⫷ μέθη της νιότης μ' έθρεφες⫸

 

Χιλιάδες χρόνια με φωτιές..μ' εγκλήματα

κι εσύ μου λες 

στιχάκια για τραγούδια να σου γράψω

τις νύχτες πριν μερώσει αλείφω τις πληγές

παίρνω την ουτοπία μου αγκαλιά

και πάω να πλαγιάσω...

Χρόνους πολλούς αφήνομουν

στης νιότης μου τη μέθη

εδήλωνα του ονείρου εραστής

απ' το κρασί της έπινα τα βράδια μου

το μέρωμα στις πικραλίθρες της ζωής

τα μεθυσμένα μου όνειρα

εγιάτρευα..άφθαστα εκυνηγούσα.

 

Μέθη της νιότης μ' έθρεφες

έφερνες παραζάλη

αρώματα από γιασεμιά

στους φράχτες της ψυχής μου..

τώρα ετράνεψα πολύ..

γέννες θυμού αναπαύονται μες στις ξερολιθιές

μονάχη περπατώ στα καλντερίμια τους

ζητάω δυνατά κρασιά

τον πόνο της Οικουμένης να μεθύσω..

 

⫷ μέθη της νιότης μ' έθρεφες ⫸  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,