''πηγάδι στο περβόλι''

Συνεπαρμένη από το λιόγερμα στον κήπο της

καθώς θρηνούσε ο κότσυφας στα ξεραμένα φύλλα

η μνήμη αχορτάριαστη..

γύρω απ' τα στόμια τα σαθρά των πηγαδιών

εκεί π' ανθούσαν απ' της νιότης τον καιρό

λευκές εφύτρωνε αλύγιστες τις αστρομαργαρίτες

δεν τα φοβόταν τα τελώνια τους..

δειλά μονολογούσε:

δυο κήπους πάντα λαχταρούσε στη ζωή
να βγαίνει να φυτεύει..

ένα πηγάδι στην αυλή
να τους ποτίζει για ν' ανθούν
να τους κλαδεύει σαν χρειάζεται
καρπούς για να συλλέγει..
ο ένας να κοιμάται εις το χώμα καταγής
λεβάντες και βασιλικούς 
αρισμαρί και δυόσμους γιομισμένος
κι ο άλλος εις το μέρος της καρδιάς
της ευωδίας να συλλέγει τον καρπό
και των ψυχών τ' αρώματα 
στο ερμάρι το ζωγραφιστό..
ευλαβικά ν'  αποθηκεύει.

Κι αν φόβοι την κυρίευαν τα βράδια της τα σκοτεινά
σιμά στους κάκτους που δεν άνθιζαν συχνά..

επροσπερνάγανε ξεάνθιστα

τα Καλοκαίρια τα καυτά της
αμετανόητα..........
τους αγαπούσε εκειούς τους δυο..
καθέναν για τα άνθια τα ξεχωριστά..

ανθίζανε αδιάκοπα ο καθείς εντός..
όντας τα υπόγεια νερά ενδοφλέβια
έσταζαν συλλαβίζοντας..
γιομίζαν το βαθύ πηγάδι στο περβόλι της
ανέσυρε τα δροσερά νερά τα πρωινά

να ξεδιψάει τις κάψες της καρδιάς

στους άνομβρους Χειμώνες.

'' πηγάδι στο περβόλι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,