⫷λευκά ιστιοφόρα⫸

Θα πούνε τα 'χατες πως παρανόησα

το υπέρμετρον με ενηγκαλίσθη ασφυχτικά

η αισιοδοξία πλημμυρίζουσα με οδηγεί

να γράφω λέξεις και στιχάκια καρδιακά

σαν φλέγεται ο πλανήτης μου..το σύμπαν

Έτσι καθώς περνούν από

εμπροστά μου

ιστιοφόρα με λευκά πανιά

σχίζοντας..

αρμενίζοντας στους απέραντους αιθέρες

χάνονται σβηούνται στον ορίζοντα

όσα λογάριασα στιχάκια θερινά

στίχοι εμείναν ατελείωτοι

η χαρμολύπη συνοθύλευμα πικρό..

πόσο ομοιάζουν τις ημέρες τις μοναχικές

μικραίνει ο ορίζοντας..

καθώς τα χρόνια μας κυλούν

ωσάν της θάλασσας τους παφλασμούς

μια θλίψη σαν κυμάτισμα νεότητας μας ακουμπά

ποτίζει τα όνειρα φυτρώνουν άνθια γιασεμιά

αναρριχώνται πα στις λυπημένες μας ψυχές

είναι οι ευωδιές μεθυστικές

προδίδουν τις προθέσεις μας

η αλμύρα ψήνει το κορμί

το μη με λησμόνει των γηρατειών καρποφορεί

ο βυθισμός πράξις σοφή

ωραίο να καταβυθίζεσαι

να βρέχεσαι απ' την αρχή

μες στις δικές σου ιστορίες

είν' μαγικό το πως σοφίας πλώρη στέρεα ναυπηγεί

ο άκαμπτος ο νους.. μες σ'ένα μαϊστράλι.

⫷λευκά ιστιοφόρα⫸ -Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,