'' της ψυχής μου οι ''αμέθυστοι λίθοι''

╔═════════✽ ೋღ๑✽๑ღೋ ✽═════════╗.

Η πιο γλυκιά..φιλόξενη Πατρίδα μου..ήταν και είναι η ψυχή μου

πόσο γλυκύ το χνάρι της όταν σιγοπατώτο το 

σαν συναντάω τους αμέθυστους στα βράχια τα τραχιά της..

εκείνα που την επισκέφτηκαν..ετούτα που την λύγισαν..

την δάκρυσαν..την σκότωσαν..την έκαναν ν' ανθίσει.

ρίζα π' απλώθη λαίμαργα στο χώμα της ζωής κι εφύτρωσε παράριζα..

περαστικοί και άνοες σκαπανείς προσπάθησαν..

εσκάψανε κρυφά βαθιά μέσα στο χώμα

έγινα νυχτοφύλακας..δεν άφησα κανένα της παράριζο να κόψουν

κι άν κάποτες κοιμόμουν τις νυχτιές..κι εμέρωνε η μέρα κλαδεμένη

τα εσκέπαζα με φρέσκο χώμα και νωπό..να κλείσω τις πληγές..

μη μαραθεί το δέντρο μου και ρίζες νιές δε μου ματαπετάξει

γιατί η αλήθεια κρύβεται εκεί όπου ξεπλένεται η ψυχή..

φορές - φορές στης κόπωσης..ταξίδια μαγικά..σ' αλλες πατρίδες

σ' άλλες ψυχές έψαξε τον Παράδεισο για να βρει

μα ο νόστος άσβεστος επέστρεφε..στην πατρίδα που της χάρισε

παράθυρα σ' ακρογιαλιές μοναδικές..το βλέμμα της ψυχής της..

πόσους ανέμους έκρυψε μέσα στην αγκαλιά της..

ήρθανε ξένοι και την επισκέφτηκαν..τα κάλλη της να καρπωθούν

λεηλατημένη εκεί γλυκειά μικρή  Επικράτεια να την  εγκαταλείψουν..

λεηλατήθηκαν στο απερίσκεπτον..μαζί μ' εσέ κι αυτοί..

Τώρα μου γράφεις :

Είμαι ακόμα εδώ..κολλάω τα ραγίσματα

και είμαι σοφώς καλά..

'' της ψυχής μου οι ''αμέθυστοι λίθοι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

( Σκέψεις για την ψυχή της - Σοφία Θεοδοσιάδη ).

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,