⫷ ένθεον Πάθος ⫸

Ο λυρικός μου ο Παράδεισος

χαμένος σε έναν άλλο κόσμο ανίδωτο

κάτω από την σκιάν Σου χρόνους καιροφυλαχτεί

πίνει απ' της ψυχής τα λόγια τα βγαλμένα σου

για της ζωής το δίκιο..της οδύνης ..του αναστεναγμού.

στης προδοσίας του Όρους μου των Ελαιών

της θυμωμένης μου ψυχής γίνεσαι ο καθοδηγητής..

κι όπως στα χέρια μου κρατώ μιαν φωτογραφίαν Σου

στον τόπον της Θυσίας την στερνήν

η εικόνα Σου αργεί να γίνει μνήμη.....

Ένα ποτήρι είσαι δροσερό νερό

στο ξεχασμένο ράφι της ψυχής μου

λυσιμελής ο πόθος μου για σε

τον εαυτό μου τον καλύτερο ανυψώνει

εις την ιδανικήν του την μορφήν

και ο μονόλογός σου εις τ' αυτιά μου

αλάνθαστα ακριβής:

 

''Το τετριμμένον κάλλος το επιφανειακόν

ρίγη δεν φέρνει εις το υποδόρειον κορμί 

σημάδια δεν αφήνει''..

κι αίφνης έγινε θάμα ορατό..

των λόγων Σου ο απόηχος 

με πότισε νερό απ' την πηγή Σου

καθάριος ύμνος εκατήλθε εξ ουρανού

εξαγνισμένη η  αγάπη μου για Σε

εστάλαξεν το ''ένθεον το Πάθος''.

⫷ ένθεον Πάθος ⫸  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,