''θρηνοποιός αθλιότης''

 

 

art : Pablo Picasso

Πάσχεις από αθεράπευτο ρομαντισμό

μιλάς για την ανθρώπινη αθλιότητα..

κι εγώ..που χρόνια σε γνωρίζω απ' όλους πιο καλά

το ξέρω..δεν σε διακατέχει ελαφρύνοια άμμετρη

ο ηθικός σου δείχτης σε κρατεί απ' τον πηχτό τον παραλογισμό..

αδημονείς για την αυτοβελτίωση..τον εξευγενισμό..

με πλήρην ενσυναίσθηση σου μολογώ..

Δε φταίνε πάντα μάτια μου οι λαοί για την κακομοιριά..

τι κι αν στα σύμβολα της αδικίας

εις τα σκήπτρα της δεν γίνονται αρωγοί..

καθώς οι άλλοι την επιχρυσωμένη μάσκα τους φορούν

σημαιοφόροι να γενούν του κανιβαλισμού..

οφθαλμαπάτη ευθύς τους κυβερνά..

εντός γεννιέται απροσκάλεστη

η απευκταία θρηνοποιός τους  η αθλιότης..

Πάει καιρός που εσκούριασαν του κόσμου τα μπαλκόνια

αλλαξοδρόμησαν και τα όνειρα..μα εγώ πλανιέμαι ευγνώμων..

Ευγνωμονώ τον άνθρωπο που επλάσθηκε με τέτοια υλικά

με δύναμη και μ' αυτοσαρκασμό που δεν κυλά

που αντιστέκεται στο επίμονο το κύλισμα του χείμαρρου

που τον κρατεί αψηλά απ' τον άπατο βυθό..

Ευγνωμονώ κι Εσέ..που με εμύησες

στον χτίστη και στον γκρεμιστή  του Παλαμά...

αμετανόητα προσδοκούσα..............

''θρηνοποιός αθλιότης'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ρομαντικόν μου ιδεώδες''

Εις την χειμερινήν μελαγχολίαν της σιωπής

στα χείλη ανεβαίνει μία προσευχή

''ρομαντικόν μου ιδεώδες μη χαθείς

μείνε άφθαρτο για πάντα στις αιώρες

για να μου τραμπαλίζεις την ψυχή

για να κατρακυλούν τα κατακάθια''.

Λυπήθηκα τόσο αγαπημένε μου που σ' έχασα

μα εχάρηκα που εσμίξαν οι ανάσες μας

κι εχτίσανε φωλιά μες στα λαγόνια

μας έκαψε εκείνος ο βαθύτερος καημός

ίχνη στα ραγισμένα χρόνια μου μιλούν 

κι απόμεινα μονάχη ν' αγιογραφώ

στα βράχια της αγάπης μας το κάλλος..

Απρόβλεπτη μα ωραία η ζωή

φέρνει ανθρώπους μας γεμίζει φως

σε μιας ισορροπίας το σχοινί ακροβατεί

κι ύστερα μας βυθίζει στο σκοτάδι..

εις αναζήτησιν της ουτοπίας αέναης ευτυχίας μας ωθεί

κι ας ναυαγούς μας ρίχνει σ' έρημα λιμάνια..

''ρομαντικόν μου ιδεώδες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Χωρίς βοηθητικές'

Όταν μιλάω για τη ζωή

ένα τρέμουλο στα χείλη ανεβαίνει

παλέτα  παίρνω με τα χίλια χρώματα

την κάθε της γωνιά μην αδικήσω

πλάσμα Θεού  κι εγώ..αλλόκοτο..ιδιότροπο..

παράξενο..αμαρτωλό..έμπλεο παθών και πόθων

όπως κι εσείς μοναδικό ..

ξεχωριστό απάνω εις τη Γης..

αγαπημένα δημιουργήματα του Πλάστη του τρανού

στο παζλ και στην ορχήστρα του σημαντικό ο καθείς

βρίσκω φωνή..τολμώ..

φλέγομαι και φιλοδοξώ..σπίθες της φλόγας που με καίει..απερίσκεπτος αλχημιστής η φορεσιά..

τον κόσμο να αλλάξει

μα έχω δυο χέρια μοναχά ..δυο πόδια κι ένα νου

πολέμιος ο χρόνος..συνάμα φίλος και αδελφός

η ημερομηνία λήξεως αφόρητα δεσμευτική

άραγε θα προκάνω με επιδέξιες ορθοπεταλιές

καθώς μανούλα μου ακούς.....

το παιδικό ποδήλατο απέμεινε χωρίς βοηθητικές

τις αρτηρίες της νιότης μου τις υποσχόμενες 

πριν τις συντρίψει ο άνεμος του γήρατος

ελεύθερη και άυλη για να τις διασχίσω?

 

''χωρίς βοηθητικές'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«φίλτρο ψυχής η Ομορφιά...»

Την αναζήτησα ..την έψαξα..την γύρεψα παντού..

πάνω στα ροδοκόκκινα τα μάγουλα ενός μικρού παιδιού....

στα τριανταφυλλένια χείλια αγαπημένου...

στη μυρωδιά ενός ζεστού ψωμιού...

μες στα χαμόκλαδα ..με ασήμαντη που έμοιαζε ανεμώνη..

την εσυνάντησα..στα κελαηδήματα των αηδονιών...

την αφουγκράστηκα εις τα θροϊσματα των φύλλων...

στον παφλασμό του κύματος της αγριεμένης θάλασσας....

στον μακρινό τον ήχο του σφυρίγματος του καραβιού....

στου τρένου αυτού το κάλεσμα στου ταξιδιού τον ήχο ...

Ονειροπόλα ηρωίδα  Δον - Κιχωτισμού

της εσυστήθηκα..τη γνώρισα..της μίλησα..τη γεύτηκα ...

πότε χαρούμενα και πότε εκεί λυπητερά.

στων σκουπιδιών τη θέα και τη μυρωδιά

και ώρες -ώρες αφημένη.....

Ελπίδα μου αυτή μοναδική

κόρη δροσερή και λυγερή..εκπάγλου ωραιότητας

μου εκράταε το χέρι στοργικά

έσβηνε της μουτζούρας την ασχήμια..

Με όποια φορεσιά ,από μπροστά μου κι αν επέρναε....

ήταν εκεί..παρούσα..αναζωογονητική..φίλτρο ψυχής..

αέναος αναζητητής στα μέσα μου τα εντός..

και το λερό της το φουστάνι εξέπλενα

τον κόσμο να ξεπλένει η μυρουδιά του..

Ναι..ήταν εκεί η Ομορφιά...

Συνεπιβάτης της καρδιάς και μιας ψυχής π' ετόλμαε

με τέμπερες σε κάδρα εκστατικά για να τη ζωγραφίζει...

Τώρα εβεβαιώθηκα..έτσι που ετράνεψα πολύ ..

αναμεσίς στ' αγκάθια που επερπάτησα

κρυμμένη είναι κι εκεί η ομορφιά.

στα απλά ..τα ήσυχα..τα καθημερινά...

ασήμαντα για άλλους κι αν φαντάζουν...

 

«φίλτρο ψυχής η Ομορφιά...» - Της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''κάτω από τις αλέες''

Σακατεμένος  ο καιρός..ποτάμι αφρισμένο η ζωή

γλείφει..διαβρώνει συνειδήσεις.

Mα εκεί στις άκριες ''αφρισμένων'' ποταμών  ..

ανάμεσα στις πέτρες και στις καλαμιές..

τολμάνε και φυτρώνουνε ''άγριες'' μαργαρίτες..

έρχονταν και τις άνθιζε η ζωή..

κάτω από τις αλέες......

τις φόραγαν στιχάκια οι ποιητές

τις έντυναν το χρώμα της αθωότης ..

στο φυλλομέτρημα τις έβρισκαν λειψές

στο ''μ' αγαπά δε μ' αγαπάει''..ξεμαδημένες.

τολμούνε τάχατες να λένε την αλήθεια τους

είν' απορίας άξιον..εις τους ερωτευμένους?

Θόρυβοι υπόκωφοι σκορπούν θλίψη και πανικό

μα υπάρχουν οι αποδέκτες οι σοφοί..

που απορροφούν ωσάν κεραίες τα σήματα..

το μεγαλείο..στο απαύγασμα της φύσης..

δεν είναι όλοι βιαστικοί ..περαστικοί

αδιάφοροι επιβάτες λεωφορείου ..

λεωφορείου που από καιρό σπασμένα έχει τα φρένα..

Δεν είναι Μάης και Πρωτομαγιά..ούτε και μπήκε η Άνοιξη..

κάτω από τις δεντροσκιές δεν κελαηδούν τ' αηδόνια ..

μα ο κόσμος είναι απλός..πολύ απλός

χτίζει το σχόλη της ψυχής..με λίγα πέταλα μικρά

φυλλομετράει το κράτημα εις της αγάπης τα λαγόνια..

στο πρώτο αχνοσάλεμα μες στους αγρούς

οι μαργαρίτες οι λευκές ανέτειλαν τους ήλιους σου

που εκρύβησαν στη δύση του φευγιού σου αγαπημένε..

 

''κάτω από τις αλέες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''εύθραυστη ως αχάτης''

φωτο : από το διαδίκτυο

 

 

 

 

 

 

Και τι θαρρείς καρδιά μου πως απόμεινε

απ' την εύθραυστη αγάπη σου 

στα βράχια τα δικά μου..

αχάτης ακριβός χωρίς εξόρυξη

κρυμμένος εις τα έγκατα της Γης μου..

Χάνεται της φωνής σου ο απόηχος

σε ψαλμωδίες βυζαντινές τον συναντώ

σκιάζομαι νότες να προσθέσω

αντίλαλος για να γενεί στον αψηλό μας θόλο.

Επάνω απ' τα σκληρά μου βράχια φύονται

βιολέτες μωβ..σπάνιες γιάνκεες

θλιμμένες μαργαρίτες...μα οι ρίζες τους 

δεν φτάνουν να αγγίξουνε

 τον ακριβό μας της αγάπη μας αχάτη..

 

''εύθραυστη ως αχάτης'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ταξίδι στο φως''

Στιγμές απόδρασης..στης έκστασης το φως

αναχωρώντας για το ξάγναντο

μακράν των λυμεώνων

της δεσπόζουσας μικρής μου Επικράτειας 

οι λέξεις μου γυμνώνονταν

και φανερώνονταν εμπρός μου η αλήθεια..

της εύλαλης σιωπής μου η προσευχή..

ένα ταξίδι εις το φως..ανέβαζε ως τα χείλη..

ανηφορίζοντας.......

έστησα το τσαρδάκι μου σε μια γωνιά σιμά του..

κι επέταξα του ονείρου μου τον αετό ψηλά..

εκεί που δεν θα συναντούσα δάκρυα..λυγμούς..

κι όπου τα μόνα δάκρυα θα στάζανε..
απ' τις  βροχές των σωθικών μου... 

 Εκεί..

 ανάμεσα στο θρόϊσμα των φύλλων της ψυχής..
και στους λαβύρινθους του νου..

εκατοικούσε ο Θεός μου

μου εφανέρωνε  κρυφές περγαμηνές

εδιάβαζα τις δυνατές απόκρυφες στιγμές ..

σαν τις εσυναντούσα απροσκάλεστες

ένιωθα αντάξια πως ήμουν μιας θεάς..

πως το όνειρο επληρώθη..

να ξαποσταίνει ευλογήθηκε η καρδιά

χωρίς τους κομπασμούς..λοξοδρομήματα

''το άνω θρώσκω'' ο μόνος εξουσιαστής

καθώς η απέραντή μου μοναξιά

αναμεσίς των ασπαλάθων των ακανθωδών 

εις το μυχό της ύπαρξής μου εφύτρωνε

παρηγορίας ερυθρές τις παπαρούνες.

''ταξίδι στο φως''- Σοφίας Θεοδοσιάδη...
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░