''οι θάλασσες οι μαργαριταρένιες σου''

Τις θάλασσες τις μαργαριταρένιες αρμενίζοντας

μη θλίβεσαι μικρούλα μου άμποτες σαν τις συναντάς αγριεμένες....

μην λησμονάς..να το θυμάσαι  καθώς κολυμπάς εις τη ζωή

η πλάσις όλη ένα όστρακο στη Γης

κι εσύ κρυμμένη εις τα βάθη..ακριβό μαργαριτάρι..

Μαργαριτάρια βουλιαγμένα στα ναυάγια τους κι οι άνθρωποι

οι φίλοι οι λατρεμένοι σου..κι οι ακριβοί σου αγαπημένοι.. 

Όντας θα πέφτει το φεγγάρι ασημένιο τάσι στο γιαλό

μην κλαίει η καρδιά σου..να γελά..ανάκατος χορός 

θα εισβάλλουνε οι θάλασσες εις το λαιμό σου ορμητικά

θα σου φορούν..τα σπάνια τα μοναδικά..σειρές πολλές ..

είναι αυτά τα συλλεγμένα που σου γυάλισαν

απ' τα ναυάγια των βυθών των φίλων τις ψυχές..

των αγαπημένων δώρα απ' τα παζάρια ακριβά

είναι αυτά..τα αληθινά μαργαριτάρια..

Στις ξεχασμένες τις ακτές να κολυμπάς..μη φοβηθείς

η ''αλιεία των αληθινών των μαργαριταριών''

είν' χρονοβόρα..είν' κοπιαστική..

είτε αυτά στολίζουν τους λαιμούς των γυναικών...

είτε στολίζουν τις ψυχές αγαπημένων..

που έσκυψαν..δώρα ανεκτίμητα

από τις ξεχασμένες τις ακτές να τα συλλέξουν.

 

Καίει ο λίβας το κορμί..του νου καίει την ακτή

πότε στου νόστου το καλύβι κατοικεί η προσμονή

κι άλλοτε πάλι στο λιμάνι της φυγής..

αρμενιστής..συλλέκτης γένου μαργαριταριών

ίσως και δίχως αποδέχτες στην ακτή..

μα να το θυμηθείς..να μην το λησμονείς

τα άσπιλα μαργαριτάρια σου θα φορεθούν

μη φοβηθείς..δε θα σε πνίξει η θάλασσα

όλο θα σκάει στην ακτή ολίγα..όστρακα μαργαριτοφόρα.

''οι θάλασσες οι μαργαριταρένιες σου''  - ( ο λυρισμός στην ποίηση)

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,