"Σ' αντάμωσα λευκό μαργαριτάρι"

Το αντάμωμα ήταν καρμικό

μαγική η σκηνοθεσία της ζωής

ερήμην τους ανθρώπους ανταμώνει..

όμοιο Νοτίων θαλασσών..ακριβό μαργαριτάρι φορεμένο στο λαιμό..

η χειραψία στα έδρανα η ακριβή..

και από τότες κι ύστερα η ρότα μου στον πάπυρο εχαράχθη της ψυχής..

να της ξεφύγω αρνούμαι..δεν επιθυμώ..γι αυτό τις νύχτες φέρελπις

στο χώρο και στο χρόνο μου μονάχη τα μαλάματα των λόγων σου..ακόμα τραγουδάω.

Έλα λοιπόν

γι αλήθειες να μιλήσουμε ξανά

κατω απ' της Πνύκας να βρεθούμε τα στενά..τότες που η φλόγα έκαιγε του νου τα σωθικά μου..

να δούμε αν ζει ακόμα ο δάσκαλος

ή τάχατες απόθανε όπως μας έλεγες παλιά

ως άλλος ταυρομάχος μοναχός αιμορραγών

σε άνισο αγώνα μιας αρένας επιδειξιομανών σπρουχτόρων ανοήτων..κραυγαλέα φωνασκούντων.

Έλα

σε ψάχνει η σκέψη μες στα πρωινά

αναμεσίς στους Δροσουλίτες για να σ' έβρει..να σε αναγνωρίσει στους ιριδισμούς..

στα ύψη του Τα'υ'γετου που εδιάλεξες κι εχάθης μία νύχτα

κι εσκόρπισες σιωπή μες στις καρδιές..δάκρυ αλμυρό στο βλέμμα.

Μια θλίψη αχνοφαίνεται εις τα αδειανά κελάρια της ψυχής

έρως ανίκητος..απέθαντος πνευματικός..ανολοκλήρωτος

φωλιάζει λες..μες στα θαλάμια των της σμέρνας μυστικός στων αλιέων της γνώσης..

βουτώ..ξεφεύγω από τα θαλερά πλοκάμια τους των δολερών της μέδουσας

που απλώνουν επικίνδυνα τυλίγουν το μυαλό μου..

εκειών

των ξιπασμένων..ελλειπών.. φελλών επιπλεόντων..

σκύβω στα λόγια τα σοφά

στων κοραλλιογενών νησιών τις κατακόμβες σου

πάπυροι φυλαγμένοι οι διδαχές.

φωτίζουνε το σκότος στους βυθούς μου.

Σκύβω γλυκά και προσκυνώ

μιας αγιότητας μορφή εγένεσο στα εντός..

Έτσι σ' αντάμωσα επιλέγοντας σοφά..

στη θάλασσα εκείνη την πλατιά

μείγμα εκρηκτικό σε όστρακο κλειστό..της γνώσης.. ενσυναίσθησης..σοφίας της ζωής σου..

που απλόχερα επλημμύρισες

τις αδειανές τις λίμνες μου του νου..

εμοίρασες ορίζοντες..εβύθισες στα Τάρταρα..ρητορικές ασυδοσίες.

( στο δάσκαλό μου Λιαντίνη- μνήμη αγάπης)

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,.,..................,..........................