⫷πέτρα κι αλμύρα ο άλλος μου εαυτός ⫸

 

Κι έτσι όπως αλλάζουνε οι εποχές...

κρόσσια στου χρόνου τις αιώρες κρεμασμένα

πέτρα κι αλμύρα ο άλλος μου εαυτός..

ψήνεται στα λιοπύρια ο νους..

αλλάζει κι η ουσία της ψυχής μου..

μορφές που επερπάτησαν απάνω της

αλλάξανε τη ρότα μου

εντύθηκα ερήμην έναν άλλον εαυτό

εβγήκα απ' τη σάρκα τη φθαρτή μου.

Κείνον τον άλλο μου εαυτό εκαλωσόρισα στιγμές

του εσυστήθηκα δισταχτικά..τραχειά η χειραψία......

γέμισα τις παλάμες βάλσαμο..τον άλειψα να μην πονεί..βότανα τον επότισα απ' του κόσμου τα παζάρια

επήρα όρκο σοβαρό.. γίνηκα μέτοικος για το χατήρι του..σε θάλασσες ταξιδευτής..έρημος ναυαγός ..

ευθύς το αποφάσισα..συλλέκτης να γενώ όσο μπορώ

διακινητής ανάτασης..

για να φυτεύω όστρακα στις ακροθαλασσιές

τα χνάρια μου ν' αφήνω οπίσω στα μικρά παιδιά..

στους νιούς..........

και οι πατησιές μου να οδηγούν στη χώρα του Γιουκάλι.

Όλα τα έμβια να αγαπώ..

μα πιότερο ακόμα κι απ' τον άνθρωπο

την ανθρωπιά του στη στιγμή να περισώζω.

Πύρινες γλώσσες απειλούνε να μας καταπιούν

γι αυτό ορμήνεια σου ταχυδρομώ

το είδωλο του εκμαγείου σπάσε να χαρείς

γιατί μεγάλη εσάρωσε τυφλότης την Οικουμένην..

⫷ πέτρα κι αλμύρα ο άλλος μου εαυτός ⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,