⫷ πλανάροντας στις μέρες του Σεπτέμβρη⫸

Με λίγες στάλες μιας βροχούλας μοναχά

και τα φεγγάρια εγύρισαν αλλιώς

εγύρισεν κι ο ήλιος κι ελιγόστεψεν 

στα μάτια μας το Θέρος.

Μικρό μου εχινοπώριασε

τώρα που πρωτοβρέχεται κι εμύρισεν το χώμα

εγώ για το χατήρι σου και μοναχά

κεντώ ομπρέλλες..παρασόλια

για να σε προστατέψω η αγωνία μου διαρκής

 απ' τα χαλάζια τα χοντρά

μη και προφτάσουν  και χτυπήσουν την ψυχή σου.

Τα χελιδόνια επιστρέφουν σε ζεστές μεριές

κατρακυλούνε καταγής τα φύλλα χρυσαφένια

εκεί εις τη στροφή του νου της νιας της εποχής

ας πέσουν και οι πίκρες μας..

τα βάσανα του κόσμου καταγής

καθώς θα πέφτουνε τα φύλλα του Σεπτέμβρη

μον' ένα να το θυμηθείς χρυσόδετο καρφίτσωσε

στα μεταξένια σου μαλλιά ανάμνηση να γίνουνε

οι τελευταίες πικρές σκέψεις ετούτου του Καλοκαιριού

εκείνες π' έγιναν αγκάθια κι αιμορράγησαν...

πλανάροντας στις νοτισμένες μέρες του Σεπτέμβρη

πλανάροντας στο όνειρο

σ' ένα Χινόπωρο εκκίνησης..ανατροπής

 ας στάξουν λίπασμα ν' ανθούν

τα ρόδα της Ανοίξεως

στο παραθύρι σου..τα γιασεμιά της νύχτας.

 

⫷ πλανάροντας στις μέρες του Σεπτέμβρη ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,