⫷πέτρα κι αλμύρα ο άλλος μου εαυτός ⫸

 

Κι έτσι όπως αλλάζουνε οι εποχές...

κρόσσια στου χρόνου τις αιώρες κρεμασμένα

πέτρα κι αλμύρα ο άλλος μου εαυτός..

ψήνεται στα λιοπύρια ο νους..

αλλάζει κι η ουσία της ψυχής μου..

μορφές που επερπάτησαν απάνω της

αλλάξανε τη ρότα μου

εντύθηκα ερήμην έναν άλλον εαυτό

εβγήκα απ' τη σάρκα τη φθαρτή μου.

Κείνον τον άλλο μου εαυτό εκαλωσόρισα στιγμές

του εσυστήθηκα δισταχτικά..τραχειά η χειραψία......

γέμισα τις παλάμες βάλσαμο..τον άλειψα να μην πονεί..βότανα τον επότισα απ' του κόσμου τα παζάρια

επήρα όρκο σοβαρό.. γίνηκα μέτοικος για το χατήρι του..σε θάλασσες ταξιδευτής..έρημος ναυαγός ..

ευθύς το αποφάσισα..συλλέκτης να γενώ όσο μπορώ

διακινητής ανάτασης..

για να φυτεύω όστρακα στις ακροθαλασσιές

τα χνάρια μου ν' αφήνω οπίσω στα μικρά παιδιά..

στους νιούς..........

και οι πατησιές μου να οδηγούν στη χώρα του Γιουκάλι.

Όλα τα έμβια να αγαπώ..

μα πιότερο ακόμα κι απ' τον άνθρωπο

την ανθρωπιά του στη στιγμή να περισώζω.

Πύρινες γλώσσες απειλούνε να μας καταπιούν

γι αυτό ορμήνεια σου ταχυδρομώ

το είδωλο του εκμαγείου σπάσε να χαρείς

γιατί μεγάλη εσάρωσε τυφλότης την Οικουμένην..

⫷ πέτρα κι αλμύρα ο άλλος μου εαυτός ⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ ρόδον μαβί⫸

Της νύχτας λες κι αερικό
επερπάταε σκυφτά
ισχνή..λεηλατημένη...
στην άκρια του ποταμιού
π' εκύλαε τους αναστεναγμούς
στο πέλαο να τους βγάνει.
Μικρό αγριολούλουδο μαβί
ρόδον μαβί το πένθος της
στων αρωμάτων του τα πέταλα
εξετυλίγονταν κρυμμένοι μυστικοί λυγμοί
κλάμματα ..αναστεναγμοί..
κατάσαρκοι οι πόνοι..
στιγμές φορές καμώνονταν
πότε εσκεμμένα άλλοτε και άλλοτες ερήμην
πως εσκέπαζεν με τατουάζ ρόδου μαβιού
τη χαρακιά στο δέρμα της
απ' το αβάσταχτο φευγιό του.
Αχ..και να ήταν μπορετό
ξανά να τον χαϊδέψει!
Για τη θανή του δεν εμαυροφόρεσεν..
πλεζέρες δεν της πρέπαν
εμαυροντύθη την υπέρτατην
την θλίψιν η ψυχή της.
Εδήλωνε θιασώτης του ελέους του Θεού
για την δικήν του αναπάντεχη απώλεια
την Πίστην της μην τύχει κι απωλέσει..
γιατί χωρίς τον μέσα της Θεόν
''ουκ έστιν των κακών ουδέ
των πόνων η ανάψυξις τελείται''

 

⫷ ρόδον μαβί ⫸  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ ως ύφαλος κοραλλιογενής⫸

Rafal Olbinski

Ως ύφαλος κοραλλιογενής να αναδύεσαι

σαν φέρνει ο Γιαραμπής ανεμοστρόβιλους

στα πέλαα τ' ανοιχτά.......

να μην αφήνεσαι στη δίνη των 

μην αύτανδρα καταπωθείς στις σκοτεινές σπηλιές των..

φέρουσα από τα βάθη τους των θαλασσών

εις την επιφάνειαν γαλήνιον τρατάρισμα

κοράλλια κι όστρακα..ακριβά μαργαριτάρια..

Ελπιδοφόροι οι αλιείς των κοραλλιών..

στου χρόνου τις αιώρες δομημένοι

βουτούν στα άπατα..αβύθιστοι

της ιστορίας ψάχνουν τις περγαμηνές

τις ανεβάζουν άβρεχτες στα πέλαα

σηματωροί στα μάτια των νοιαζόντων.

Αθόρυβοι στις σκοτεινές των κάμαρες

αποκαμωμένοι βρέχονται απ' τα κύματα

την διψασμένην τους ψυχή την ξεδιψούνε

ταγοί θαρρείς της Μοίρας των
το ολίγον δεν τους πρέπει

είναι που άφησαν το στίγμα τους αθόρυβα

χωρίς ταχύπλοα σκάφη..βενζινάκατους

με μιας βαρκούλας μοναχά 

άμποτες εις τον απρόσμενον τον βυθισμόν

στης Ιστορίας κωπηλατώντας

στων προγόνων τα λημέρια..

 

⫷ ως ύφαλος κοραλλιογενής⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ έστρεψα στην Ανατολή το πρόσωπό μου⫸

 

 

 

 Έστρεψα στην Ανατολή το πρόσωπό μου

κι ευθύς στην πλήρην έκστασιν των ομματιών

εξετυλίχθη ένα θάμα...

κι οι άπληστες αισθήσεις μου

μετέπλασαν τις νόρμες των πραγμάτων..

 ήταν που οι θερμές αχτίνες την αλήθεια μου φωτίσαν αναπάντεχα

εκείνην που τα μάτια μου επιθυμούσαν χρόνους διακαώς να δούνε την πραγμάτωση 

στον κόσμο τον ιδεατό..

που ταχτοποιημένα τα 'χει όλα..

μακράν της καθημερινότητας 

μακράν του εφιαλτικού σκαιώδους χρώματος..

μακράν του απλέρωτου του κάματου των εργατών

εις τα αφώτιστα λαγούμια πεινασμένων..

Και την Ανατολή μου έβαψα ροδόχροην

να ομοιάζει στην φερέλπιδα ψυχή μου

κι ύστερα πήρα αγκαλιά τον ήλιο μου

να μου φωτίζει τα κελάρια μου τα σκοτεινά

εκεί όπου μαυρίλα κλώθεται και γνέθεται

για να ζεσταίνει την τραυλίζουσα ψυχή μου..

 

⫷ έστρεψα στην Ανατολή το πρόσωπό μου⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

 

⫷ μονόπρακτος παραμυθία στης σελήνης⫸

Απόψε μας καλεί η έναστρη βραδιά

ντύσου..στολίσου..πάρε με αγκαζέ

και πάμε για σεργιάνι..θυμήσου

διόλου μη φειδωλευτείς να μ' αγαπάς

πάρ' το φεγγάρι αγκαλιά  και πάμε να χαθούμε..

έλα ν' αποτυπώσουμε στον πάπυρο

εκείνην που μου έταζες μονόπρακτον

παραμυθίαν στης σελήνης...

να μείνουμε άγρυπνοι ως το λυκαυγές

τους λύκους που θα ουρλιάζουνε να μην ακούς

χάδι στ' αυτιά σου η μελωδιά μου της καρδιάς

στο σιωπηρό μου το κρεσέντο..

Κι ύστερα πάρε με μια ζεστή αγκαλιά

κι απαολοχάϊδεψε τις αυλακιές 

που κρύβουν τα κιτάπια της ψυχής μου

τα άστρα να μετρήσουμε απαρχής

σαν τότες που ήμασταν παιδιά

ας δώσουμε όρκο καρδιακό

για να μη μεγαλώσουμε ποτές

ο κόσμος των μεγάλων έχει άστρα σκοτεινά

ποτάμια έχει βούρκους..

Ας μην προσγειωθεί απόψε ο δικός μας ουρανός

απόψε ας χτίσουμε το πριγκηπάτο μας

με μια φουχτίτσα χώμα μοναχά απ' την καρδιά 

ας αφεθούμε αργά και βασανιστικά για μια νυχτιά 

στων ηδονών και των κορμιών την παραζάλη

ένα ταξίδι μας χρωστάει ύστερο η ζωή

γι αυτό σου λέω σιώπησε και μην το μολογήσεις πουθενά

μας κρυφακούνε μάγισσες κακές..νικούνε τις νεράιδες

 

 

⫷ μονόπρακτος παραμυθία στης σελήνης⫸ -  Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ αποχαιρετιστήριον σάλπισμα⫸

Κι εμείς μπουλούκια λες..

σε θίασο περιοδεύοντα εις τη Γης

χτίζουμε σπίτια δίπατα ψηλά

στιχάκια γράφουμε ερωτικά

κι άλλοτε καμωνόμαστε πως παίζουμε

δίνουμε παραστάσεις για δικαιοσύνη

για αλληλεγγύη των λαών

ανυποψίαστοι για τα πλάνα του Θεού

στη μοίρα την ανθρώπινη αδύναμοι εμπροστά

που όλα τα ανατρέπει ..τα σαρώνει

αδίσταχτος ο Χάροντας εκλάδεψε στο διάβα του κι εσέ

διόλου δεν εσεβάσθη την ελπίδα των λαών

που ετραγούδησαν.. ελπίδες έθρεψαν κρυφές

μέσα από τη μεγαλειώδη σου..επαναστατική

ελπιδοφόρα μουσική σου..

Μα της υστεροφημίας σου ο αρμός θα παραμένει υγρός

να διαβρώνει συνειδήσεις γενεών

στάση ζωής..και μουσικής σε πλήρη αρμονία

κι ο νοητός ο ήλιος άθαφτος του μέγα μας Ελύτη..

θα ψάχνει έναστρο ουρανό

για να καρφώνεται τα πρωινά

για να φωτίζει από ψηλά εκείνη την ανεπανάληπτη

την ωδή που μελοποίησες για την ελευθερία..

Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός

ΕΙς ΜΝΗΜΗΝ

Μίκης Θεοδωράκης : 29/7/1925 - 2/9/2021

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ πλανάροντας στις μέρες του Σεπτέμβρη⫸

Με λίγες στάλες μιας βροχούλας μοναχά

και τα φεγγάρια εγύρισαν αλλιώς

εγύρισεν κι ο ήλιος κι ελιγόστεψεν 

στα μάτια μας το Θέρος.

Μικρό μου εχινοπώριασε

τώρα που πρωτοβρέχεται κι εμύρισεν το χώμα

εγώ για το χατήρι σου και μοναχά

κεντώ ομπρέλλες..παρασόλια

για να σε προστατέψω η αγωνία μου διαρκής

 απ' τα χαλάζια τα χοντρά

μη και προφτάσουν  και χτυπήσουν την ψυχή σου.

Τα χελιδόνια επιστρέφουν σε ζεστές μεριές

κατρακυλούνε καταγής τα φύλλα χρυσαφένια

εκεί εις τη στροφή του νου της νιας της εποχής

ας πέσουν και οι πίκρες μας..

τα βάσανα του κόσμου καταγής

καθώς θα πέφτουνε τα φύλλα του Σεπτέμβρη

μον' ένα να το θυμηθείς χρυσόδετο καρφίτσωσε

στα μεταξένια σου μαλλιά ανάμνηση να γίνουνε

οι τελευταίες πικρές σκέψεις ετούτου του Καλοκαιριού

εκείνες π' έγιναν αγκάθια κι αιμορράγησαν...

πλανάροντας στις νοτισμένες μέρες του Σεπτέμβρη

πλανάροντας στο όνειρο

σ' ένα Χινόπωρο εκκίνησης..ανατροπής

 ας στάξουν λίπασμα ν' ανθούν

τα ρόδα της Ανοίξεως

στο παραθύρι σου..τα γιασεμιά της νύχτας.

 

⫷ πλανάροντας στις μέρες του Σεπτέμβρη ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,