⫷ κι όταν σιωπήσουν⫸

Κι όταν σιωπήσουν μες στα δειλινά
πριν γίνουν λησμονιά 

τους απόηχους να ακούς...να σε καλούν..να κοινωνάς
να ανεβαίνει η ψυχή αψηλά εις τα καμπαναριά
γιατί το μέγα ύψος πιάνει πάντα ουρανό
το λίγο δεν αγγίζει το ταβάνι .
Στης  χάρης Της να στέκεσαι στο σκέπαστρο
κι αν την αφήσεις μέσα σου να μπει
ίσως να φτάσεις στην ουσία.
είν' ευλογία ταπεινά το βλέμμα να κοιτά
υψώνεται στο μπόι του ανθρώπου

Τούτο μονάχα να θυμάσαι μες στα σκοτεινά

στις ξέρες άλλοτε..πότε σε φοβερά γκρεμνά

λευκά ξωκλήσσια με τρανά καμπαναριά

σου δώσαν τα ταξίδια του ονειρέματος

οι ήχοι των για αλλού σε ταξιδέψαν

σε χώρες που οι ανθρώποι μοιάζανε μ' εσέ

σε μιας απέλπιδας βαθείας προσευχής το κάλεσμα

ξυπόλητοι μπροστά στον εξουσιαστή

με ίδρωτα στον κάματο τον καθημερινό

να μην το λησμονήσεις για θε να λησμονηθείς

για ένα καπίκι..για τον άρτον πολεμούσαν.

Μην κλαις αδέλφι μου μην θλίβεσαι

εσύ το χρέος σου το πλήρωσες

έδωκες τα καπίκια που σου αρπάξαν απ' τα χέρια σου

μα επήρες πίσω την ψυχή σου..

⫷ κι όταν σιωπήσουν⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,