'' το υψιπετές''

 

 

 

 

Έχει την χάριν του το ''πέσιμον''

εις το σημείον καμπής του υψιπετούς

λύεται η εξίσωση..ευρίσκεται η λύσις..

είναι άλλο να πέφτεις από την καρέκλα σου

κι άλλο το πέσιμον από αψηλά..απ' το ύστατον

ανεβαίνοντας της αρετής το σκαλοπάτι

τσακίζεται ο νους και η ψυχή στο ανελεύθερον

βγάζει φτερά κι ας μοιάζουν κέρινα

στων εξουσιαστών τον ήλιο παρανάλωμα

στο μεγαλόπνοον..στο αρχαιοπρεπές το διακύβευμα

σάμπως κι ο Ίκαρος δεν τόλμησε

σάμπως δεν έκαψε για την ελευθερίαν τα φτερά του?

Κάλπικη η ελευθερία και ο εφησυχασμός

στην μικροαστικήν σου  κάμαρη

σαν σ' εύρει βολεμένο...

η ωδή του Κάλβου ας μας οδηγεί

θέλει αρετήν και τόλμην η ψυχή

ξανά για να ανθίσει.

 

'' το υψιπετές'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''σαν μου μιλάς για έρωτες''

φωτο : από το διαδίκτυο

Σαν μου μιλάς για έρωτες

στης εκκλησιάς την Άγια - Τράπεζα

γονυπετής να προσκυνάς

χρυσά τα άμφια..χρυσοκέντητα

τρανών..μοιραίων ερώτων φυλαγμένα..

Μην τις βαφτίζεις έρωτες του αιδοίου σου

τις ιστορίες του ροζ

δε γίνεται το ρίγος σου το στιγμιαίο ασελγόν

να κουβαλεί τη δέηση του έρωτα

μιας προσευχής να ομοιάζει..

για σεξ μονάχα σου επιτρέπεται να φλυαρείς

ενστικτωδώς

της γεννετήσιας ζωώδους σου ορμής

να κανακεύεις το κορμί το διψασμένο..

Οι έρωτες οι αληθινοί είναι μεταξωτοί

στης απογείωσης συμπαντικά

στοχεύουν τα κορμιά των..

''σαν μου μιλάς για έρωτες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

'' της ψυχής μου οι ''αμέθυστοι λίθοι''

╔═════════✽ ೋღ๑✽๑ღೋ ✽═════════╗.

Η πιο γλυκιά..φιλόξενη Πατρίδα μου..ήταν και είναι η ψυχή μου

πόσο γλυκύ το χνάρι της όταν σιγοπατώτο το 

σαν συναντάω τους αμέθυστους στα βράχια τα τραχιά της..

εκείνα που την επισκέφτηκαν..ετούτα που την λύγισαν..

την δάκρυσαν..την σκότωσαν..την έκαναν ν' ανθίσει.

ρίζα π' απλώθη λαίμαργα στο χώμα της ζωής κι εφύτρωσε παράριζα..

περαστικοί και άνοες σκαπανείς προσπάθησαν..

εσκάψανε κρυφά βαθιά μέσα στο χώμα

έγινα νυχτοφύλακας..δεν άφησα κανένα της παράριζο να κόψουν

κι άν κάποτες κοιμόμουν τις νυχτιές..κι εμέρωνε η μέρα κλαδεμένη

τα εσκέπαζα με φρέσκο χώμα και νωπό..να κλείσω τις πληγές..

μη μαραθεί το δέντρο μου και ρίζες νιές δε μου ματαπετάξει

γιατί η αλήθεια κρύβεται εκεί όπου ξεπλένεται η ψυχή..

φορές - φορές στης κόπωσης..ταξίδια μαγικά..σ' αλλες πατρίδες

σ' άλλες ψυχές έψαξε τον Παράδεισο για να βρει

μα ο νόστος άσβεστος επέστρεφε..στην πατρίδα που της χάρισε

παράθυρα σ' ακρογιαλιές μοναδικές..το βλέμμα της ψυχής της..

πόσους ανέμους έκρυψε μέσα στην αγκαλιά της..

ήρθανε ξένοι και την επισκέφτηκαν..τα κάλλη της να καρπωθούν

λεηλατημένη εκεί γλυκειά μικρή  Επικράτεια να την  εγκαταλείψουν..

λεηλατήθηκαν στο απερίσκεπτον..μαζί μ' εσέ κι αυτοί..

Τώρα μου γράφεις :

Είμαι ακόμα εδώ..κολλάω τα ραγίσματα

και είμαι σοφώς καλά..

'' της ψυχής μου οι ''αμέθυστοι λίθοι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

( Σκέψεις για την ψυχή της - Σοφία Θεοδοσιάδη ).

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''κλάσμα ετερώνυμον''

φωτο : από το διαδίκτυο

Κλάσμα ετερώνυμον ενίοτε και καταχρηστικόν

ο άνθρωπος φορές.....

στου ξυραφιού την κόψη της ψυχής ασχημονεί

κι ένα τρανό παράπονο επιστρέφει

στης διαπίστωσης στα βάθη του μυαλού..

Ψάχνεις να βρεις το λάθος που έκαμες

στην αποτίμηση οι προσπάθειες φαντάζουν ελλειπείς

ένα μακρινό σινιάλο επερίμενες από τη θάλασσα

σ' ανθρώπινο μανδύα να ομοιάζει

να κατεβαίνει στις αστροφεγγιές το φέγγος εις το νου

το έρεβος της σκοτεινής σου της ψυχής

με το γλυκόχροο π' εγένα φως να αναθεματίζει..

μα των ανθρώπων οι βουλές άλλα είχαν κρατημένα

στης ματαιοδοξίας των τα κελιά..δεν έφτανε το φως...

μα αν θέλεις στων ανθρώπων το βασίλειο να κατοικείς

μην κουραστείς μηνάει ψιθυριστά η φωνή

με τον κονδυλοφόρο..το μελάνι της καρδιάς

γλυκά τα ετερώνυμα..τα καταχρηστικά

αργά - αργά μεθοδικά..της ματαιότης αρνητής

συλλογικότης οραματιστής..σε ομώνυμα να τρέπεις..

Γιατί να μην το λησμονείς.........

σου τ' ορμηνεύει κι ο Θεός

πως είναι η λύσις άκρως σαγηνευτική

ετερωνύμων των κλασμάτων η μετατροπή

δεινούς τους λύτες καθώς απαιτεί

χτίζει τον άνθρωπον του λύοντος η πράξις..

''κλάσμα ετερώνυμον'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''το πρώτο τρένο''- Δοκίμιον λυρικόν

Να με καλείτε πάψετε..στα σκουριασμένα τα βαγόνια σας..εις τους ανήλιαγους σταθμούς σας να επιστρέψω. Το πρώτο τρένο μου είχε εισιτήριο ακριβό..Κομοτηνή - Σουφλί με επιστροφή..και στης ζωής μου το τετράδιο σελίδα  γνώσης ταξιδίου μου του 1ου ..βαγόνι 7..και θέσης γ'..και με μπαγκάζια στους διαδρόμους αχταρμά ..ανθρώπους κοτερά και ζωντανά..

Το περιθώριο ακόμα αδειανό..με μια φύση ανήσυχη..ορθή..τα ονείρατα ακόμα μένουνε δίχως βολή..Και το πρώτο τρένο μου αργά..με τα γρανάζια μίας άλλης εποχής.. αμάραντους..μύρτους θροϊζει και δαδιές..θυμιάματα λες οι ευωδιές τους..συμπαραστάτες..αρωγοί θυμιατίζουνε του εγκλεισμού και της φυγής μου τη λαχτάρα..φυτεμένα δεντριά στο πρωινό  τραγούδι της λεβέντισσας της μάνας μου..το τζάμι στο βαγόνι προσπερνούν..που εσκόρπαε ζωή..Μου σπουδάζει εσαεί..ακόμα τη ζωή..μαγικό το λαρύγγι της στ' αυτιά μου ηχεί..παρασυρμένη.. λουσμένη εις τις σκέψεις μου αργά..το βαγόνι χαιρετάει τους φάρους λιμανιών.. στα κρυφά ταξίδια που χαράσσουν. Κοιμητήρια..φευγαλέες εικόνες ταράζουνε το βλέμμα μου..το νου.. μα η ζωή με καλεί..επιβάτης φευγάτος ο θάνατος αργεί στην παιδική μου την ψυχή..

 Πράξις Α'..τα μάτια διαδρομές ρουφούν..θεατράλε η ζωή μου  ομοιάζει..
σε βαγόνι κουπέ βελουδένιο.. λιγοστό..σκοτεινιάζει στο τούνελ το φως.. 
μα το χέρι σφιχτά της μητρός..διαλύει το θάμπος..σταθμούς προσδοκά..
είναι τόσο μικρή η ζωή..αντηχούνε στο σοφρά μας τα λόγια της νόνας..
Το ταξίδι μετρά..απ' τα τούνελ ποτέ μη σκιαχτείς.. 

 Βολεμένο σε μια θέση ακόμα στη θέαση εμπρός..στην ποδιά της μαμάς μου σιμά..
άμαθο..αμούστακο..ξεπεταρούδι..παιδί..η συνήθεια γλυκειά τρυφερή.. 
με καθίζει εκεί..στο παραθύρι μεριά..τη μαγεία του κόσμου θωρώντας γλυκά....
να ''ληστεύω'' εικόνες..τη γνώση να κλέβω..το μαγικό των ανθρώπων απ' το τζάμι γλυκά να θωρώ..φευγαλέες εικόνες και οι σκέψεις καρτ- ποστάλ στη στιγμή..Στη μεθόριο η ταχεία διαβαίνει αργά..Κομοτηνή - Σουφλί και οι σταθμοί της μνήμης ολοένα εκεί λιγοστοί..

Σιωπηλή στον υπαίθριο σταθμό μου του Τραμ..σκέψεις ράβω.. ξηλώνω..με βελόνι μαντάρω..συναρμολογήσεις τολμώ..μα ο νους μου χαμίνι του δρόμου..αλάνι παλιό..στο πρώτο τρένο..στης ζωής μου το παρθενικό ταξίδι  ο συρμός του  οδηγεί..τους ρυθμούς του ακούω ..τους ρυθμούς μου ρουφώ καθαρά..χρόνους τώρα απ' το σταθμούς δεν περνώ..μόν' στα τρένα της πόλης μες στα μάτια των ξένων κοιτώ..το χαμένο της νιότης μου πρόσωπο ψάχνω..και ρουφώ την τελευταία του καφέ μου γουλιά..η τρυφερότης ζεστά μ' αγκαλιάζει στ' αγιάζι..

''το πρώτο τρένο'' - Δοκίμιον λυρικόν -  Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''θρηνοποιός αθλιότης''

 

 

art : Pablo Picasso

Πάσχεις από αθεράπευτο ρομαντισμό

μιλάς για την ανθρώπινη αθλιότητα..

κι εγώ..που χρόνια σε γνωρίζω απ' όλους πιο καλά

το ξέρω..δεν σε διακατέχει ελαφρύνοια άμμετρη

ο ηθικός σου δείχτης σε κρατεί απ' τον πηχτό τον παραλογισμό..

αδημονείς για την αυτοβελτίωση..τον εξευγενισμό..

με πλήρην ενσυναίσθηση σου μολογώ..

Δε φταίνε πάντα μάτια μου οι λαοί για την κακομοιριά..

τι κι αν στα σύμβολα της αδικίας

εις τα σκήπτρα της δεν γίνονται αρωγοί..

καθώς οι άλλοι την επιχρυσωμένη μάσκα τους φορούν

σημαιοφόροι να γενούν του κανιβαλισμού..

οφθαλμαπάτη ευθύς τους κυβερνά..

εντός γεννιέται απροσκάλεστη

η απευκταία θρηνοποιός τους  η αθλιότης..

Πάει καιρός που εσκούριασαν του κόσμου τα μπαλκόνια

αλλαξοδρόμησαν και τα όνειρα..μα εγώ πλανιέμαι ευγνώμων..

Ευγνωμονώ τον άνθρωπο που επλάσθηκε με τέτοια υλικά

με δύναμη και μ' αυτοσαρκασμό που δεν κυλά

που αντιστέκεται στο επίμονο το κύλισμα του χείμαρρου

που τον κρατεί αψηλά απ' τον άπατο βυθό..

Ευγνωμονώ κι Εσέ..που με εμύησες

στον χτίστη και στον γκρεμιστή  του Παλαμά...

αμετανόητα προσδοκούσα..............

''θρηνοποιός αθλιότης'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ρομαντικόν μου ιδεώδες''

Εις την χειμερινήν μελαγχολίαν της σιωπής

στα χείλη ανεβαίνει μία προσευχή

''ρομαντικόν μου ιδεώδες μη χαθείς

μείνε άφθαρτο για πάντα στις αιώρες

για να μου τραμπαλίζεις την ψυχή

για να κατρακυλούν τα κατακάθια''.

Λυπήθηκα τόσο αγαπημένε μου που σ' έχασα

μα εχάρηκα που εσμίξαν οι ανάσες μας

κι εχτίσανε φωλιά μες στα λαγόνια

μας έκαψε εκείνος ο βαθύτερος καημός

ίχνη στα ραγισμένα χρόνια μου μιλούν 

κι απόμεινα μονάχη ν' αγιογραφώ

στα βράχια της αγάπης μας το κάλλος..

Απρόβλεπτη μα ωραία η ζωή

φέρνει ανθρώπους μας γεμίζει φως

σε μιας ισορροπίας το σχοινί ακροβατεί

κι ύστερα μας βυθίζει στο σκοτάδι..

εις αναζήτησιν της ουτοπίας αέναης ευτυχίας μας ωθεί

κι ας ναυαγούς μας ρίχνει σ' έρημα λιμάνια..

''ρομαντικόν μου ιδεώδες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,