''Εχρύσωσαν τα ρόδια''..

φωτο: Σοφίας Θεοδοσιάδη - ο κήπος μου

 

 

Mιας Κυριακής τ' απόγιομα..στο λιόγερμα τ' Αυγούστου..με πλούσια σοδειά εντός..

περίσκεψιν πολλήν..εν Πάτραις ετελείωσε 

κι αυτό το ''ανηφορικό''..του εγκλεισμού μας άθελα..σημαδεμένο Καλοκαίρι..
κι απόμειναν δυο  καπέλλα ψάθινα
στης ώχρας τον σοβατισμένο τοίχο μας
κρεμάμενα σμιλεύοντας το χρόνο..
Κι έπειτα γλυκερές επιστροφές..στα ''Πρόσωπα'' τσιμπούσι εγίνηκε ρομαντικό με αγάπης ηχοχρώματα ολόγυρα..

παρούσες και οι χάριτες μαζί με τον Απόλλωνα

στης λύρας του το άκουσμα

αφήσανε για λίγο το ιερό τους στην Ακρόπολη

κατέβηκαν μαζί..σε μας..κι εστήσανε χορό..

γάμος εγένετο εν Πειραιά..της ηλιογέννητης..

επέσανε τα κάστρα..τα μπεντένια..
κι έμεινε μόνος ο ένοικος στου κήπου τη γωνιά μία ροδιά απ' τα χέρια σου..
ανυποψίαστα πως θα 'τανε η τελευταία σου φυτειά κι εφύτευαν πατρίδα..

 

 

 
 

Επαρηγορηθήκαμε.. 

τα ρόδια εχρύσωσαν κι οι θύμησες χρυσές..

χωρίς μελαγχολίες περιττές..

σε θύελλα ονείρων προσδοκούσες..
μες στη χρυσίζουσα αχλή
μονάχη της τα βράδια τώρα η ροδιά 
θ' ακούει τους γκιώνηδες..
το κλάμα το ατέρμονο απ' τις δεκαοχτούρες.
Χειμώνες Καλοκαίρια μοναχή
η μόνη της παρηγορία τα χρυσίζοντα
φύλακας έμπιστος στου κήπου τη γωνιά
ζερβά απ' τον ξενώνα του σπιτιού μας.

''Εχρύσωσαν τα ρόδια'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''Για ένα φλαμίγκο μια φορά κι έναν καιρό''

Για ένα φλαμίγκο μια φορά κι έναν καιρό..
στης εποχής το γύρισμα..
η φύση και η μνήμη μου δε με γελά
Σεπτέμβρης ήτανε θαρρώ..
δώρισα την καρδιά μου στα νερά
και από τότες μες στις αλυκές..
μέσα στα παραμύθια του νερού..
με της αγάπης συντροφιά μου την αποσκευή
τους χτύπους της γυρεύω..

Στο επιμύθιον της αγάπης μας αυτής
σκαρώσαμε μια λίμνη μοναχά για δυο
εις των πηγών μου τα ερημικά
τα αποδυτήρια του έρωτα εστάθηκες δειλά..
πιτσίλισες τα λαβωμένα μου φτερά
κι ύστερα εχάθης στης αβύσσου..

και από τότες και μετά
μοναχικό φλαμίγκο..η χηρεμένη μου καρδιά
χτίζει πεντάγραμμα..
τυπώνει νότες σε βυζαντινό ρυθμό
τρυπά την παγωμένη λίμνη στο βυθό που σε κρατεί 
στέλνει το μυθικό τραγούδι μας
φορά της φλόγας των φτερών σου τη χροιά
το μεταξένιο σου φτερούγισμα αναζητά
για της αγάπης το φλαμίγκο της και μοναχά
αποδημίες σχεδιάζει.

''Για ένα φλαμίγκο μια φορά κι έναν καιρό'' - σε ποίηση - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

"Υφάντρες του Αυγούστου"

Ζωγράφος  : Γιώργος Σταθόπουλος

Στα όρτσα να προλάβουμε

ο υποσχόμενος ετέλεψε

ο Αύγουστος..τ' αγέρι του

π' εχάιδευε τα χείλη ηδονικά

ποιός μάντης να οραματιστεί

και τ' άλλο Καλοκαίρι αν θα προκάνουμε...

οι υφάντρες του Αυγούστου αν μας υφάνουνε 

τις εμορφάδες της ζωής..τις ζωγραφιές αλλιώς...

καθώς μας λιγοστέψαν τα στημόνια τα μεταξωτά..

τα αδράχτια μας δε γνέθουν...

μα θα θυμάμαι εκεί νοσταλγικά

όμορφα που ήτανε στην κουπαστή

σαν με κρατούσες αγκαλιά

πρελούδια γράφαν θερινά

τα μυρωμένα μας στον έρωτα κορμιά

στην άκρη από τα τσίνορα

οι γελαστές ματιές σου

του μπάτη έμοιαζαν δροσιές

αιθέρας τα φιλιά σου ..

 

"Υφάντρες του Αυγούστου - Σοφίας Θεοδοσιάδη

 

"Ως ΟΙΩΝΟΙ"

 

Δεν ήτανε φαντάσματα καλπάζοντα

της φαντασίας της ανώριμης νεότης μου...

ήταν σημάδια..οιωνοί 

ηρώων που έρχονταν σ' εμέ..

από τις σκοτεινές μου κατακόμβες

εθεμελίωναν την πέτρα των γιγάντων μου στο νου..

στους ώμους να σηκώνουνε

το βάρος..τους σταυρούς

που θα μου εφόρτωνε ανυποψίαστα η ζωή..

μαζί τους να πορεύομαι

τους ίσκιους τους ν' ακολουθώ

να τους κρατάω αγκαλιά σφιχτά

κι όταν τα ακάνθινα στεφάνιια

αιμορραγούν την κεφαλή

στεφάνια γιάνκεας να μου πλέκουνε

οι ήρωες των βιβλίων μου οι ιδανικοί

να με κρατούν ψηλά στου Ολύμπου τις κορφές..

την ευτυχία κεντώντας

οι σκέψεις μου επάνω τους

εξαγνισμένες λεύτερες

ωσάν τα ωκεάνια λευκά πουλιά

τους γλάρους των ονείρων μου

εις τους αιθέρες να πετούν

χαράδρες..καταποντισμοί..

εμέ δε μου ταιριάζουν.

 

"Ως ΟΙΩΝΟΙ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

 

"Σ' αντάμωσα λευκό μαργαριτάρι"

Το αντάμωμα ήταν καρμικό

μαγική η σκηνοθεσία της ζωής

ερήμην τους ανθρώπους ανταμώνει..

όμοιο Νοτίων θαλασσών..ακριβό μαργαριτάρι φορεμένο στο λαιμό..

η χειραψία στα έδρανα η ακριβή..

και από τότες κι ύστερα η ρότα μου στον πάπυρο εχαράχθη της ψυχής..

να της ξεφύγω αρνούμαι..δεν επιθυμώ..γι αυτό τις νύχτες φέρελπις

στο χώρο και στο χρόνο μου μονάχη τα μαλάματα των λόγων σου..ακόμα τραγουδάω.

Έλα λοιπόν

γι αλήθειες να μιλήσουμε ξανά

κατω απ' της Πνύκας να βρεθούμε τα στενά..τότες που η φλόγα έκαιγε του νου τα σωθικά μου..

να δούμε αν ζει ακόμα ο δάσκαλος

ή τάχατες απόθανε όπως μας έλεγες παλιά

ως άλλος ταυρομάχος μοναχός αιμορραγών

σε άνισο αγώνα μιας αρένας επιδειξιομανών σπρουχτόρων ανοήτων..κραυγαλέα φωνασκούντων.

Έλα

σε ψάχνει η σκέψη μες στα πρωινά

αναμεσίς στους Δροσουλίτες για να σ' έβρει..να σε αναγνωρίσει στους ιριδισμούς..

στα ύψη του Τα'υ'γετου που εδιάλεξες κι εχάθης μία νύχτα

κι εσκόρπισες σιωπή μες στις καρδιές..δάκρυ αλμυρό στο βλέμμα.

Μια θλίψη αχνοφαίνεται εις τα αδειανά κελάρια της ψυχής

έρως ανίκητος..απέθαντος πνευματικός..ανολοκλήρωτος

φωλιάζει λες..μες στα θαλάμια των της σμέρνας μυστικός στων αλιέων της γνώσης..

βουτώ..ξεφεύγω από τα θαλερά πλοκάμια τους των δολερών της μέδουσας

που απλώνουν επικίνδυνα τυλίγουν το μυαλό μου..

εκειών

των ξιπασμένων..ελλειπών.. φελλών επιπλεόντων..

σκύβω στα λόγια τα σοφά

στων κοραλλιογενών νησιών τις κατακόμβες σου

πάπυροι φυλαγμένοι οι διδαχές.

φωτίζουνε το σκότος στους βυθούς μου.

Σκύβω γλυκά και προσκυνώ

μιας αγιότητας μορφή εγένεσο στα εντός..

Έτσι σ' αντάμωσα επιλέγοντας σοφά..

στη θάλασσα εκείνη την πλατιά

μείγμα εκρηκτικό σε όστρακο κλειστό..της γνώσης.. ενσυναίσθησης..σοφίας της ζωής σου..

που απλόχερα επλημμύρισες

τις αδειανές τις λίμνες μου του νου..

εμοίρασες ορίζοντες..εβύθισες στα Τάρταρα..ρητορικές ασυδοσίες.

( στο δάσκαλό μου Λιαντίνη- μνήμη αγάπης)

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,.,..................,..........................

 

''Νηστεύσαντες και μη"....

Κι αν κριτικά σταθούν απεναντί μου οι καιροιί.

κι αν σβήσουνε τα γηρατειά απ' τη μνήμη μου

ποιήματα..γραφήματα και λόγια..

ετούτο εδω το βράχι μου τ' απόμερο

τα πρωινά που ο ήλιος στήνει έρωτα κυνηγητό 

με τα ασπρισμένα σύννεφα 

που περπατούνε ερήμην στα ουράνια..

κανείς ποτές του δε θα δυνηθει.

να μου το ξεριζώισει..

την πλατωσιά της θάλασσας μου κουβαλεί.. αρταίνομαι.

βρέχω τις σκέψεις στην αλμύρα της

το νου μου τον ξεπλένω..

έτσι καθως με κούρασαν τα αφρισμένα κύματα

γαλήνια ψάχνω τα νερά..

τα ακροδάχτυλα καθάρια να μου βρέχουν..

Κι αν στα λιβάδια τα χλοερά 

φυτρώνουνε οι ποιητές σαν τ' αγριόχορτα ..

επιβίωση ζητώντας

και αν σε θάλασσες απλώνουν τα πλοκάμια τους ως μέδουσες..

νηστεύσαντες και μη

να κοινωνήσουνε της Θείας μεταλήψεως .

να μεταλάβουνε νερό θαλασσινό

της ξιπασιάς οι αλλοπαρμενοι

δε με τυλίγουν στα πλοκάμια τους

γλυστρώ..στα βάθη κολυμπώ

μες στις φωλιές των κοραλλιών

λυμαίνομαι στιχάκια των αυθεντικών .

γιορντάνι τα τυλίγω στο λαιμό μου..

εκειών που της ψυχής μου αγγίξανε..αγγίζουν τις χορδές.

Εκείνων των απλών..μηδέ απλοικών..των ταπεινών..

των ζηλωτών της γλώσσας μου της πατρογονικής

που δεν τις στραμπουλίζουνε τις λέξεις τους με φτιασιδώματα..

μες τις αράδες της ψυχής των τις απλές

έμαθαν από τα μικράτα τους

νοήματα να δίνουν.

 

''Νηστεύσαντες και μη"- Σοφίας Θεοδοσιάδη

 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ τα μαδριγάλια της ζωής μου ⫸

 

 

 

 
 

 

Τι να τα κάνεις τα παλάτια και τα πλούτια.. τα λεφτά..όταν στον κήπο σου ανθούνε τα λευκά σου γιασεμιά...δυο γιασεμιά στην πόρτα μου...κι αλλάξανε τη ρότα της ζωής μου..είχαν ανάσα..ήσαν ζωντανά..με κοίταξαν..τα κοίταξα στα μάτια.Έφεραν Καλοκαίρια στην καρδιά...εδρόσισαν του ''καύσωνα'' τις μέρες..εφέρανε αρώματα τις νύχτες στην ψυχή...τα μαδριγάλια της ζωής μου είναι μελωδιές μαγευτικές..συμπαντικές!

⫷ τα μαδριγάλια της ζωής μου ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,