''το πρώτο τρένο''- Δοκίμιον λυρικόν

Να με καλείτε πάψετε..στα σκουριασμένα τα βαγόνια σας..εις τους ανήλιαγους σταθμούς σας να επιστρέψω. Το πρώτο τρένο μου είχε εισιτήριο ακριβό..Κομοτηνή - Σουφλί με επιστροφή..και στης ζωής μου το τετράδιο σελίδα  γνώσης ταξιδίου μου του 1ου ..βαγόνι 7..και θέσης γ'..και με μπαγκάζια στους διαδρόμους αχταρμά ..ανθρώπους κοτερά και ζωντανά..

Το περιθώριο ακόμα αδειανό..με μια φύση ανήσυχη..ορθή..τα ονείρατα ακόμα μένουνε δίχως βολή..Και το πρώτο τρένο μου αργά..με τα γρανάζια μίας άλλης εποχής.. αμάραντους..μύρτους θροϊζει και δαδιές..θυμιάματα λες οι ευωδιές τους..συμπαραστάτες..αρωγοί θυμιατίζουνε του εγκλεισμού και της φυγής μου τη λαχτάρα..φυτεμένα δεντριά στο πρωινό  τραγούδι της λεβέντισσας της μάνας μου..το τζάμι στο βαγόνι προσπερνούν..που εσκόρπαε ζωή..Μου σπουδάζει εσαεί..ακόμα τη ζωή..μαγικό το λαρύγγι της στ' αυτιά μου ηχεί..παρασυρμένη.. λουσμένη εις τις σκέψεις μου αργά..το βαγόνι χαιρετάει τους φάρους λιμανιών.. στα κρυφά ταξίδια που χαράσσουν. Κοιμητήρια..φευγαλέες εικόνες ταράζουνε το βλέμμα μου..το νου.. μα η ζωή με καλεί..επιβάτης φευγάτος ο θάνατος αργεί στην παιδική μου την ψυχή..

 Πράξις Α'..τα μάτια διαδρομές ρουφούν..θεατράλε η ζωή μου  ομοιάζει..
σε βαγόνι κουπέ βελουδένιο.. λιγοστό..σκοτεινιάζει στο τούνελ το φως.. 
μα το χέρι σφιχτά της μητρός..διαλύει το θάμπος..σταθμούς προσδοκά..
είναι τόσο μικρή η ζωή..αντηχούνε στο σοφρά μας τα λόγια της νόνας..
Το ταξίδι μετρά..απ' τα τούνελ ποτέ μη σκιαχτείς.. 

 Βολεμένο σε μια θέση ακόμα στη θέαση εμπρός..στην ποδιά της μαμάς μου σιμά..
άμαθο..αμούστακο..ξεπεταρούδι..παιδί..η συνήθεια γλυκειά τρυφερή.. 
με καθίζει εκεί..στο παραθύρι μεριά..τη μαγεία του κόσμου θωρώντας γλυκά....
να ''ληστεύω'' εικόνες..τη γνώση να κλέβω..το μαγικό των ανθρώπων απ' το τζάμι γλυκά να θωρώ..φευγαλέες εικόνες και οι σκέψεις καρτ- ποστάλ στη στιγμή..Στη μεθόριο η ταχεία διαβαίνει αργά..Κομοτηνή - Σουφλί και οι σταθμοί της μνήμης ολοένα εκεί λιγοστοί..

Σιωπηλή στον υπαίθριο σταθμό μου του Τραμ..σκέψεις ράβω.. ξηλώνω..με βελόνι μαντάρω..συναρμολογήσεις τολμώ..μα ο νους μου χαμίνι του δρόμου..αλάνι παλιό..στο πρώτο τρένο..στης ζωής μου το παρθενικό ταξίδι  ο συρμός του  οδηγεί..τους ρυθμούς του ακούω ..τους ρυθμούς μου ρουφώ καθαρά..χρόνους τώρα απ' το σταθμούς δεν περνώ..μόν' στα τρένα της πόλης μες στα μάτια των ξένων κοιτώ..το χαμένο της νιότης μου πρόσωπο ψάχνω..και ρουφώ την τελευταία του καφέ μου γουλιά..η τρυφερότης ζεστά μ' αγκαλιάζει στ' αγιάζι..

''το πρώτο τρένο'' - Δοκίμιον λυρικόν -  Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,