''λησμονημένες δρυάδες''

φωτο : από το διαδίκτυο

Κι όταν οι απουσίες της πυκνώνανε
γεμίζανε την κάμαρα..σκεπάζανε τα βράδια

έψαχνε στα σκοτάδια στης αράχνης τον ιστό

ίχνη ζωής που επλέκονταν

στη μηχανή του χρόνου..

με το ξημέρωμα νωρίς

στο παραθύρι εσίμωνε

εμέτραε τους ήχους της σιωπής
στης λεύκας στον πεζόδρομο
που ακούμπαε ως το τζάμι της.

η υποψία την  επήγαινε..έψαχνε για σκιες

καθώς συνθλίβονταν στο φως

μορφές σχηματισμένες..

σαν τότες στα μικράτα της

στους βάλτους π' εροβόλαε

εις τους απέραντους λευκώνες της

να συναντήσει ξωτικά..απέθαντες δρυάδες.

Η φαντασία με ταχύτητα φωτός

το συναπάντημα έψαχνε

στης πόλης τις ολιγοστές

κρυψώνες των παλιών νυμφών

εσκιάζονταν στο θόρυβο

εκρύβονταν στις φυλλωσιές

λησμονημένες ετριγύρναγαν

στους λιγοστούς..παλιούς κορμούς

τις νύχτες κουβαλώντας υποσχέσεις..

Ελπίδα της κρυφή στις προσευχές

να διώξει τα φαντάσματα

με τη χαμένη της τη μία τη μοναδική

την ξεχασμένη  της δρυάδα

ο ήχος απ' την άρπα της

να κλέψει τις οδύνες της...τις οιμωγές

π' εστοίχειωναν βαθειά μες στα φυλλώματα

σαν μια γλυκειά απουσία..

ίσως και να 'χε τη δικιά του τη μορφή

που χρόνια την εκαρτέραε

να σώσει την ψυχή της..

''λησμονημένες δρυάδες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

....................................................................................................................................................