'' στων ποιητών τους φανοστάτες''

Κωπάζουν τα αλυχτίσματα..
σωπαίνουνε οι ήχοι...καθώς
τ' απόβραδα οι ποιητές..μελάνι αγοράζουν
κονδυλοφόρο και λευκό χαρτί..
του αρχαίου κάλλους αναζητητές..
τον κάματο των εργατών..
κάτω από τους φανοστάτες των..
τα αινίγματα..τ' αγριεμένο μάτι του Θεού..
με φως να εξευμενίσουν.
Οι λέξεις στήνουνε χορό..
 κι οι μούσες και οι Χάριτες..
ξεπλέκουνε την κώμη
την ομορφιά ευελπιστούσες..δωρητές
στης εσχατιάς τα μέρη..
Κι όσο οι '' Νέρωνες'' θ' ανάβουνε φωτιές
σκορπώντας γύρω εγκαύματα σε σάρκα και σε νου
ο Ορφέας με τη λύρα του απ' τις φυλλωσιές
στα δάση θα πλανιέται...
δε θα 'ναι οι ύμνοι μελαγχολικοί
της δύναμης της ορφικής του μουσικής..και μοναχά 
για το χαμένο του στην  Ευριδίκη την έμορφη
τον αποτυχημένο του έρωτα θε να θρηνεί..
έρωτα μίας ανανέωσης..συνένωσης ιδανικών 
αλληλοσυγκρουόμενων..στης μετριότητας τα μέρη.
Μα κι αν την Πολιτεία του Πλάτωνα θα κάψουνε..
γνώμη οι ποιητάδες και οι εργάτες δεν αλλάζουν..
δίνουν φιλί ζωής αέναο
στα χείλια προσμενόντων νεανίδων...

'' στων ποιητών τους φανοστάτες''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,