''Νηστεύσαντες και μη"....

Κι αν κριτικά σταθούν απεναντί μου οι καιροιί.

κι αν σβήσουνε τα γηρατειά απ' τη μνήμη μου

ποιήματα..γραφήματα και λόγια..

ετούτο εδω το βράχι μου τ' απόμερο

τα πρωινά που ο ήλιος στήνει έρωτα κυνηγητό 

με τα ασπρισμένα σύννεφα 

που περπατούνε ερήμην στα ουράνια..

κανείς ποτές του δε θα δυνηθει.

να μου το ξεριζώισει..

την πλατωσιά της θάλασσας μου κουβαλεί.. αρταίνομαι.

βρέχω τις σκέψεις στην αλμύρα της

το νου μου τον ξεπλένω..

έτσι καθως με κούρασαν τα αφρισμένα κύματα

γαλήνια ψάχνω τα νερά..

τα ακροδάχτυλα καθάρια να μου βρέχουν..

Κι αν στα λιβάδια τα χλοερά 

φυτρώνουνε οι ποιητές σαν τ' αγριόχορτα ..

επιβίωση ζητώντας

και αν σε θάλασσες απλώνουν τα πλοκάμια τους ως μέδουσες..

νηστεύσαντες και μη

να κοινωνήσουνε της Θείας μεταλήψεως .

να μεταλάβουνε νερό θαλασσινό

της ξιπασιάς οι αλλοπαρμενοι

δε με τυλίγουν στα πλοκάμια τους

γλυστρώ..στα βάθη κολυμπώ

μες στις φωλιές των κοραλλιών

λυμαίνομαι στιχάκια των αυθεντικών .

γιορντάνι τα τυλίγω στο λαιμό μου..

εκειών που της ψυχής μου αγγίξανε..αγγίζουν τις χορδές.

Εκείνων των απλών..μηδέ απλοικών..των ταπεινών..

των ζηλωτών της γλώσσας μου της πατρογονικής

που δεν τις στραμπουλίζουνε τις λέξεις τους με φτιασιδώματα..

μες τις αράδες της ψυχής των τις απλές

έμαθαν από τα μικράτα τους

νοήματα να δίνουν.

 

''Νηστεύσαντες και μη"- Σοφίας Θεοδοσιάδη

 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,