⫷της του Θεού Σοφίας αι βουλαί⫸

Της του Θεού Σοφίας άλλαι αι βουλαί

κι οι επενδύσεις εις τα γήινα..τα φθαρτά 

ανθρώπων έργα..

ένεκεν γαρ αυτού με έναν τρόπο μαγικό

επένδυσιν δεν έκαμα..δε γλίστρησα 

εις της ζωής..την υλιστικήν της αταξία..

Νάρκισσος δε λαχτάρησα μηδέ

κρίνος βασιλικός να ευδοκιμώ

σε κυβισμένους κήπους...

να φύεμαι η επιθυμία μου..εκεί σε μια γωνιά

με ευωδία γιασεμιού..μιας ταπεινής λεβάντας

νύχτες να κλέβω μυρωδιές..στου κήπου μου..

σ' εκείνο στης καρδιάς μου το παρτέρι..

αύρα ψυχής γλυκά να πνέει μέσα μου

από τα έγκατα..κτερίσματα

σε μπουκαλάκια αρώματα απαλά να αναδύει

και να μυρώνει την αγάπη μου..

κι όταν περνούν από κοντά οι αγαπημένοι μου

στο δροσολόγημα..τις χούφτες ευωδίες να γεμίζω.

Οι δαντελένιοι μου οι άνθρωποι..!!!

ανύποπτα δώρα ακριβά μου κουβαλούν..

ευφωνικές στιγμές..........

με κάνουνε κομμάτι απ' τη ''δαντέλα'' τους..

πίσω από το πέπλο μου..

σκύβουνε..κοιτούνε την ψυχή μου..

Κι εγώ παιδίσκη λες κι απ' την αρχή

σκύβω μαζεύω τη δαντέλλα τους

και τους φορώ επάνω μου..

σαν το μικρό..μαθητικό μου γιακαδάκι..

μέσα στο πλήθος και το βουητό..

μικρόν χωρίον τροβαδούρου

της ενάρετης ζωής των αποσπώ

κρουνός συναισθημάτων οι ψυχές των..

γλυκά που με κυκλώνουνε

σε μια αιθέρια αγκαλιά

η αγάπη τους με θάλπει..με ανθίζει.

⫷ της του Θεού Σοφίας αι βουλαί ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

 

                                        17/9/2021

αφιερωμένο στα λατρεμένα μου Γιάννη - Πάνο - Ηλιάνα)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷γη της Εντροπίας⫸

 

 

Η Γη..η φύση..η ζωή 

ενάλια βάθη των προγόνων μας

οι ακρογωνιαίοι λίθοι μας της συνειδήσεως

εις την ιδανική σου αφορμή να σεργιανούν

στης γης τα πατητήρια

στο σεργιάνι της................

μούστο ζωής μες στα λαγήνια να γιομίζουν
εστέρες και τανίνες για την ζύμωσιν 

στης παλαιότης..στης ωρίμανσης

νέκταρ να μετατρέπουν..οίνον μεθυστικόν..

στης μάνας το σκαφίδι  να ζυμώνουν το ψωμί

με στάχυ γινωμένο... 

Κι όταν Απρίλης θα 'ρχεται

ν' αφήνεις τες τις πεταλούδες να ρουφούν

το νέκταρ των ανθέων και τη γύρη

σαν πεταλούδα όμοια να ρουφάς τον έρωτα

στην πράσινη τη χλόη της απάνω..

τη μυρουδιά απ' το ροδάκινο στα χείλη σου 

να κουβαλείς

το ρίγος της ενάργειας σύντροφος ο πιστός σου.

Μες στην οχλαγωγίαν της ερημίας σου

συνθήματα στα σκλαβοπάζαρα

σε πάπυρους φθαρμένους παλαιούς να ζωγραφίζεις..

τον φόβον δάδα καίουσα να τον σκορπάς

στα μάτια των τυράννων...

μάρτυς να γίνεσαι..το χαμογέλιο σου πηγή

στη Γης των διψασμένων..

Γη της μείζονος Εντροπίας..

των μουσώνων..των κατακλυσμών..

του σκότους έρχεται η εποχή..

εγκυμονούσα φάος γλυκερόν Ομηρικόν

εκ των ρηγμάτων αναδύεται 

η  δράσις του φωτός..

 

⫷ γη της Εντροπίας  ⫸ - Σοφία Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 Εντροπία:
η τάση προς αταξία, αποσύνθεση και αποδιοργάνωση,

 η ροπή προς την εξάντληση της ενέργειας, την παύση της ζωής.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ στων αποχρώσεων την καμπή ⫸

 

Οι αυγινές οι στάλες της βροχής

του Φθινοπώρου έφθασεν μηνύουνε η Ώρα

ένα ξερόφυλλο επιπλέον εις το πέλαο

μαζί τις σκέψεις του Καλοκαιριού

να ταξιδέψει τις επήρε.

κι οι γερανοί τραβούσανε προς το Νοτιά

κι εσύ απόμεινες μονάχη στην ακτή

προσμένοντας για άλλα Καλοκαίρια

κι απόμεινε το όνειρο μισό

ο ήλιος τα ανήλιαγα δεν πρόκανε να δει.

 

Φθινόπωρο..............

στων αποχρώσεων την καμπή

της χρονουπίας και της σέπιας

οι μύχιες οι σκέψεις σου 

φέρνουν στην επιφάνειαν 

τα υπαρξιακά σου αδιέξοδα..

της ουτοπίας την ευάλωτην ψυχή σου

κι ο έρως μας..

ως η παραμυθία της Κλυτίας όριζεν

αιώνια προς τον ήλιο θα κοιτά

θα 'ναι μαζί η ευτυχία και η θύμιση

εσαεί ο τιμωρός μας..

 

Μα θα 'ρθουν πάλι Καλοκαίρια

να το θυμηθείς

οι ηλίανθοι θ' ανθίσουν

και τότες θα στραφώ στον ουρανό

θα 'χω ένα αστέρι μακρινό να σου χαρίσω..

 

⫷ στων αποχρώσεων την καμπή ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ ένθεον Πάθος ⫸

Ο λυρικός μου ο Παράδεισος

χαμένος σε έναν άλλο κόσμο ανίδωτο

κάτω από την σκιάν Σου χρόνους καιροφυλαχτεί

πίνει απ' της ψυχής τα λόγια τα βγαλμένα σου

για της ζωής το δίκιο..της οδύνης ..του αναστεναγμού.

στης προδοσίας του Όρους μου των Ελαιών

της θυμωμένης μου ψυχής γίνεσαι ο καθοδηγητής..

κι όπως στα χέρια μου κρατώ μιαν φωτογραφίαν Σου

στον τόπον της Θυσίας την στερνήν

η εικόνα Σου αργεί να γίνει μνήμη.....

Ένα ποτήρι είσαι δροσερό νερό

στο ξεχασμένο ράφι της ψυχής μου

λυσιμελής ο πόθος μου για σε

τον εαυτό μου τον καλύτερο ανυψώνει

εις την ιδανικήν του την μορφήν

και ο μονόλογός σου εις τ' αυτιά μου

αλάνθαστα ακριβής:

 

''Το τετριμμένον κάλλος το επιφανειακόν

ρίγη δεν φέρνει εις το υποδόρειον κορμί 

σημάδια δεν αφήνει''..

κι αίφνης έγινε θάμα ορατό..

των λόγων Σου ο απόηχος 

με πότισε νερό απ' την πηγή Σου

καθάριος ύμνος εκατήλθε εξ ουρανού

εξαγνισμένη η  αγάπη μου για Σε

εστάλαξεν το ''ένθεον το Πάθος''.

⫷ ένθεον Πάθος ⫸  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ ΙΣΜΑΡΙΔΑ ⫸

Της επίγειας ευτυχίας το παροδικόν

χρόνους το αναζήταα στα πράσινα ακύμαντα νερά της..

της άνθισης και της φθοράς η αντίληψις 

ηγέρθη εντός μου παιδιόθεν πρόωρα σοφή

καθώς εις το χωρίον τον μικρόν

το πένθος ήτανε καθολικόν

και οι καμπάνες γοερά το διαλαλούσαν.

 Η απογοήτευσις τσίμπημα έχιδνας 

δηλητηριώδες απειλόν..

κι ελπίδος ο απόηχος τα βάτα κι οι μυρτιές της..

κι απ' την βαθείαν την άβυσσον όπου βουλιμικά 

μας καταπίνει ασυμπόνευτα

μονάχα εις τα δικά της τα γαλήνια τα νερά

τόπος συνάντησης και αναψύξεως

η λίμνη ΙΣΜΑΡΙΔΑ.

Τάχατες να 'χει μνήμη η ψυχή 

θυμάται την υπόσχεση που μου 'δωσες

η μέρα ήτανε εξόχως λαμπερή

είχανε στήσει τα νεροχελείδονα γύρω τρελλό χορό

καθώς και η ευφραίνουσα ψυχή μας..

πως δε θα χωριστούμε εμείς ποτές

αντάμα θα βαδίζουν οι ψυχές μας...

τώρα μονάχη μες στις καλαμιές

τα λόγια σου γυρεύω στα νερά

κρατώ σφιχτά 

τον μαλαχίτη απ' τις όχθες που μου χάρισες

πάντα εκεί..νοσταλγικά επιστρέφω..

 

⫷ ΙΣΜΑΡΙΔΑ ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷πέτρα κι αλμύρα ο άλλος μου εαυτός ⫸

 

Κι έτσι όπως αλλάζουνε οι εποχές...

κρόσσια στου χρόνου τις αιώρες κρεμασμένα

πέτρα κι αλμύρα ο άλλος μου εαυτός..

ψήνεται στα λιοπύρια ο νους..

αλλάζει κι η ουσία της ψυχής μου..

μορφές που επερπάτησαν απάνω της

αλλάξανε τη ρότα μου

εντύθηκα ερήμην έναν άλλον εαυτό

εβγήκα απ' τη σάρκα τη φθαρτή μου.

Κείνον τον άλλο μου εαυτό εκαλωσόρισα στιγμές

του εσυστήθηκα δισταχτικά..τραχειά η χειραψία......

γέμισα τις παλάμες βάλσαμο..τον άλειψα να μην πονεί..βότανα τον επότισα απ' του κόσμου τα παζάρια

επήρα όρκο σοβαρό.. γίνηκα μέτοικος για το χατήρι του..σε θάλασσες ταξιδευτής..έρημος ναυαγός ..

ευθύς το αποφάσισα..συλλέκτης να γενώ όσο μπορώ

διακινητής ανάτασης..

για να φυτεύω όστρακα στις ακροθαλασσιές

τα χνάρια μου ν' αφήνω οπίσω στα μικρά παιδιά..

στους νιούς..........

και οι πατησιές μου να οδηγούν στη χώρα του Γιουκάλι.

Όλα τα έμβια να αγαπώ..

μα πιότερο ακόμα κι απ' τον άνθρωπο

την ανθρωπιά του στη στιγμή να περισώζω.

Πύρινες γλώσσες απειλούνε να μας καταπιούν

γι αυτό ορμήνεια σου ταχυδρομώ

το είδωλο του εκμαγείου σπάσε να χαρείς

γιατί μεγάλη εσάρωσε τυφλότης την Οικουμένην..

⫷ πέτρα κι αλμύρα ο άλλος μου εαυτός ⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ ρόδον μαβί⫸

Της νύχτας λες κι αερικό
επερπάταε σκυφτά
ισχνή..λεηλατημένη...
στην άκρια του ποταμιού
π' εκύλαε τους αναστεναγμούς
στο πέλαο να τους βγάνει.
Μικρό αγριολούλουδο μαβί
ρόδον μαβί το πένθος της
στων αρωμάτων του τα πέταλα
εξετυλίγονταν κρυμμένοι μυστικοί λυγμοί
κλάμματα ..αναστεναγμοί..
κατάσαρκοι οι πόνοι..
στιγμές φορές καμώνονταν
πότε εσκεμμένα άλλοτε και άλλοτες ερήμην
πως εσκέπαζεν με τατουάζ ρόδου μαβιού
τη χαρακιά στο δέρμα της
απ' το αβάσταχτο φευγιό του.
Αχ..και να ήταν μπορετό
ξανά να τον χαϊδέψει!
Για τη θανή του δεν εμαυροφόρεσεν..
πλεζέρες δεν της πρέπαν
εμαυροντύθη την υπέρτατην
την θλίψιν η ψυχή της.
Εδήλωνε θιασώτης του ελέους του Θεού
για την δικήν του αναπάντεχη απώλεια
την Πίστην της μην τύχει κι απωλέσει..
γιατί χωρίς τον μέσα της Θεόν
''ουκ έστιν των κακών ουδέ
των πόνων η ανάψυξις τελείται''

 

⫷ ρόδον μαβί ⫸  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,