♫♫♫ σαν μελωδία ♫♫♫

Εκεί..

στην ώρα που ο αυγερινός στα σύννεφα κοιμάται..

ένα ψυχοπούλι έρχεται και μου χτυπάει το τζάμι...

ξύπνα μου λέει μη θλίβεσαι..

γιατί είσαι ακόμα ζωντανή..κι η αγάπη σε θυμάται..

παλιός μου γνώριμος..ο ήχος ο ζεστός..

στο τζάμι της ψυχής μου...

τα παγωμένα εκείνα πρωινά..την κάμαρα ζεσταίνει..

σαν μελωδία μακρινή..σαν ροδοστάξει το ξημέρωμα..σιμώνει η μορφή σου την ψυχή μου

κάθε που η σκέψη μου σε σένα πεταρίζει..μελωδώ..
κι αν οι ψυχές μας λέν' πως  αφουγκράζονται..
μπακίρια οι λέξεις οι μετύστερες..
μετά από σε..σκουριάζουν...

 ♫♫♫ σαν μελωδία ♫♫♫ - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''στην κάμαρη της παρθένου''''

φωτο : από το διαδίκτυο

Κιτρινισμένο απομεινάρι..στο σεντούκι το παλιό

βογγούσε μέσα ο έρωτας στο αδειανό

το μεταξένιο το λευκό της μεσοφόρι..

οι κρίνοι πια του γάμου μαραμένοι...

επάγωσε το όνειρο..πα στα βαμμένα χείλη ..

έπαψε τώρα από καιρό ο κήπος της

άνθια και δέντρα αειθαλή να ευδοκιμεί..

μα ο νους της δεν ησύχαζε τα βράδια..

ήταν Χειμώνας και ο αγέρας ο τρελλός..

αντάριαζε..εσκόρπαγε το χιόνι στο παράθυρο..

το χιόνι στην καρδιά της..

στην κάμαρα της νύχτας λιγοστό το φως..

έπαιζε με τα χιόνια στα μαλλιά..

εφώτιζε το μεσοφόρι της παρθένου το μετάξινο..

ετόλμησε..μια ύστερη φορά

εφόρεσε εις τον καθρέφτη της μπροστά

εις στο σταφιδιασμένο απ' τις ουλές της μοναξιάς κορμί

το φυλαγμένο το λευκό της μεσοφόρι

φόρεσε λίγο κοκκινάδι στα άχρωμα τα χείλη της..

το κρύο δε λογάριασε..έφερνε ζέστη η σκέψη για ζωή..

πλημμύριζε απ' το καταχωνιασμένο της συναίσθημα..

έσβηνε όλες της τις δυστυχιές..αστέρι έψαχνε να βρει..

το όνειρο του γάμου της αυτόν που δεν εγεύτηκε ποτές ..

να το ταχυδρομήσει..

μα ήταν παγωμένη η βραδιά..τα χρόνια αταξίδευτα..

στις μηχανές του χρόνου αλεσμένα..

κι επάγωσε το όνειρο..πα στα βαμμένα χείλη ..

''στην κάμαρη της παρθένου'' -  Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''συν- δέομαι''

Τις φλέβες της αλήθειας μου αναζητώ

όπως η μέλισσα το λούλουδο

πριν μαραθεί στο νέκταρ γυροφέρνει

συν - δέομαι  και λέξεις ζωγραφίζω στο χαρτί

δεν τις καρφώνω με καρφιά..

μελάνι στάζω της καρδιάς

μήπως και η αλήθεια μου αποτυπωθεί

εργάζομαι..σφυρηλατώ..ως οι μεταλλουργοί

κοσμήματα στα δάχτυλα μικρών παιδιών

απλόχερα με λέξεις να προσφέρω..

συνδέομαι ..συμμετέχω..καταθέτω ..ομολογώ

''κι αν η αλήθεια κρύβεται 

εκεί όπου ξεπλένεται η ψυχή''

στην κολυμβήθρα μου του Σιλωάμ 

πασχίζω για να βαφτιστώ

το φίλιον φως οι οφθαλμοί μου να γευτούν.. 

το θάμπωμα της σύγχυσης της αληθείας ν' αποποιηθώ

πριν γράψει για τα με τη λέξη θάνατος 

τ' ανθρώπου η Ιστορία  εις τον πάπυρον

καθώς βαδίζουμε παράλληλα..

χρόνια μου στήνει το καρτέρι..

δέομαι απλά και κατανυκτικά

σάμπως και η δέηση ανέλθει εις τους ουρανούς

και κοινωνήσει με ψυχές απολωλότων..

 

''συν- δέομαι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''της λάμπας φταίει το φως ''

Photographie - Mariska Karto

Φταίει η βροχή..μέρες υγραίνει τις κρυφές ρωγμές

μουσκεύει τις εντός περγαμηνές..με λούζει με βροχόνερο

σαν τότες στα παλιά..που στα μπακίρια το εμάζευε η μάνα μας

να φτιάξει αλυσίβα για τ' ασπρόρουχα..

το μαγικό ελιξήριο στα μαλλιά μας

οι γρίλλιες στάζουνε βροχή.......

ξεπλένει ..βουλιάζει τ' ακατόρθωτο..γλυκά το παρασέρνει

να με αδράχνει εβάλθηκε στην ιστορία μου

που 'χα καλά κρυμμένη στις καταπακτές

χράμι πολύχρωμο στον αργαλειό του χρόνου να την κάμω..

είναι η μαγεία του βλέμματος της οπτικής γωνίας μου

εκείνη π' ακραγγίζει την..την αρμονία της φύσης 

με εμβαπτίζει απεξαρχής εις την μαγείαν των εικόνων της

αλλόκοτα το χέρι μου κρατεί..προστάζει  παρακλητικά

την ιστορία της ζωής μου υδατογράφημα να κάμω..

μα εγώ απόψε σιωπώ..δε θέλω τα μελάνια μου να στάξω

στο σύθαμπο να κάθομαι  στο υδρωμένο παραθύρι μου

της ερημίας τους κόμπους μου με τέχνη να ξεδένω

και να το παρασέρνω το κορμί..στο ανεκπλήρωτο 

φταίει απόψε η βροχή..της λάμπας φταίει το φως..

 

''της λάμπας φταίει το φως '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''σε προσκυνώ ζωή΄΄

φωτο : από το διαδίκτυο

 

Κι όταν τα χιόνια κάτσουν στα μαλλιά

περάσουν φευγαλέα βιαστικά

οι  Άνοιξες της νιότης..

στης μνήμης το τσουκάλι να γυρνάς..

Σ' ένα τοπίο λυρικό..κάτω απ' τα καραγάτσια τα ψηλά

στον κόσμο που αντίκρυσαν  τα μάτια σου

ανάμεσα εις τους σιτοβολώνες και τις μπαμπακιές

στο πρώτο σου το κλάμα..εκεί που

έδωσες όρκο την ψυχή μιας έφηβης πάντα να κουβαλείς

σου το εδίδαξεν κι η μάνα σου μετέπειτα

στις λέξεις τις αυθεντικές..χωρίς παραφθορά

στις ρίμες σου..χωρίς ομοιοκαταληξία να συντηρείς

καθώς.............. 

ένα συμπόσιο η ζωή σου η μικρή

κρασιά μεθυστικά και άμποτες..οίνοι ξίδια χαλασμένα

σαν θες με νοστιμάδα να την περπατείς

να την κεντάς με σταυροβελονιά

να υφαίνεις να ξυφαίνεις τα τα δώρα που κερνά

κι όταν σκοντάφτεις και χτυπάς

να επιστρέφεις στο αγνό 

με ξόρκια και παινέματα  ν' αλείβεις τα

τα άγνωστα πεπρωμένα σου

ν' αναφωνείς γονυπετής..αψηφώντας τα ραπίσματα

''σε προσκυνώ ζωή''..

τουλάχιστον επρόκανες εγνώρισες τον έρωτα

δεν εταξίδεψες μονάχη ..

κι αν το τσουκάλι εις τον πάτον είναι κάποτε αδειανό

καθώς οι χρόνοι  σου στραγγίζουν τους χυμούς

με τη σοφία του φτωχού να τη γεμίζεις την ψυχή

με στοχασμό κι αγάπη..

μη μένουνε αλάλητα τα χείλη σου..τα δάχτυλα νεκρά

στου χρόνου της ζωής το εργαστήρι..

 

''σε προσκυνώ ζωή''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''ίσκιοι..σιωπές..ιριδισμοί''

φωτο : από το διαδίκτυο

 

 

Στις κατακόμβες του μυαλού..

στις κορυφές των σύννεφων

που κυνηγούν σημύδες ιερές  

σε εύκρατες καρδιές ευδοκιμούσες..

ο έρωντας επροσκύναε..

ξεπλένοντας την αμαρτία της Μαγδαληνής

μύρο αλείβοντας στο διψασμένο το κορμί της.

Κ' ήρθες εσύ..σκαρώσατε ταξίδι μακρινό..

ίσκιοι..σιωπές..ιριδισμοί

μιας νύχτας φεγγαρόλουστης

εντύσαν τις ψυχές

στον έρωτα τολμώντας τις χοές..

μα την αυγή διαλύθηκε τ' ονείρεμα στο φως

βλέπεις στης άγνοιας το λιοπύρι η καρδιά

εμέθυσε απ' του πάθους τις φωνές

εκόλλησε του Ίκαρου φτερά..

στις έναστρες αδιέξοδες διαδρομές..

κατακρημνύσθη..εβυθίσθη στα νερά της.

 

 ''ίσκιοι..σιωπές..ιριδισμοί'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''η όψη της μητέρας μου''

Όσο ξεμάκραιναν οι μέρες του φευγιού..

εστένευε η ψυχή μου..η όψη της μητέρας μου 

επέρναε την πόρτα του Παράδεισου

έβγαινε απ' το αρχαίο κοιμητήρι του χωριού

πλανιόντανε ακόμα μες στις φυλλωσιές 

με το τσεμπέρι το λευκό

βαστώντας ..κουβαλώντας εις τους ώμους της

ραγισματιές..πληγές..τη μοναξιά..τον κάματο..

τον πόνο..το σκοτάδι

κι ύστερα κατηφόριζε..

εχάνονταν στα μνήματα μες στους αμάραντους..

θυμιάματα οι νότες της..

λιβάνια πα στα φύλλα της ψυχής μου..

έψαχνα τη σκια της στα λιθάλωνα..

να θάλλει μεσιτεύουσα την αντοχή μου εντός..

λες και δεν έζησε ποτές ετούτη η σκια..

την αποθέσανε στα χώματα τη μάνα μου 

την άφησαν να λιώνει?

Κι εμέ..

δε με ρωτήσανε εμέ..τις γλάστρες τα βασιλικά

και το λουλούδι της τον ''έρωτα''  

να πάρω απ' το πλατύσκαλο

μαζί της να τα θάψω..

να 'χει τις κρύες νύχτες συντροφιά

παρέα με τις σαύρες μοναχά..

στα παγωμένα μάρμαρα μην ξενυχτά..

που γράμματα δε φέρνει ο ταχυδρόμος την αυγούλα..

να 'ρχονται οι πεταλούδες να πετούν 

απάνω από το μνήμα της την Άνοιξη..

να μου θυμίζουνε τις μυρωδιές

που εσκόρπισε η ψυχή της στην ψυχή μου..

και να της τραγουδάω με βραχνή φωνή..

να μάθουν τι γυναίκα ήτανε αυτή..

λεύκα ψηλή στην ποταμιά..στης βάλτας το λιβάδι.

''η όψη της μητέρας μου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

( Δοκίμιον Λυρικόν - για τη μητέρα μου - 

εις μνήμην για τα 3 χρόνια απουσίας)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,