⫷ στων αποχρώσεων την καμπή ⫸

 

Οι αυγινές οι στάλες της βροχής

του Φθινοπώρου έφθασεν μηνύουνε η Ώρα

ένα ξερόφυλλο επιπλέον εις το πέλαο

μαζί τις σκέψεις του Καλοκαιριού

να ταξιδέψει τις επήρε.

κι οι γερανοί τραβούσανε προς το Νοτιά

κι εσύ απόμεινες μονάχη στην ακτή

προσμένοντας για άλλα Καλοκαίρια

κι απόμεινε το όνειρο μισό

ο ήλιος τα ανήλιαγα δεν πρόκανε να δει.

 

Φθινόπωρο..............

στων αποχρώσεων την καμπή

της χρονουπίας και της σέπιας

οι μύχιες οι σκέψεις σου 

φέρνουν στην επιφάνειαν 

τα υπαρξιακά σου αδιέξοδα..

της ουτοπίας την ευάλωτην ψυχή σου

κι ο έρως μας..

ως η παραμυθία της Κλυτίας όριζεν

αιώνια προς τον ήλιο θα κοιτά

θα 'ναι μαζί η ευτυχία και η θύμιση

εσαεί ο τιμωρός μας..

 

Μα θα 'ρθουν πάλι Καλοκαίρια

να το θυμηθείς

οι ηλίανθοι θ' ανθίσουν

και τότες θα στραφώ στον ουρανό

θα 'χω ένα αστέρι μακρινό να σου χαρίσω..

 

⫷ στων αποχρώσεων την καμπή ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,