⫷ μονόπρακτος παραμυθία στης σελήνης⫸

Απόψε μας καλεί η έναστρη βραδιά

ντύσου..στολίσου..πάρε με αγκαζέ

και πάμε για σεργιάνι..θυμήσου

διόλου μη φειδωλευτείς να μ' αγαπάς

πάρ' το φεγγάρι αγκαλιά  και πάμε να χαθούμε..

έλα ν' αποτυπώσουμε στον πάπυρο

εκείνην που μου έταζες μονόπρακτον

παραμυθίαν στης σελήνης...

να μείνουμε άγρυπνοι ως το λυκαυγές

τους λύκους που θα ουρλιάζουνε να μην ακούς

χάδι στ' αυτιά σου η μελωδιά μου της καρδιάς

στο σιωπηρό μου το κρεσέντο..

Κι ύστερα πάρε με μια ζεστή αγκαλιά

κι απαολοχάϊδεψε τις αυλακιές 

που κρύβουν τα κιτάπια της ψυχής μου

τα άστρα να μετρήσουμε απαρχής

σαν τότες που ήμασταν παιδιά

ας δώσουμε όρκο καρδιακό

για να μη μεγαλώσουμε ποτές

ο κόσμος των μεγάλων έχει άστρα σκοτεινά

ποτάμια έχει βούρκους..

Ας μην προσγειωθεί απόψε ο δικός μας ουρανός

απόψε ας χτίσουμε το πριγκηπάτο μας

με μια φουχτίτσα χώμα μοναχά απ' την καρδιά 

ας αφεθούμε αργά και βασανιστικά για μια νυχτιά 

στων ηδονών και των κορμιών την παραζάλη

ένα ταξίδι μας χρωστάει ύστερο η ζωή

γι αυτό σου λέω σιώπησε και μην το μολογήσεις πουθενά

μας κρυφακούνε μάγισσες κακές..νικούνε τις νεράιδες

 

 

⫷ μονόπρακτος παραμυθία στης σελήνης⫸ -  Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,