⫷ του έρωντα και της σελήνης ⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Κι αν κλείσεις και τα μάτια σου στον έρωντα τον ταιριαστό

εκείνον που στην κόμης της στην πλόκαμον

της Βερενίκης σε ανεβάζει.

και αν αφήσεις να σε καταπιεί της συνήθειας το σκοτάδι

αν αρνηθείς και να χαθείς μέσα στην αγκαλιά του

το θάνατο εγεύθηκες στη Γης..άγευστη η θωριά του..

Γι αυτό σου γράφω αν δεν χαθείς κι αν δεν χαθώ

αν δεν παραστρατίσουμε κάτω από τις σκιές

του έρωντα του φέγγους της σελήνης..

αλάνια ατίθασα σε μονοπάτια έναστρα..μαζί τα δυο αντάμα

αν δεν γευτούμε στης πορφύρας της το φως

στις σκιές της τα φιλιά της...

θα 'ρθει στο λέω ένας καιρός να μου το θυμηθείς..

δε θα αντέχουμε καρδιά μου εις τη Γης

πως θες να περπατάμε στις καυτές ερήμους της ψυχής

πως θες ν' αντέχουμε και της μιζέριας τους ταγούς

αν δε φωτίσουμε για λίγο της πεζότης τα σκοτάδια?

⫷ του έρωντα και της σελήνης ⫸- Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,