⫷ ρόδον μαβί⫸

Της νύχτας λες κι αερικό
επερπάταε σκυφτά
ισχνή..λεηλατημένη...
στην άκρια του ποταμιού
π' εκύλαε τους αναστεναγμούς
στο πέλαο να τους βγάνει.
Μικρό αγριολούλουδο μαβί
ρόδον μαβί το πένθος της
στων αρωμάτων του τα πέταλα
εξετυλίγονταν κρυμμένοι μυστικοί λυγμοί
κλάμματα ..αναστεναγμοί..
κατάσαρκοι οι πόνοι..
στιγμές φορές καμώνονταν
πότε εσκεμμένα άλλοτε και άλλοτες ερήμην
πως εσκέπαζεν με τατουάζ ρόδου μαβιού
τη χαρακιά στο δέρμα της
απ' το αβάσταχτο φευγιό του.
Αχ..και να ήταν μπορετό
ξανά να τον χαϊδέψει!
Για τη θανή του δεν εμαυροφόρεσεν..
πλεζέρες δεν της πρέπαν
εμαυροντύθη την υπέρτατην
την θλίψιν η ψυχή της.
Εδήλωνε θιασώτης του ελέους του Θεού
για την δικήν του αναπάντεχη απώλεια
την Πίστην της μην τύχει κι απωλέσει..
γιατί χωρίς τον μέσα της Θεόν
''ουκ έστιν των κακών ουδέ
των πόνων η ανάψυξις τελείται''

 

⫷ ρόδον μαβί ⫸  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,