⫷ μέρες της πάχνης ⫸

Μ'αρέσαν τα ταξίδια και οι μακρινές διαδρομές

θλιμμένο κόσμο εφωτογράφιζα..

τους διψασμένους τους ανθρώπους

στον τελευταίο μου σταθμό εκάθησα λίγο να ξαποστάσω...

είχα στα χέρια πάπυρους παλαιούς..κιτρινισμένα απ' τον καιρό

φυλλάδια του μέγιστου Ομήρου..

Εκράταα και τα ημερολόγια καταστρώματος 

και του σπουδαίου μας Σεφέρη..

Κι έτσι όπως λαλούσαν τ' αξημέρωτα οι πετεινοί

κι ανάμενα το τρένο να περάσει

μέρες της πάχνης λες του πρωινού εσκέπασαν

εκάψαν και εμάραναν τη σκέψη μου

στο νου μου έφερα σε τούτον τον μικρόν σταθμόν

την ρήσην την γλυκείαν του πολυταξιδεμένου μου του ποιητή

''Λίγες οι νύχτες που μ' αρέσαν με φεγγάρια και με μάγεψαν

καθώς βαθείαν ανάγνωσιν εγεύθηκα 

κάτω απ το αλφαβητάρι τους των άστρων''

κι ευθύς κατά παράφρασιν της ρήσεως εμονολόγησα: 

 

Λίγες κι οι μέρες που με αγγίξανε

στων ελαφρών..στων τοξικών στις κλίκες τους 

στων δήθεν διανοούμενων τα λημέρια..

Μια πίκρα απλώθηκε στα χείλη μου

που πήγαν όλοι ετούτοι οι τρανοί

που κρύψτηκε το φως τους?

Τώρα μονάχα μες στα μπαρ τα σκοτεινά

πλην ελαχίστων εξαιρέσεων

άσκοπα περιφέρονται των γραμμάτων μασκοφόροι

κρατώντας συλλογές της συμφοράς

γραφήματα προς καύσιν εις το τζάκι μας στη σάλα.

 

Κι έτσι όπως η πάχνη μου ετρύπαε τα κόκκαλα

ψίθυροι ανέβαιναν στα χείλη :

Δε μου ταιριάζουν οι αντιπαραθέσεις..οι υπερβολές

οι κριτικές άνευ νοήματος..οι πασαρέλλες..οι διαγωνισμοί 

γι αυτό σιωπώ παράμερα εις τον δικό μου γνώριμο σταθμό

σε τούτο το τσιμπούσι το στημένο τους

απαξιώ να συμμετέχω.

Τα βράδια τριγυρνώ φωτίζω και την κάμαρα

μ' ένα μικρό λυχνάρι.. για να ξαναέρθουν οι σκιες

να ανταμώσουνε τα μάτια μου τους λιγοστούς

φτωχούς μου λογοτέχνες..

ν' αφουγκραστούν τα ώτα μου της ανατάσεως μουσικές

που κάνουν πλούσιο του πνεύματος το βιος μου...  

να πάψουν πια οι Ερινύες να με κυνηγούν 

που δεν επρόκανα

στων διψασμένων τα λαγούμια για να φτάσω. 

 

⫷ μέρες της πάχνης ⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν

Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷ του έρωντα και της σελήνης ⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Κι αν κλείσεις και τα μάτια σου στον έρωντα τον ταιριαστό

εκείνον που στην κόμης της στην πλόκαμον

της Βερενίκης σε ανεβάζει.

και αν αφήσεις να σε καταπιεί της συνήθειας το σκοτάδι

αν αρνηθείς και να χαθείς μέσα στην αγκαλιά του

το θάνατο εγεύθηκες στη Γης..άγευστη η θωριά του..

Γι αυτό σου γράφω αν δεν χαθείς κι αν δεν χαθώ

αν δεν παραστρατίσουμε κάτω από τις σκιές

του έρωντα του φέγγους της σελήνης..

αλάνια ατίθασα σε μονοπάτια έναστρα..μαζί τα δυο αντάμα

αν δεν γευτούμε στης πορφύρας της το φως

στις σκιές της τα φιλιά της...

θα 'ρθει στο λέω ένας καιρός να μου το θυμηθείς..

δε θα αντέχουμε καρδιά μου εις τη Γης

πως θες να περπατάμε στις καυτές ερήμους της ψυχής

πως θες ν' αντέχουμε και της μιζέριας τους ταγούς

αν δε φωτίσουμε για λίγο της πεζότης τα σκοτάδια?

⫷ του έρωντα και της σελήνης ⫸- Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ κι όταν σιωπήσουν⫸

Κι όταν σιωπήσουν μες στα δειλινά
πριν γίνουν λησμονιά 

τους απόηχους να ακούς...να σε καλούν..να κοινωνάς
να ανεβαίνει η ψυχή αψηλά εις τα καμπαναριά
γιατί το μέγα ύψος πιάνει πάντα ουρανό
το λίγο δεν αγγίζει το ταβάνι .
Στης  χάρης Της να στέκεσαι στο σκέπαστρο
κι αν την αφήσεις μέσα σου να μπει
ίσως να φτάσεις στην ουσία.
είν' ευλογία ταπεινά το βλέμμα να κοιτά
υψώνεται στο μπόι του ανθρώπου

Τούτο μονάχα να θυμάσαι μες στα σκοτεινά

στις ξέρες άλλοτε..πότε σε φοβερά γκρεμνά

λευκά ξωκλήσσια με τρανά καμπαναριά

σου δώσαν τα ταξίδια του ονειρέματος

οι ήχοι των για αλλού σε ταξιδέψαν

σε χώρες που οι ανθρώποι μοιάζανε μ' εσέ

σε μιας απέλπιδας βαθείας προσευχής το κάλεσμα

ξυπόλητοι μπροστά στον εξουσιαστή

με ίδρωτα στον κάματο τον καθημερινό

να μην το λησμονήσεις για θε να λησμονηθείς

για ένα καπίκι..για τον άρτον πολεμούσαν.

Μην κλαις αδέλφι μου μην θλίβεσαι

εσύ το χρέος σου το πλήρωσες

έδωκες τα καπίκια που σου αρπάξαν απ' τα χέρια σου

μα επήρες πίσω την ψυχή σου..

⫷ κι όταν σιωπήσουν⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷η ώρα της συσσωρευμένης ανοησίας ⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Κι έρχεται κάποτε η σειρά της υπερχείλησης του φράγματος υπομονής

κι έρχεται η ώρα της συσσωρευμένης ανοησίας των άνοων δηλούντων ποιητών.

Ένας ατροφικός πολιτισμός τους κυβερνά

η νοηματοδότηση της ύπαρξής τους εις το φαίνεσθαι μονάχα σταματά.

Είναι η εποχή των συγκεχυμένων νοημάτων και σκοπών..

εγκλώβισμένοι σε έναν χείμαρρο παθών

βιώνουν αντιθέσεις και συγκρούονται αφελώς

με το αξιακό τους σύστημα ..θυσία εις το φαίνεσθαι

βορρά εις το ιλαρόν.

Είναι εκείνες οι στιγμές που οι λέξεις άνευρες.. στεγνές..

ωσάν γυναίκες βιασμένες..ακολουθούν πεπατημένα μονοπάτια βιαστών

είναι στιγμές στραμπουληγμένες για την ποίηση

λες και φασόν σε κοπτοράπτη μηχανής βιοτεχνίας ποίησης

καθώς αιμοδιψείς για μάταιην προβολήν

λεηλατούν ως βάρβαροι..άντρα βαρέως οπλισμένα.

λησμονημένα κάστρα..ως φελλοί εις το κύμα πλέοντες ως μαϊντανοί σε κάθε έδεσμα..

Τραγικά παράταιρη..κλαίουσα η ποίηση..αδημονεί να διώξει τους βαρβάρους.

Ασέβεια ..

ΊΣΩς και νάναι ασέβεια..

θράσος το ακαταλόγιστον ετούτο το κοφτήριον το άνοον ποιήσεως

έναντι των 154 ποιημάτων μοναχά του μέγα..του τρανού μας του Καβάφη..

που τον ανέβασαν στο Πάνθεον..ουχι με την ποσότης...

Ποτές κανείς δεν τους εδίδαξε το απλόν και το σοφόν

''όλοι δεν κάνουνε για όλα..μέσα σε τούτην την μικρήν μας την ζωήν''.

Ιεροσυλία .........

η γέννα η ασυλλόγιστη η καθημερινή άνευ εμπνεύσεως ποιημάτων..

Δακρυρροούσα η ποίηση αιμορραγεί..να σκαρφαλώσει στης ψυχής το γιασεμί

μικρά να φτάσει να κλαδέψει άνθια μυρωδάτα.

για να στολίσει τους καθρέφτες των ψυχών..χωρίς τα είδωλα των παραμορφωτών..

πριν βυθισθούμε στην συνάφειαν της συσσωρευμένης ανοησίας..

Τι τάχα θα απομείνει από τη συνειρμική του ονείρου των λέξεων..

όταν εμείς περάσουμε στο επέκεινα διαβούμε?

⫷η ώρα της συσσωρευμένης ανοησίας ⫸

Δοκίμιον Λυρικόν- Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷τα φωτεινά του Αυγούστου απογεύματα ⫸

foto: Yannis Theodosiadis

 Τα φωτεινά του Αυγούστου απογεύματα

με τα πανιά της Παναγιάς εις το κατάρτι σου

ζητούσες κατευόδιο στης ψυχής τα ποθητά

τον όρκο σου εκράταες.. εκράταες την ευχή της

πριν σε βουλιάξει ο καιρός..

σε καταπιεί η φουσκοθαλασσιά

εις την αντίπερα την όχθη να βρεθείς..

να το λουστείς το Θάμα.

 

Με καραβόπανα σχισμένα απ' τους καιρούς

άφηνες τον πουνέντε να σε οδηγεί

το ονείρεμα εσκόρπαες στον αιθέρα..

έβγαινες απ' της ύπαρξης την ύλη σου

οι σκοτεινές σου εποχές σε οδηγούσανε στο φως

λούζοσουν φως και όλα ήσαν φως..

ισχνές μορφές κλονούμενες ακολούθαες

εις τα μετόχια..τα ξωκλήσσια τα λευκά

το άλγος της ψυχής να συναντήσεις.

σε μάγευε  το ιδεώδες μεγαλείο της ψυχής

ο σιωπηρός Της θρήνος..

 

Στο μυστικόν Της φως το άχραντον

τις θλίψεις σου ακούμπαες..αποζήταες καταφυγήν..

 την σκέπην Της..διακαώς στα εντός την ανεζήτεις

του χρόνου η κλεψύδρα να γυρίσει αλλιώς 

να σου φανερωθεί ξανά της Παναγιάς το Θάμα....

να χάνεται η μορφή Της στις καλαμποκιές

να περπατεί επάνω απ' τ' αφρισμένο πέλαο

σαν τότες που στα αθώα σου τα μάτια..

 

⫷ τα φωτεινά του Αυγούστου απογεύματα  ⫸ 

 Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷λευκά ιστιοφόρα⫸

Θα πούνε τα 'χατες πως παρανόησα

το υπέρμετρον με ενηγκαλίσθη ασφυχτικά

η αισιοδοξία πλημμυρίζουσα με οδηγεί

να γράφω λέξεις και στιχάκια καρδιακά

σαν φλέγεται ο πλανήτης μου..το σύμπαν

Έτσι καθώς περνούν από

εμπροστά μου

ιστιοφόρα με λευκά πανιά

σχίζοντας..

αρμενίζοντας στους απέραντους αιθέρες

χάνονται σβηούνται στον ορίζοντα

όσα λογάριασα στιχάκια θερινά

στίχοι εμείναν ατελείωτοι

η χαρμολύπη συνοθύλευμα πικρό..

πόσο ομοιάζουν τις ημέρες τις μοναχικές

μικραίνει ο ορίζοντας..

καθώς τα χρόνια μας κυλούν

ωσάν της θάλασσας τους παφλασμούς

μια θλίψη σαν κυμάτισμα νεότητας μας ακουμπά

ποτίζει τα όνειρα φυτρώνουν άνθια γιασεμιά

αναρριχώνται πα στις λυπημένες μας ψυχές

είναι οι ευωδιές μεθυστικές

προδίδουν τις προθέσεις μας

η αλμύρα ψήνει το κορμί

το μη με λησμόνει των γηρατειών καρποφορεί

ο βυθισμός πράξις σοφή

ωραίο να καταβυθίζεσαι

να βρέχεσαι απ' την αρχή

μες στις δικές σου ιστορίες

είν' μαγικό το πως σοφίας πλώρη στέρεα ναυπηγεί

ο άκαμπτος ο νους.. μες σ'ένα μαϊστράλι.

⫷λευκά ιστιοφόρα⫸ -Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,