και λευκό χαρτί..
του αρχαίου κάλλους αναζητητές..
τον κάματο των εργατών..
κάτω από τους φανοστάτες των..
τα αινίγματα..τ' αγριεμένο μάτι του Θεού..
με φως να εξευμενίσουν.
Οι λέξεις στήνουνε χορό..
 κι οι μούσες και οι Χάριτες..
ξεπλέκουνε την κώμη
την ομορφιά ευελπιστούσες..δωρητές
στης εσχατιάς τα μέρη..
Κι όσο οι '' Νέρωνες'' θ' ανάβουνε φωτιές
σκορπώντας γύρω εγκαύματα σε σάρκα και σε νου
ο Ορφέας με τη λύρα του απ' τις φυλλωσιές
στα δάση θα πλανιέται...
δε θα 'ναι οι ύμνοι μελαγχολικοί
της δύναμης της ορφικής του μουσικής..και μοναχά 
για το χαμένο του στην  Ευριδίκη την έμορφη
τον αποτυχημένο του έρωτα θε να θρηνεί..
έρωτα μίας ανανέωσης..συνένωσης ιδανικών 
αλληλοσυγκρουόμενων..στης μετριότητας τα μέρη.
Μα κι αν την Πολιτεία του Πλάτωνα θα κάψουνε..
γνώμη οι ποιητάδες και οι εργάτες δεν αλλάζουν..
δίνουν φιλί ζωής αέναο
στα χείλια προσμενόντων νεανίδων...

'' στων ποιητών τους φανοστάτες''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' στης ψυχής το φιλντισένιο όστρακο''

Catrin Welz Stein

Έρχονται οι έρωτες και φεύγουνε

χαϊδεύουνε τ' ατλάζι της ψυχής μου

μοιάζει να σκίζεται..μα μοναχά ηχεί

κι ύστερα χάνονται μες στο βυθό..

λούζονται διάφανα στου όστρακου τη μνήμη..

κι όμως εγώ κάθομαι εδώ..

τα βότσαλα περικυκλώνουν την ακτή

σκιές περνούν ξυστά στο νου

πίσω κοιτώντας τρυφερά
στων ονείρων μου τη θάλασσα αγναντεύοντας ..
θαρρώ πως τα κατάφερα

για τη χαρά που με γλιτώνει απ' τα γεράματα

αλίευσα μικρά μα.. σπάνια.. μοναδικά..

ξεχωριστά..μαργαριτάρια λιγοστά .. 
κλεισμένα στης ψυχής το φιλντισένιο όστρακο..
όταν πονεί να τα φοράει....

''στης ψυχής το φιλντισένιο όστρακο'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
  ¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*  ¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*•♫

''πηγάδι στο περβόλι''

Συνεπαρμένη από το λιόγερμα στον κήπο της

καθώς θρηνούσε ο κότσυφας στα ξεραμένα φύλλα

η μνήμη αχορτάριαστη..

γύρω απ' τα στόμια τα σαθρά των πηγαδιών

εκεί π' ανθούσαν απ' της νιότης τον καιρό

λευκές εφύτρωνε αλύγιστες τις αστρομαργαρίτες

δεν τα φοβόταν τα τελώνια τους..

δειλά μονολογούσε:

δυο κήπους πάντα λαχταρούσε στη ζωή
να βγαίνει να φυτεύει..

ένα πηγάδι στην αυλή
να τους ποτίζει για ν' ανθούν
να τους κλαδεύει σαν χρειάζεται
καρπούς για να συλλέγει..
ο ένας να κοιμάται εις το χώμα καταγής
λεβάντες και βασιλικούς 
αρισμαρί και δυόσμους γιομισμένος
κι ο άλλος εις το μέρος της καρδιάς
της ευωδίας να συλλέγει τον καρπό
και των ψυχών τ' αρώματα 
στο ερμάρι το ζωγραφιστό..
ευλαβικά ν'  αποθηκεύει.

Κι αν φόβοι την κυρίευαν τα βράδια της τα σκοτεινά
σιμά στους κάκτους που δεν άνθιζαν συχνά..

επροσπερνάγανε ξεάνθιστα

τα Καλοκαίρια τα καυτά της
αμετανόητα..........
τους αγαπούσε εκειούς τους δυο..
καθέναν για τα άνθια τα ξεχωριστά..

ανθίζανε αδιάκοπα ο καθείς εντός..
όντας τα υπόγεια νερά ενδοφλέβια
έσταζαν συλλαβίζοντας..
γιομίζαν το βαθύ πηγάδι στο περβόλι της
ανέσυρε τα δροσερά νερά τα πρωινά

να ξεδιψάει τις κάψες της καρδιάς

στους άνομβρους Χειμώνες.

'' πηγάδι στο περβόλι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,