⫷ ως ύφαλος κοραλλιογενής⫸

Rafal Olbinski

Ως ύφαλος κοραλλιογενής να αναδύεσαι

σαν φέρνει ο Γιαραμπής ανεμοστρόβιλους

στα πέλαα τ' ανοιχτά.......

να μην αφήνεσαι στη δίνη των 

μην αύτανδρα καταπωθείς στις σκοτεινές σπηλιές των..

φέρουσα από τα βάθη τους των θαλασσών

εις την επιφάνειαν γαλήνιον τρατάρισμα

κοράλλια κι όστρακα..ακριβά μαργαριτάρια..

Ελπιδοφόροι οι αλιείς των κοραλλιών..

στου χρόνου τις αιώρες δομημένοι

βουτούν στα άπατα..αβύθιστοι

της ιστορίας ψάχνουν τις περγαμηνές

τις ανεβάζουν άβρεχτες στα πέλαα

σηματωροί στα μάτια των νοιαζόντων.

Αθόρυβοι στις σκοτεινές των κάμαρες

αποκαμωμένοι βρέχονται απ' τα κύματα

την διψασμένην τους ψυχή την ξεδιψούνε

ταγοί θαρρείς της Μοίρας των
το ολίγον δεν τους πρέπει

είναι που άφησαν το στίγμα τους αθόρυβα

χωρίς ταχύπλοα σκάφη..βενζινάκατους

με μιας βαρκούλας μοναχά 

άμποτες εις τον απρόσμενον τον βυθισμόν

στης Ιστορίας κωπηλατώντας

στων προγόνων τα λημέρια..

 

⫷ ως ύφαλος κοραλλιογενής⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ έστρεψα στην Ανατολή το πρόσωπό μου⫸

 

 

 

 Έστρεψα στην Ανατολή το πρόσωπό μου

κι ευθύς στην πλήρην έκστασιν των ομματιών

εξετυλίχθη ένα θάμα...

κι οι άπληστες αισθήσεις μου

μετέπλασαν τις νόρμες των πραγμάτων..

 ήταν που οι θερμές αχτίνες την αλήθεια μου φωτίσαν αναπάντεχα

εκείνην που τα μάτια μου επιθυμούσαν χρόνους διακαώς να δούνε την πραγμάτωση 

στον κόσμο τον ιδεατό..

που ταχτοποιημένα τα 'χει όλα..

μακράν της καθημερινότητας 

μακράν του εφιαλτικού σκαιώδους χρώματος..

μακράν του απλέρωτου του κάματου των εργατών

εις τα αφώτιστα λαγούμια πεινασμένων..

Και την Ανατολή μου έβαψα ροδόχροην

να ομοιάζει στην φερέλπιδα ψυχή μου

κι ύστερα πήρα αγκαλιά τον ήλιο μου

να μου φωτίζει τα κελάρια μου τα σκοτεινά

εκεί όπου μαυρίλα κλώθεται και γνέθεται

για να ζεσταίνει την τραυλίζουσα ψυχή μου..

 

⫷ έστρεψα στην Ανατολή το πρόσωπό μου⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

 

⫷ μονόπρακτος παραμυθία στης σελήνης⫸

Απόψε μας καλεί η έναστρη βραδιά

ντύσου..στολίσου..πάρε με αγκαζέ

και πάμε για σεργιάνι..θυμήσου

διόλου μη φειδωλευτείς να μ' αγαπάς

πάρ' το φεγγάρι αγκαλιά  και πάμε να χαθούμε..

έλα ν' αποτυπώσουμε στον πάπυρο

εκείνην που μου έταζες μονόπρακτον

παραμυθίαν στης σελήνης...

να μείνουμε άγρυπνοι ως το λυκαυγές

τους λύκους που θα ουρλιάζουνε να μην ακούς

χάδι στ' αυτιά σου η μελωδιά μου της καρδιάς

στο σιωπηρό μου το κρεσέντο..

Κι ύστερα πάρε με μια ζεστή αγκαλιά

κι απαολοχάϊδεψε τις αυλακιές 

που κρύβουν τα κιτάπια της ψυχής μου

τα άστρα να μετρήσουμε απαρχής

σαν τότες που ήμασταν παιδιά

ας δώσουμε όρκο καρδιακό

για να μη μεγαλώσουμε ποτές

ο κόσμος των μεγάλων έχει άστρα σκοτεινά

ποτάμια έχει βούρκους..

Ας μην προσγειωθεί απόψε ο δικός μας ουρανός

απόψε ας χτίσουμε το πριγκηπάτο μας

με μια φουχτίτσα χώμα μοναχά απ' την καρδιά 

ας αφεθούμε αργά και βασανιστικά για μια νυχτιά 

στων ηδονών και των κορμιών την παραζάλη

ένα ταξίδι μας χρωστάει ύστερο η ζωή

γι αυτό σου λέω σιώπησε και μην το μολογήσεις πουθενά

μας κρυφακούνε μάγισσες κακές..νικούνε τις νεράιδες

 

 

⫷ μονόπρακτος παραμυθία στης σελήνης⫸ -  Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ αποχαιρετιστήριον σάλπισμα⫸

Κι εμείς μπουλούκια λες..

σε θίασο περιοδεύοντα εις τη Γης

χτίζουμε σπίτια δίπατα ψηλά

στιχάκια γράφουμε ερωτικά

κι άλλοτε καμωνόμαστε πως παίζουμε

δίνουμε παραστάσεις για δικαιοσύνη

για αλληλεγγύη των λαών

ανυποψίαστοι για τα πλάνα του Θεού

στη μοίρα την ανθρώπινη αδύναμοι εμπροστά

που όλα τα ανατρέπει ..τα σαρώνει

αδίσταχτος ο Χάροντας εκλάδεψε στο διάβα του κι εσέ

διόλου δεν εσεβάσθη την ελπίδα των λαών

που ετραγούδησαν.. ελπίδες έθρεψαν κρυφές

μέσα από τη μεγαλειώδη σου..επαναστατική

ελπιδοφόρα μουσική σου..

Μα της υστεροφημίας σου ο αρμός θα παραμένει υγρός

να διαβρώνει συνειδήσεις γενεών

στάση ζωής..και μουσικής σε πλήρη αρμονία

κι ο νοητός ο ήλιος άθαφτος του μέγα μας Ελύτη..

θα ψάχνει έναστρο ουρανό

για να καρφώνεται τα πρωινά

για να φωτίζει από ψηλά εκείνη την ανεπανάληπτη

την ωδή που μελοποίησες για την ελευθερία..

Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός

ΕΙς ΜΝΗΜΗΝ

Μίκης Θεοδωράκης : 29/7/1925 - 2/9/2021

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ πλανάροντας στις μέρες του Σεπτέμβρη⫸

Με λίγες στάλες μιας βροχούλας μοναχά

και τα φεγγάρια εγύρισαν αλλιώς

εγύρισεν κι ο ήλιος κι ελιγόστεψεν 

στα μάτια μας το Θέρος.

Μικρό μου εχινοπώριασε

τώρα που πρωτοβρέχεται κι εμύρισεν το χώμα

εγώ για το χατήρι σου και μοναχά

κεντώ ομπρέλλες..παρασόλια

για να σε προστατέψω η αγωνία μου διαρκής

 απ' τα χαλάζια τα χοντρά

μη και προφτάσουν  και χτυπήσουν την ψυχή σου.

Τα χελιδόνια επιστρέφουν σε ζεστές μεριές

κατρακυλούνε καταγής τα φύλλα χρυσαφένια

εκεί εις τη στροφή του νου της νιας της εποχής

ας πέσουν και οι πίκρες μας..

τα βάσανα του κόσμου καταγής

καθώς θα πέφτουνε τα φύλλα του Σεπτέμβρη

μον' ένα να το θυμηθείς χρυσόδετο καρφίτσωσε

στα μεταξένια σου μαλλιά ανάμνηση να γίνουνε

οι τελευταίες πικρές σκέψεις ετούτου του Καλοκαιριού

εκείνες π' έγιναν αγκάθια κι αιμορράγησαν...

πλανάροντας στις νοτισμένες μέρες του Σεπτέμβρη

πλανάροντας στο όνειρο

σ' ένα Χινόπωρο εκκίνησης..ανατροπής

 ας στάξουν λίπασμα ν' ανθούν

τα ρόδα της Ανοίξεως

στο παραθύρι σου..τα γιασεμιά της νύχτας.

 

⫷ πλανάροντας στις μέρες του Σεπτέμβρη ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

⫷οι πεταλούδες θα ξανάρθουν⫸

Xuan Loc Xuan

Με τη ζωή μιας έφηβης λάμνει η ψυχή 

στις Άνοιξες τον ήλιο της Αγάπης να γυρεύει

το χέρι να μη σταματά να ψάχνει το μετάξι

ρομαντική.. επαναστάτρια.. ερωτική

στιγμές σε αρπάζει η αψάδα του ρεαλισμού

και άλλοτες με το ρομαντικόν σου ιδεώδες τρυγητής

λησμονημένων ονείρων...........

λεβεντοφτέρουγη και καπετάνισσα 

μια πεταλούδας έχεις τα φτερά

που άλλοτε ρουφούν τη γύρι της ζωής

κι είναι στιγμές πληγώνουν καψαλίζουν τα φτερά σου. 

Ευλογημένη εσύ κόρη πανώρια..λυγερή

το φωτοστέφανο της Παναγιάς πάνω στην κεφαλή σου

κι αν οι αγέρηδες σφυροκοπούν

αντέχουνε τα αγριολούλουδα εις τις ψηλές πλαγιές

οι πεταλούδες θα ξανάρθουν να τις καρτεράς

εις τις μεγάλες περιπέτειες μνήμη κρατούν..

πάντα επιστρέφουνε στους καρπερούς αγρούς

το νέκταρ των καρπών τους να γευτούνε..

ζήτημα ύψους είν' η ευτυχία σου

είν' εφαλτήριο το πρώτο το σκαλί

μη σταματάς τη δύσβατη τη σκάλα ν' ανεβαίνεις..

 

⫷οι πεταλούδες θα ξανάρθουν ⫸  - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

( στην κόρη μου )

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷της μνήμης το μελάνι ⫸

Xuan Loc Xuan

Από τις όχθες του ονείρου μου γλυστράς

σε παίρνει ο ποταμός και χάνεσαι

τρέχω ξυπόλητη ξοπίσω απ' τη σκια σου

ψιθυριστά..

συλλαβιστά κραυγάζω το όνομά σου

φοβάμαι μήπως και σκιαχτείς

μη φύγεις και κρυφτείς μες στην ομίχλη

μη μου χαθείς στο σκότος

κρατώ τα σύννεφα που κουβαλούνε τη βροχή

μη βρέξουνε και λιώσουν τη σκιά σου

κρατώ τα πετρωμένα τα φεγγάρια μου

δε θέλω να μερώσει..να χαθείς

ξορκίζω τη σκληρή την απουσία σου

μ' ένα κεράκι κατεβαίνω στο υπόγειο

θωπεύω τα κιτρινισμένα γράμματα 

της μνήμης το μελάνι ξεθωριάζει εις το μωβ

φωτίζω τη ρωγμή μου ..της ψυχής σου..

Δε θέλω πια της θλιβερότης τα πουλιά να με κυκλώνουνε

στων γλάρων τα κρωξίματα κωφεύω

θέλω τριγύρω μου να στέλνεις τα πουλιά

εκείνα μοναχά..μηνύματα αγάπης να μου φέρνουν.

 

⫷της μνήμης το μελάνι ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,