⫷ ΟΝΕΙΡΟΘΗΚΗ ⫸

Catrin Welz- Stein

Μίαν ονειροθήκην μου αγόρασεν ο κύρης μου

από την παλαιάν την αγοράν του Τελ - Αβίβ

λίγο προτού να γεννηθώ

εξαίσιο του πολέμου σουβενίρ

στην Μέση Ανατολήν.

μου την εχάρισε στα εικοστά μου τα γενέθλια

μαζί με την φθαρμένη καρτ- ποστάλ

απομεινάρι διηγήσεων πολεμικών..

των εξαιρέτων πράξεων..

στην χώραν εις τα μάτια μου την ξωτικήν...

να την εκλείσω αεροστεγώς εις την Ονειροθήκην μου 

μήπως.. και την προφτάσω την ειρήνη των λαών

στην καταμέτρησιν..............

στο τέλος της μικράς μου διαδρομής επάνω εις την Γην

έκρυψα ένα εισιτήριο τρένου ακριβόν

απεριορίστων διαδρομών..

μην τύχει και χαθεί στον ίλιγγο της επιτάχυνσης

η μύηση του πατρός εις το υψιπετές

στο σκοτεινό το τούνελ της ζωής μου μη βρεθώ..

Έκρυψα όνειρα της νιότης ακριβά

για να με θάλπουνε στους κρύους τους Χειμώνες..

φυλλομετρώντας τα στα ύστερα..

φαντάσματα της νύχτας να μη μένουνε

οι στόχοι οι εκπληρωμένοι να βαραίνουν στο καντάρι.

Κράτησα την Ονειροθήκην του ευλαβικά

στα φυλαγμένα λόγια τ' ακριβά

κράτησα την  στιγμήν.

⫷ ΟΝΕΙΡΟΘΗΚΗ ⫸ -  Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ μέθη της νιότης μ' έθρεφες⫸

 

Χιλιάδες χρόνια με φωτιές..μ' εγκλήματα

κι εσύ μου λες 

στιχάκια για τραγούδια να σου γράψω

τις νύχτες πριν μερώσει αλείφω τις πληγές

παίρνω την ουτοπία μου αγκαλιά

και πάω να πλαγιάσω...

Χρόνους πολλούς αφήνομουν

στης νιότης μου τη μέθη

εδήλωνα του ονείρου εραστής

απ' το κρασί της έπινα τα βράδια μου

το μέρωμα στις πικραλίθρες της ζωής

τα μεθυσμένα μου όνειρα

εγιάτρευα..άφθαστα εκυνηγούσα.

 

Μέθη της νιότης μ' έθρεφες

έφερνες παραζάλη

αρώματα από γιασεμιά

στους φράχτες της ψυχής μου..

τώρα ετράνεψα πολύ..

γέννες θυμού αναπαύονται μες στις ξερολιθιές

μονάχη περπατώ στα καλντερίμια τους

ζητάω δυνατά κρασιά

τον πόνο της Οικουμένης να μεθύσω..

 

⫷ μέθη της νιότης μ' έθρεφες ⫸  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

 

⫷της του Θεού Σοφίας αι βουλαί⫸

Της του Θεού Σοφίας άλλαι αι βουλαί

κι οι επενδύσεις εις τα γήινα..τα φθαρτά 

ανθρώπων έργα..

ένεκεν γαρ αυτού με έναν τρόπο μαγικό

επένδυσιν δεν έκαμα..δε γλίστρησα 

εις της ζωής..την υλιστικήν της αταξία..

Νάρκισσος δε λαχτάρησα μηδέ

κρίνος βασιλικός να ευδοκιμώ

σε κυβισμένους κήπους...

να φύεμαι η επιθυμία μου..εκεί σε μια γωνιά

με ευωδία γιασεμιού..μιας ταπεινής λεβάντας

νύχτες να κλέβω μυρωδιές..στου κήπου μου..

σ' εκείνο στης καρδιάς μου το παρτέρι..

αύρα ψυχής γλυκά να πνέει μέσα μου

από τα έγκατα..κτερίσματα

σε μπουκαλάκια αρώματα απαλά να αναδύει

και να μυρώνει την αγάπη μου..

κι όταν περνούν από κοντά οι αγαπημένοι μου

στο δροσολόγημα..τις χούφτες ευωδίες να γεμίζω.

Οι δαντελένιοι μου οι άνθρωποι..!!!

ανύποπτα δώρα ακριβά μου κουβαλούν..

ευφωνικές στιγμές..........

με κάνουνε κομμάτι απ' τη ''δαντέλα'' τους..

πίσω από το πέπλο μου..

σκύβουνε..κοιτούνε την ψυχή μου..

Κι εγώ παιδίσκη λες κι απ' την αρχή

σκύβω μαζεύω τη δαντέλλα τους

και τους φορώ επάνω μου..

σαν το μικρό..μαθητικό μου γιακαδάκι..

μέσα στο πλήθος και το βουητό..

μικρόν χωρίον τροβαδούρου

της ενάρετης ζωής των αποσπώ

κρουνός συναισθημάτων οι ψυχές των..

γλυκά που με κυκλώνουνε

σε μια αιθέρια αγκαλιά

η αγάπη τους με θάλπει..με ανθίζει.

⫷ της του Θεού Σοφίας αι βουλαί ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

 

                                        17/9/2021

αφιερωμένο στα λατρεμένα μου Γιάννη - Πάνο - Ηλιάνα)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷γη της Εντροπίας⫸

 

 

Η Γη..η φύση..η ζωή 

ενάλια βάθη των προγόνων μας

οι ακρογωνιαίοι λίθοι μας της συνειδήσεως

εις την ιδανική σου αφορμή να σεργιανούν

στης γης τα πατητήρια

στο σεργιάνι της................

μούστο ζωής μες στα λαγήνια να γιομίζουν
εστέρες και τανίνες για την ζύμωσιν 

στης παλαιότης..στης ωρίμανσης

νέκταρ να μετατρέπουν..οίνον μεθυστικόν..

στης μάνας το σκαφίδι  να ζυμώνουν το ψωμί

με στάχυ γινωμένο... 

Κι όταν Απρίλης θα 'ρχεται

ν' αφήνεις τες τις πεταλούδες να ρουφούν

το νέκταρ των ανθέων και τη γύρη

σαν πεταλούδα όμοια να ρουφάς τον έρωτα

στην πράσινη τη χλόη της απάνω..

τη μυρουδιά απ' το ροδάκινο στα χείλη σου 

να κουβαλείς

το ρίγος της ενάργειας σύντροφος ο πιστός σου.

Μες στην οχλαγωγίαν της ερημίας σου

συνθήματα στα σκλαβοπάζαρα

σε πάπυρους φθαρμένους παλαιούς να ζωγραφίζεις..

τον φόβον δάδα καίουσα να τον σκορπάς

στα μάτια των τυράννων...

μάρτυς να γίνεσαι..το χαμογέλιο σου πηγή

στη Γης των διψασμένων..

Γη της μείζονος Εντροπίας..

των μουσώνων..των κατακλυσμών..

του σκότους έρχεται η εποχή..

εγκυμονούσα φάος γλυκερόν Ομηρικόν

εκ των ρηγμάτων αναδύεται 

η  δράσις του φωτός..

 

⫷ γη της Εντροπίας  ⫸ - Σοφία Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 Εντροπία:
η τάση προς αταξία, αποσύνθεση και αποδιοργάνωση,

 η ροπή προς την εξάντληση της ενέργειας, την παύση της ζωής.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ στων αποχρώσεων την καμπή ⫸

 

Οι αυγινές οι στάλες της βροχής

του Φθινοπώρου έφθασεν μηνύουνε η Ώρα

ένα ξερόφυλλο επιπλέον εις το πέλαο

μαζί τις σκέψεις του Καλοκαιριού

να ταξιδέψει τις επήρε.

κι οι γερανοί τραβούσανε προς το Νοτιά

κι εσύ απόμεινες μονάχη στην ακτή

προσμένοντας για άλλα Καλοκαίρια

κι απόμεινε το όνειρο μισό

ο ήλιος τα ανήλιαγα δεν πρόκανε να δει.

 

Φθινόπωρο..............

στων αποχρώσεων την καμπή

της χρονουπίας και της σέπιας

οι μύχιες οι σκέψεις σου 

φέρνουν στην επιφάνειαν 

τα υπαρξιακά σου αδιέξοδα..

της ουτοπίας την ευάλωτην ψυχή σου

κι ο έρως μας..

ως η παραμυθία της Κλυτίας όριζεν

αιώνια προς τον ήλιο θα κοιτά

θα 'ναι μαζί η ευτυχία και η θύμιση

εσαεί ο τιμωρός μας..

 

Μα θα 'ρθουν πάλι Καλοκαίρια

να το θυμηθείς

οι ηλίανθοι θ' ανθίσουν

και τότες θα στραφώ στον ουρανό

θα 'χω ένα αστέρι μακρινό να σου χαρίσω..

 

⫷ στων αποχρώσεων την καμπή ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ ένθεον Πάθος ⫸

Ο λυρικός μου ο Παράδεισος

χαμένος σε έναν άλλο κόσμο ανίδωτο

κάτω από την σκιάν Σου χρόνους καιροφυλαχτεί

πίνει απ' της ψυχής τα λόγια τα βγαλμένα σου

για της ζωής το δίκιο..της οδύνης ..του αναστεναγμού.

στης προδοσίας του Όρους μου των Ελαιών

της θυμωμένης μου ψυχής γίνεσαι ο καθοδηγητής..

κι όπως στα χέρια μου κρατώ μιαν φωτογραφίαν Σου

στον τόπον της Θυσίας την στερνήν

η εικόνα Σου αργεί να γίνει μνήμη.....

Ένα ποτήρι είσαι δροσερό νερό

στο ξεχασμένο ράφι της ψυχής μου

λυσιμελής ο πόθος μου για σε

τον εαυτό μου τον καλύτερο ανυψώνει

εις την ιδανικήν του την μορφήν

και ο μονόλογός σου εις τ' αυτιά μου

αλάνθαστα ακριβής:

 

''Το τετριμμένον κάλλος το επιφανειακόν

ρίγη δεν φέρνει εις το υποδόρειον κορμί 

σημάδια δεν αφήνει''..

κι αίφνης έγινε θάμα ορατό..

των λόγων Σου ο απόηχος 

με πότισε νερό απ' την πηγή Σου

καθάριος ύμνος εκατήλθε εξ ουρανού

εξαγνισμένη η  αγάπη μου για Σε

εστάλαξεν το ''ένθεον το Πάθος''.

⫷ ένθεον Πάθος ⫸  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ ΙΣΜΑΡΙΔΑ ⫸

Της επίγειας ευτυχίας το παροδικόν

χρόνους το αναζήταα στα πράσινα ακύμαντα νερά της..

της άνθισης και της φθοράς η αντίληψις 

ηγέρθη εντός μου παιδιόθεν πρόωρα σοφή

καθώς εις το χωρίον τον μικρόν

το πένθος ήτανε καθολικόν

και οι καμπάνες γοερά το διαλαλούσαν.

 Η απογοήτευσις τσίμπημα έχιδνας 

δηλητηριώδες απειλόν..

κι ελπίδος ο απόηχος τα βάτα κι οι μυρτιές της..

κι απ' την βαθείαν την άβυσσον όπου βουλιμικά 

μας καταπίνει ασυμπόνευτα

μονάχα εις τα δικά της τα γαλήνια τα νερά

τόπος συνάντησης και αναψύξεως

η λίμνη ΙΣΜΑΡΙΔΑ.

Τάχατες να 'χει μνήμη η ψυχή 

θυμάται την υπόσχεση που μου 'δωσες

η μέρα ήτανε εξόχως λαμπερή

είχανε στήσει τα νεροχελείδονα γύρω τρελλό χορό

καθώς και η ευφραίνουσα ψυχή μας..

πως δε θα χωριστούμε εμείς ποτές

αντάμα θα βαδίζουν οι ψυχές μας...

τώρα μονάχη μες στις καλαμιές

τα λόγια σου γυρεύω στα νερά

κρατώ σφιχτά 

τον μαλαχίτη απ' τις όχθες που μου χάρισες

πάντα εκεί..νοσταλγικά επιστρέφω..

 

⫷ ΙΣΜΑΡΙΔΑ ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,