''μπόλια του Μάη''

Είσαι της Άνοιξης..του Μάη..το τρυφερό χαμπέρι.

απ' όλα τα άνθια του αγρού κανένα δε φορεί τη φορεσιά σου

μοιάζεις στο αίμα του Χριστού..

τις οιμωγές του κουβαλείς..τις φτάνεις ως τ' αυτιά μας..

Μάη που μας εμάγευες στον κάμπο του χωριού μας

με μύρα μας στεφάνωνες..με άσπρα χαμομήλια

άλικα  έπλεκες τα στέφανα..στεφάνωναν το πάθος

τις παπαρούνες έπλεκες αναμεσίς

τη νοσταλγία της απέθαντης αγάπης να μηνούνε..

Πες μου λοιπόν πως χάθηκαν εκέινες οι μικρές μας Άνοιξες

πως σκόρπισαν στον άνεμο τα πέταλα

πως μείνανε οι ύπεροι στις μικρές μας ανεμώνες.

οι  χαρισμένες οι ελπίδες μας σ' εσέ 

θα μένουν ξεφτισμένες?

 

''μπόλια του Μάη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''ευφωνικές στιγμές''

by Xuan Loc Xuan

 

 

 Βυθίζεται  ο νους στη λογική

γεννάει φως

ολάκερη ένα κράμα εκρηκτικόν

της φαντασίας..της πραγματικότης..

του αρχαίου κάλλους..του φωτός..

γίνομαι κλέφτης των ευφωνικών στιγμών

η μουσική στα ώτα στη διαπασών

ο χρονογράφος καταγράφει

στάζει τους κόκκους άμμου στην κλεψύδρα της ψυχής

το τζάμι ευαίσθητο..ο κίνδυνος τρανός της διαρραγής..

της απεραντοσύνης η μαγεία ο πομπός

το πάθος μου για το ταξίδι αναμοχλεύει

το ξεθάβει..το καλεί

το απέραντον γαλάζιο ο ταξιδευτής..

τα εισιτήρια ακριβά

ασίγαστη η ελπίδα για της σκέψης το ελεύθερον

μες στις κρυψώνες της ψυχής..

γεννά εκωφαντικά πλείστες ευφωνικές στιγμές 

γίνομαι αγιοποιός απλών στιγμών..

για να κρατήσω ανάσες οξυγόνου της ζωής 

το διακύβευμα τρανόν

ανήκω εν τέλει εις το φως..

 

''ευφωνικές στιγμές'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

φύσηξε μελτεμάκι - (Δοκίμιον λυρικόν)

Έχω κρυμμένα φυλαχτά χαμόγελα ζωής..μα τα φυλαχτά είν' να μένουνε κρυφά..κατάσαρκα μες στης καρδιάς τα φύλλα..Η ζωή δεν επωάζεται μες στ' αδειανά καπέλα..το αδειανό τους το καπέλο το τριμμένο.. το παλιό..να το φορώ.. να το σκεπάζομαι..δε μ' ένοιαζε  από καιρό.. τη δυσωδία του δεν άντεχα..το 'χα πετάξει απ' τη ντουλάπα μου.. στα ψεύτικα τα ξέφτια του..όνειρα μέσα στα κουρέλια του και ελπίδες για να κρύβω..άλλα η καρδιά μου λαχταρoύσε..άλλα ονειρεύονταν....

Να αποθηκεύσω δεν το ονειρεύτηκα ποτές λιμάνια.. που άοσμα στη μνήμη μου εκεί θα κατοικούνε..τη μυρωδιά της  θάλασσας..τη μυρωδιά της αύρας της..καράβια σε λιμάνια να με ταξιδέψουνε.. ταξίδια νια στην ανοιχτή τη θάλασσα εκείνη της ψυχής μου..να φεύγω..να σαλπάρω..σε αμμουδιές χρυσές.. πρωτόγνωρες για να με βγάζουνε..να καίω το κορμί μου..όμορφο που 'ναι να αντέχεις..να κοιτάς..να βλέπεις πάλι.. πως σου κλείνει η ζωή.. απ' την αρχή το μάτι..

 Να τη ρουφήξω τη ζωή..''ληστές'' σαν θα τρυπώσουνε μέσα μου εκεί βαθιά..να μην σηκώνουνε το βάρος της ηλιόλουστης πραμάτειας..πραμάτειας μου που εσυσσώρευα με τα μολύβια του μυαλού και με τις πένες της καρδιάς μου..να την προλάβω την αληθινή ζωή..και στο τετράδιο της ψυχής για να την καταγράψω.. να 'χω τις κρύες νύχτες που θα 'ρθουν..εικόνες κι εμπειρίες δυνατές. .σαν πάπλωμα ζεστό να με σκεπάζουν..Θέλει  φαντασία..τόλμη.. πείσμα..στόχους η ζωή..είν' αδιάκοπη σαν ρόδα που σε λούνα παρκ ζαλιστικά γυρίζει..μη φοβηθείς..την ομορφιά μην αρνηθείς..μου ψιθυρίζει ο ζέφυρος που 'ρχεται απ' το πέλαο..κομίζοντας τραγούδια στην καρδιά..γιατί έχει περίσσια εμορφάδα η ζωή πανάθεμά την................

  φύσηξε μελτεμάκι - (Δοκίμιον λυρικόν) - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

«στο γιακαδάκι σου κεντάω» - στην κόρη μου''

Να ψάχνεις πάντοτε το μέγιστον

σ' αυτό που σ' όρισεν η μοίρα σου

κι όταν σιμώνει η ώρα το αστέρι σου

να λάμπεις στο μικρό σου το ουράνιον στερέωμα

απόηχοι γλυκείς να φτάνουνε τα λόγια τα χρυσά 

της νόνας σου στ' αυτί τραγουδισμένα...

παίρνω βελόνα και κλωστή

στο γιακαδάκι σου τις ορμήνειες της κεντάω..

« αν θέλεις κόρη ''τα περάσματά μας'' να 'χουνε τιμή

ζύγι να έχουνε βαρύ στο παλαιό μας κανταράκι

στα μονοπάτια της ζωής να περπατείς καλήν περπατησιά

κι αν κάποτες σε θλιβερά περάσματα στις λάσπες θα χαθείς..

να ρίχνεις σπόρους..να φυτρώνουνε στα ύστερα  λωτοί

να έρχονται τ' αηδόνια της Ανατολής 

για σε τις χαραυγές να κελαηδούνε

και τα πουλιά της Δύσης να 'ρχουνται το λιόγερμα..

για να σε νανουρίζουν..

γαληνεμένα να πλαγιάζεις εις την κάμαρα

με τα μεράκια της ψυχής σου τα μεταξωτά αγκαλιά

την ανεμόσκαλα του χρόνου ν' ανεβαίνεις

ν' ανθίζει ο λογισμός και να γεννά καρπούς

κι έτσι γλυκά ν' αναφωνεί..........

''καθείς εφ' ω ετάχθη''

να παίρνουνε και σάρκα και οστά απάνω εις τη Γης

και τα ''περάσματά'' μας ».

''στο γιακαδάκι σου κεντάω'' - στην κόρη μου 

 Σοφίας Θεοδοσιάδη - 17/5/2021

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Ανεμοζάλη''

Ανεμοζάλη οι έρωτες..τρελλές οι παραλλαγές των

μα τούτος δω ο έρωτας αλαφροεπερπάτησεν

κι εγέννησεν μελωδικά..τη χώρα του ''για πάντα''

αγριολούλουδον εφύτεψεν..διαχρονικήν σαγήνην.

Όμορφα που με εξαναγέννησεν..εσυμπλήρωσεν

της μάνας μου..την πρώτη μου τη γέννα

έτσι ήρθε η δική σου γέννα η δεύτερη

μ' επέρασεν εις την αιωνιότης...

ω! τι γλυκά που ξέρουν να γεννούν

οι άντρες οι μοιραίοι μας κρυφές οδίνες..δυνατές

στ' αντίκρυσμα της πεμπτουσίας του

λυσιμελής..ακατανίκητος

πόλεμος δίχως όπλα και σπαθιά..

σε πολεμίστρες κάστρων πορθημένες εκ του σύνεγγυς

με βέλη αόρατα..με σαϊτιές..

το πνεύμα παραδίδει εις την δίνην..

περάσανε τα χρόνια και εθάρρεψες

πως εμαράθη ο έρως σου..έγινε χέρσος κήπος.

πόσο γλυκά εστάλαξεν ο έρωτας στα μέσα σου

μεγαλειώδης εγενήθη η αγάπη!

 

''Ανεμοζάλη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''στην συνοικίαν του έρωτος'

Ήτανε Μάης και αστροφεγγιά

εβγήκε και φεγγάρι

μέσα στις έναστρες σιωπές

στην συνοικίαν του έρωτος εχάθηκε

είχε ζωγραφιστεί συρρικνωμένη η μορφή του

μες στα μάτια της..τεράστια στην καρδιά της..

Ακολουθούσε τη σκια

η νύχτα της είχε τριζόνια στο ξημέρωμα

σαν τότες που εστάθη ο ήλιος στο κατώφλι της

τον έφερνε σ' εκείνη

σαν τότες που εγεννιόταν η αγάπη της

για πάντα στην καρδιά..

Έξω στο δρόμο δεν επέρναε κανείς

είχε ποθήσει την μορφήν και την μιλιάν του..

''στην συνοικίαν του έρωτος'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''η κόρη που με γέννησε'' - ( ωδή στη μητέρα μου)

Κι αν με ρωτάτε να σας πω

αν είμαι από τρανή γενιά κι από μεγάλο τζάκι

τούτο μονάχα θα σας πω

η κόρη που με γέννησε

στα καραγάτσια από κάτω εκοιλοπόνεσεν..

ήτανε κόρη λυγερή

προσφυγοπούλα ζηλευτή

του κάμπου το καμάρι.

αντάρτισσα για της ζωής τα ιδανικά

αντάρτισσα για της ζωής τα θέλω..

Τη μάνα μου

στα καπνοχώραφα ο έρωτας την παραμόνεψε

κι ο κάματος της ζύμωνε ψωμί.

Κι όταν ο ήλιος της ανέβαινε ψηλά

το γιασεμί π' εκουβαλούσε στην ψυχή

εφύτευε στον κήπο της καρδιάς μου

να σκαρφαλώνω όλο και ψηλότερα

στον τοίχο της σκληρής μας της ζωής

τ' άρωμα να μυρίζομαι εις την κορφή..

εις την κορφή..ολοένα εις την κορφή

ήτανε το μεράκι το κρυφό της..

''η κόρη που με γέννησε'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,