⫷ ένα κορίτσι ολόδροσο ⫸

Ένα κορίτσι άνοιξε στον ήλιο τα φτερά

στο κάρμα της..............

γραμμένο μ' ανεξίτηλα μελάνια φωτισμένες οι γραφές

Ηλιανή  την είπανε..όνομα ακριβό

λουσμένο στου ηλίου το φως...

να πιεί και να μεθύσει της ζωής το κόκκινο κρασί

τι κι αν η φθορά παραμονεύει εις τα ύπουλα σκαλιά

είν' διαβατήριο ακριβό της νιότης η ομορφιά

ανοίγει θάλασσες πλατιές..

αγγίζει τις οριογραμμές της των παθών

ελεύθερη πλανάται στους αιθέρες.. 

Εις το πλατύσκαλο εφύτρωσε στου κόσμου τα σκαλιά

ένα κορίτσι ολόδροσο τις χαραυγές για να φωτίζει..

 

 ⫷ ένα κορίτσι ολόδροσο ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

( στην Ηλιανή μου)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷εσπερινές καντρίλλιες⫸

Σου άρεσαν τα ηλιοβασιλέματα

Το αγνάντεμα του απέραντου

ζωγραφιστό στα δυο σου μάτια.

Έψαχνα ένα λόγο να το εξηγήσω..να σκεφτώ

κι ο σιωπηρός μου εαυτός

ψιθυριστά μου απαντούσε:

μήνυμα άγραφο αιωρούνταν στη ματιά

το πίστευες στα μέσα σου

πως το σκοτάδι δεν είν' ποτέ παντοτινό

γιατί ο ήλιος επιστρέφει το πρωί

μοιράζει ευγνωμοσύνη..

Γι' αυτό όταν θα λείπεις μες στα δειλινά

θα κοιτάζω ένα ηλιοβασίλεμα

γιατί θαρρώ κάπου από ψηλά

θα το κοιτάς κι εσύ..

θα κρεμιέσαι απ' τη σκάλα τ' ουρανού

θα στήνεις χορό στου δειλινού

θα γεννάς ροδόχροου φωτός

μαγευτικές καντρίλλιες....

 ⫷εσπερινές καντρίλλιες ⫸  Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ της πεθυμιάς μου μπουγαρίνι⫸

by : Dorina Costras

Κάποτε και τα λόγια μας

ξέφτια θα μοιάζουνε σε μεσοφόρι παλαιό

γιατί δε θα 'μαι εδώ να σου τα τραγουδώ

μα θα 'ρθω μάτια μου γλυκα για να σε βρω..

για να τα τραγουδήσουμε απ' την αρχή μαζί

στη γειτονιά του Παραδείσου θα βρεθώ.

που σ ' έκλεισε νωρίς στην αγκαλιά του.

Το μπουγαρίνι άνθισε στο φράχτη μας..

πάντα τα βράδια ανθεί

μεθυστικά με τυραγνεί

σε φέρνει μέσα στη σιωπή

δεν σε ξεχνάω κι ας κυλούν

οι μέρες στην αιθάλη τυλιγμένες.

Ανάβω όλα τα κεριά

το φέγγος τους να ανέβει ως τους ουρανούς

η άυλη μορφή σου αστέρι να φαντάζει

να σ' έβρει τ' άρωμά τους ως εκεί

της πεθυμιάς μου μπουγαρίνι μου ακριβό

τις νύχτες με φοράει και σε φορώ

αλλάργεψε ο καιρός..μας απειλεί

πριν με φιλήσει η λησμονιά εις το στόμα..

 

⫷ της πεθυμιάς μου μπουγαρίνι ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ καταβυθίσεων πόθοι ⫸

Καταβυθίσεων πόθοι ξεδιψούνε την ψυχή

ένα ταξίδεμα αποζητάει ο νους..η σαρξ αδημονεί

καταμεσίς που ο κόσμος αργοσβήνει

στων ξεχασμένων της ζωής του  ηδονών

εις των ανηρημένων του παθών

στου πανικού και στης οχλαγοής το βουητό..

γαλάζια τρικυμία ταλανίζει το κορμί

πριν τα φθαρμένα όνειρα των γυναικών

σκορπίσουνε στη δίνη του ανέμου..

 

Τις αναμνήσεις μου μαζεύω απ' την καταπακτή

τη βάρκα μου ναυλώνω κι αποπλέω..

δεινός καραβοκύρης θαλασσίων ταραχών

η διαπίστωσις σαφής...........

είν' η ζωή μικρή..μαγευτική

και οι σταγόνες της δροσιάς της..είν' ανασεμιές

γίνεται η ψυχή μου ωκεανός

και ο βυθός της ένα λαγούμι ανεξερεύνητο

τις νύχτες πάντα επιστρέφει μοναχή

στις ξεμοναχιασμένες τις ακτές

οι  πόθοι μου απέθαντα διακαείς

καταβυθίσεις νιότης παρελθούσης ζωντανεύουν.

 

⫷ καταβυθίσεων πόθοι ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στην εποχή των ηρανθέμων''

Στα μελιχρά του θέρους δειλινά

το άλγος της ψυχής μου αναζητώ

ξυπόλητη σαν περπατώ 

στην εποχή των ηρανθέμων επιστρέφω...

τότες που ηράνθεμα  και γιασεμιά

γεμάτοι ήσαν οι φράχτες τις νυχτιές

τα βράδια μας διακριτικά αρωματίζαν..

..πλάνες σκιες..πλάνες ματιές

χάδι τ' ανέμου χέρια γίνονται μεταξωτά

στα ακροδάχτυλά σου ομοιάζον

την κόμη τη λευκή θωπεύει απαλά 

και ο γκιώνης μου το διαλαλεί

αν δεν ελπίζεις το ανέλπιστο πως να το καρτεράς...

Θ' ανθίσουνε τα γιασεμιά θα δεις ξανά..

μνήμη ασίγαστη του δέρματος ξυπνά

σαν φτάνουν νύχτες με αστροφεγγιές

στάλες ηράνθεμων ραντίζει τα κορμιά

π' αναρριγήσαν..π' αγαπήθηκαν πολύ...

''στην εποχή των ηρανθέμων' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

ηράνθεμα = νυχτολούλουδα

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''τρυφερός κωπηλάτης ''

                                                                                                  

Huan Loc

Αν δεν μπορείς με ευαισθησία με τρυφερότητα

με την καρίνα σου την ταπεινή σου

τη ζωή να την κωπηλατείς..

από τη γειτονιά μου μην περνάς

δε θα με βεις εκεί

είναι που εμετακόμισε η ψυχή μου σ άλλη γειτονιά

σε θάλασσες εκεί που κατοικούν

ανθρώποι που της μοιάζουν

τα γεμάτα πόθους χέρια μου εκωπηλάτησαν..

κωπηλατούνε ακούραστα..περάσαν σε άλλες όχθες..

 

Είναι σκληρό να σπάνε εις τα βράχια τα κουπιά

δραπέτης της μιζέριας και του σκότους ο φυγάς

ένας ευαίσθητος ο κωπηλάτης στο ονείρεμα..

εβούλιαγα την ασχήμια στα νερά

τον ήχο της λαλιάς μου ακολουθώντας

με μια καρίνα εβάσταα τη σταθερή

πορεία πα στα βράχια και στο χρόνο

αβύθιστα μες στο καρνάγιο της ψυχής

μαδέρια και δοκάρια.

Σαν κουραστούνε οι αντοχές..εάν χαθώ..

αν βυθιστώ στη θάλασσα μία νυχτιά

για μένα να μη λυπηθείς

εγώ είμαι η βάρκα..εγώ είμαι τα κουπιά..

μοναχικός..ευαίσθητος ο κωπηλάτης ..τρυφερός

χάθηκα βράδια στις αστροφεγγιές

τραγούδησα ..εγεύτηκαν τα αυτιά μελωδικά

το μακρινό τραγούδι των σειρήνων..

ο ευαίσθητος  ο μικρός ο κωπηλάτης μου

 ο αβούλιαχτος ο  εντός..

εστάθη και του Είναι μου ο σωσμός..

 

''τρυφερός κωπηλάτης '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

 

                                       

''οι θάλασσες οι μαργαριταρένιες σου''

Τις θάλασσες τις μαργαριταρένιες αρμενίζοντας

μη θλίβεσαι μικρούλα μου άμποτες σαν τις συναντάς αγριεμένες....

μην λησμονάς..να το θυμάσαι  καθώς κολυμπάς εις τη ζωή

η πλάσις όλη ένα όστρακο στη Γης

κι εσύ κρυμμένη εις τα βάθη..ακριβό μαργαριτάρι..

Μαργαριτάρια βουλιαγμένα στα ναυάγια τους κι οι άνθρωποι

οι φίλοι οι λατρεμένοι σου..κι οι ακριβοί σου αγαπημένοι.. 

Όντας θα πέφτει το φεγγάρι ασημένιο τάσι στο γιαλό

μην κλαίει η καρδιά σου..να γελά..ανάκατος χορός 

θα εισβάλλουνε οι θάλασσες εις το λαιμό σου ορμητικά

θα σου φορούν..τα σπάνια τα μοναδικά..σειρές πολλές ..

είναι αυτά τα συλλεγμένα που σου γυάλισαν

απ' τα ναυάγια των βυθών των φίλων τις ψυχές..

των αγαπημένων δώρα απ' τα παζάρια ακριβά

είναι αυτά..τα αληθινά μαργαριτάρια..

Στις ξεχασμένες τις ακτές να κολυμπάς..μη φοβηθείς

η ''αλιεία των αληθινών των μαργαριταριών''

είν' χρονοβόρα..είν' κοπιαστική..

είτε αυτά στολίζουν τους λαιμούς των γυναικών...

είτε στολίζουν τις ψυχές αγαπημένων..

που έσκυψαν..δώρα ανεκτίμητα

από τις ξεχασμένες τις ακτές να τα συλλέξουν.

 

Καίει ο λίβας το κορμί..του νου καίει την ακτή

πότε στου νόστου το καλύβι κατοικεί η προσμονή

κι άλλοτε πάλι στο λιμάνι της φυγής..

αρμενιστής..συλλέκτης γένου μαργαριταριών

ίσως και δίχως αποδέχτες στην ακτή..

μα να το θυμηθείς..να μην το λησμονείς

τα άσπιλα μαργαριτάρια σου θα φορεθούν

μη φοβηθείς..δε θα σε πνίξει η θάλασσα

όλο θα σκάει στην ακτή ολίγα..όστρακα μαργαριτοφόρα.

''οι θάλασσες οι μαργαριταρένιες σου''  - ( ο λυρισμός στην ποίηση)

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,