'' το υψιπετές''

 

 

 

 

Έχει την χάριν του το ''πέσιμον''

εις το σημείον καμπής του υψιπετούς

λύεται η εξίσωση..ευρίσκεται η λύσις..

είναι άλλο να πέφτεις από την καρέκλα σου

κι άλλο το πέσιμον από αψηλά..απ' το ύστατον

ανεβαίνοντας της αρετής το σκαλοπάτι

τσακίζεται ο νους και η ψυχή στο ανελεύθερον

βγάζει φτερά κι ας μοιάζουν κέρινα

στων εξουσιαστών τον ήλιο παρανάλωμα

στο μεγαλόπνοον..στο αρχαιοπρεπές το διακύβευμα

σάμπως κι ο Ίκαρος δεν τόλμησε

σάμπως δεν έκαψε για την ελευθερίαν τα φτερά του?

Κάλπικη η ελευθερία και ο εφησυχασμός

στην μικροαστικήν σου  κάμαρη

σαν σ' εύρει βολεμένο...

η ωδή του Κάλβου ας μας οδηγεί

θέλει αρετήν και τόλμην η ψυχή

ξανά για να ανθίσει.

 

'' το υψιπετές'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,