''στην εποχή των ηρανθέμων''

Στα μελιχρά του θέρους δειλινά

το άλγος της ψυχής μου αναζητώ

ξυπόλητη σαν περπατώ 

στην εποχή των ηρανθέμων επιστρέφω...

τότες που ηράνθεμα  και γιασεμιά

γεμάτοι ήσαν οι φράχτες τις νυχτιές

τα βράδια μας διακριτικά αρωματίζαν..

..πλάνες σκιες..πλάνες ματιές

χάδι τ' ανέμου χέρια γίνονται μεταξωτά

στα ακροδάχτυλά σου ομοιάζον

την κόμη τη λευκή θωπεύει απαλά 

και ο γκιώνης μου το διαλαλεί

αν δεν ελπίζεις το ανέλπιστο πως να το καρτεράς...

Θ' ανθίσουνε τα γιασεμιά θα δεις ξανά..

μνήμη ασίγαστη του δέρματος ξυπνά

σαν φτάνουν νύχτες με αστροφεγγιές

στάλες ηράνθεμων ραντίζει τα κορμιά

π' αναρριγήσαν..π' αγαπήθηκαν πολύ...

''στην εποχή των ηρανθέμων' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

ηράνθεμα = νυχτολούλουδα

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,