⫷ της πεθυμιάς μου μπουγαρίνι⫸

by : Dorina Costras

Κάποτε και τα λόγια μας

ξέφτια θα μοιάζουνε σε μεσοφόρι παλαιό

γιατί δε θα 'μαι εδώ να σου τα τραγουδώ

μα θα 'ρθω μάτια μου γλυκα για να σε βρω..

για να τα τραγουδήσουμε απ' την αρχή μαζί

στη γειτονιά του Παραδείσου θα βρεθώ.

που σ ' έκλεισε νωρίς στην αγκαλιά του.

Το μπουγαρίνι άνθισε στο φράχτη μας..

πάντα τα βράδια ανθεί

μεθυστικά με τυραγνεί

σε φέρνει μέσα στη σιωπή

δεν σε ξεχνάω κι ας κυλούν

οι μέρες στην αιθάλη τυλιγμένες.

Ανάβω όλα τα κεριά

το φέγγος τους να ανέβει ως τους ουρανούς

η άυλη μορφή σου αστέρι να φαντάζει

να σ' έβρει τ' άρωμά τους ως εκεί

της πεθυμιάς μου μπουγαρίνι μου ακριβό

τις νύχτες με φοράει και σε φορώ

αλλάργεψε ο καιρός..μας απειλεί

πριν με φιλήσει η λησμονιά εις το στόμα..

 

⫷ της πεθυμιάς μου μπουγαρίνι ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,