''κάτω από τις αλέες''

Σακατεμένος  ο καιρός..ποτάμι αφρισμένο η ζωή

γλείφει..διαβρώνει συνειδήσεις.

Mα εκεί στις άκριες ''αφρισμένων'' ποταμών  ..

ανάμεσα στις πέτρες και στις καλαμιές..

τολμάνε και φυτρώνουνε ''άγριες'' μαργαρίτες..

έρχονταν και τις άνθιζε η ζωή..

κάτω από τις αλέες......

τις φόραγαν στιχάκια οι ποιητές

τις έντυναν το χρώμα της αθωότης ..

στο φυλλομέτρημα τις έβρισκαν λειψές

στο ''μ' αγαπά δε μ' αγαπάει''..ξεμαδημένες.

τολμούνε τάχατες να λένε την αλήθεια τους

είν' απορίας άξιον..εις τους ερωτευμένους?

Θόρυβοι υπόκωφοι σκορπούν θλίψη και πανικό

μα υπάρχουν οι αποδέκτες οι σοφοί..

που απορροφούν ωσάν κεραίες τα σήματα..

το μεγαλείο..στο απαύγασμα της φύσης..

δεν είναι όλοι βιαστικοί ..περαστικοί

αδιάφοροι επιβάτες λεωφορείου ..

λεωφορείου που από καιρό σπασμένα έχει τα φρένα..

Δεν είναι Μάης και Πρωτομαγιά..ούτε και μπήκε η Άνοιξη..

κάτω από τις δεντροσκιές δεν κελαηδούν τ' αηδόνια ..

μα ο κόσμος είναι απλός..πολύ απλός

χτίζει το σχόλη της ψυχής..με λίγα πέταλα μικρά

φυλλομετράει το κράτημα εις της αγάπης τα λαγόνια..

στο πρώτο αχνοσάλεμα μες στους αγρούς

οι μαργαρίτες οι λευκές ανέτειλαν τους ήλιους σου

που εκρύβησαν στη δύση του φευγιού σου αγαπημένε..

 

''κάτω από τις αλέες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,