⫷της μνήμης το μελάνι ⫸

Xuan Loc Xuan

Από τις όχθες του ονείρου μου γλυστράς

σε παίρνει ο ποταμός και χάνεσαι

τρέχω ξυπόλητη ξοπίσω απ' τη σκια σου

ψιθυριστά..

συλλαβιστά κραυγάζω το όνομά σου

φοβάμαι μήπως και σκιαχτείς

μη φύγεις και κρυφτείς μες στην ομίχλη

μη μου χαθείς στο σκότος

κρατώ τα σύννεφα που κουβαλούνε τη βροχή

μη βρέξουνε και λιώσουν τη σκιά σου

κρατώ τα πετρωμένα τα φεγγάρια μου

δε θέλω να μερώσει..να χαθείς

ξορκίζω τη σκληρή την απουσία σου

μ' ένα κεράκι κατεβαίνω στο υπόγειο

θωπεύω τα κιτρινισμένα γράμματα 

της μνήμης το μελάνι ξεθωριάζει εις το μωβ

φωτίζω τη ρωγμή μου ..της ψυχής σου..

Δε θέλω πια της θλιβερότης τα πουλιά να με κυκλώνουνε

στων γλάρων τα κρωξίματα κωφεύω

θέλω τριγύρω μου να στέλνεις τα πουλιά

εκείνα μοναχά..μηνύματα αγάπης να μου φέρνουν.

 

⫷της μνήμης το μελάνι ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,