⫷ έστρεψα στην Ανατολή το πρόσωπό μου⫸

 

 

 

 Έστρεψα στην Ανατολή το πρόσωπό μου

κι ευθύς στην πλήρην έκστασιν των ομματιών

εξετυλίχθη ένα θάμα...

κι οι άπληστες αισθήσεις μου

μετέπλασαν τις νόρμες των πραγμάτων..

 ήταν που οι θερμές αχτίνες την αλήθεια μου φωτίσαν αναπάντεχα

εκείνην που τα μάτια μου επιθυμούσαν χρόνους διακαώς να δούνε την πραγμάτωση 

στον κόσμο τον ιδεατό..

που ταχτοποιημένα τα 'χει όλα..

μακράν της καθημερινότητας 

μακράν του εφιαλτικού σκαιώδους χρώματος..

μακράν του απλέρωτου του κάματου των εργατών

εις τα αφώτιστα λαγούμια πεινασμένων..

Και την Ανατολή μου έβαψα ροδόχροην

να ομοιάζει στην φερέλπιδα ψυχή μου

κι ύστερα πήρα αγκαλιά τον ήλιο μου

να μου φωτίζει τα κελάρια μου τα σκοτεινά

εκεί όπου μαυρίλα κλώθεται και γνέθεται

για να ζεσταίνει την τραυλίζουσα ψυχή μου..

 

⫷ έστρεψα στην Ανατολή το πρόσωπό μου⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,