''ρομαντικόν μου ιδεώδες''

Εις την χειμερινήν μελαγχολίαν της σιωπής

στα χείλη ανεβαίνει μία προσευχή

''ρομαντικόν μου ιδεώδες μη χαθείς

μείνε άφθαρτο για πάντα στις αιώρες

για να μου τραμπαλίζεις την ψυχή

για να κατρακυλούν τα κατακάθια''.

Λυπήθηκα τόσο αγαπημένε μου που σ' έχασα

μα εχάρηκα που εσμίξαν οι ανάσες μας

κι εχτίσανε φωλιά μες στα λαγόνια

μας έκαψε εκείνος ο βαθύτερος καημός

ίχνη στα ραγισμένα χρόνια μου μιλούν 

κι απόμεινα μονάχη ν' αγιογραφώ

στα βράχια της αγάπης μας το κάλλος..

Απρόβλεπτη μα ωραία η ζωή

φέρνει ανθρώπους μας γεμίζει φως

σε μιας ισορροπίας το σχοινί ακροβατεί

κι ύστερα μας βυθίζει στο σκοτάδι..

εις αναζήτησιν της ουτοπίας αέναης ευτυχίας μας ωθεί

κι ας ναυαγούς μας ρίχνει σ' έρημα λιμάνια..

''ρομαντικόν μου ιδεώδες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,