⫷ ζώντας εις το λυκόφως το στερνόν⫸

Ζώντας εις το λυκόφως το στερνόν

μίαν ευκαιρίαν δεύτερην εκέρδισα εις την ζωήν

άνοιξα έναν πόλεμο άγνωρο ως τα τότε για εμέ

αυτόν με την ψυχή μου.

Συλλογισμοί με βύθισαν στο φρέαρ της αληθινής ζωής

με καταπόντισαν στον πιο βαθύ βυθό της

λυτρωτικά εσκέφθην μίαν χαραυγήν

το φωτεινό σου μονοπάτι αν θες να βρεις

στο σταυροδρόμι μην χαθείς

μη σε τυφλώσουνε οι προβολείς

αν βούλεσαι τη σκόνη να ξεπλύνεις..

Ο καθένας χτίζει τον δικό του κόσμο τον μοναδικόν

και ζει μέσα σ' αυτόν..

βρίσκει έναν τρόπο να αρνεύει την ψυχή

έχουνε κι οι ψυχές ιδιωτικές..προσωπικές επιθυμίες

η δική σου επιθυμία δεν κουμπώνει στην κουμπότρυπα

της ειδικής..της ιδικής μου επιθυμίας

μονάχα σαν η αγάπη και ο έρωτας μας ανταριάζουνε

ίσως να γίνει ένας τόπος μας κοινός

να κατοικήσει η γαλήνη του Θεού εις τα εσώψυχα εντός

ίσως ν' ανέβουμε μαζί τη σκάλα του ανθρώπου..

Να ξέρεις το..δεν το 'χω μυστικό

κάθε που νυχτώνει οι σκέψεις μου

 γλυκά με τυραγνούνε βασανιστικά

ίσως να φταίει η ώρα του λυκόφωτος

την ενηλικίωσιν π' αρνείται στα ναυάγια

που κουβαλώ χρωματιστά μες στην ψυχή μου..

 

⫷ ζώντας εις το λυκόφως το στερνόν⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν 

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ την εποχή των υακίνθων επιστρέφεις⫸

Ίσως ετούτη μου η αγάπη για μοσχοβολιές

των υακίνθων..των λευκών των γιασεμιών

να στάθηκε η αφορμή

να μ' έκανε ν' αρωματίσω τη ζωή

να αγαπήσω εσένα..

στην κολυμβήθρα τους ελούσθηκα

επότισε το δέρμα μου

ποτίσαν την ψυχή μου..

Ώσπου τα χρόνια άλλαξαν

τα 'χατες έφταιγε ο ζέφυρος

για τάχα οι Σειρήνες της οράσεως

την πλάνη μου π' εσίμωναν με βία νοσταλγική

κι εφύτευαν στα μάτια μου βλαστούς

κονδύλους υακίνθων?

Με το πηδάλιο της θύμησης..πάντοτε

την εποχή των υακίνθων επιστρέφεις.

Συχνά κάθομαι στο κρεβάτι μου

κοιτώ τους ξεχασμένους μας ανθούς

εις το βάζο εμαράθηκαν

δίπλα η νυφική φωτογραφία που εξεθώριασε

ψάχνω το βλέμμα σου το άυλο

πλανιέμαι πως μου γνέφεις..

στην προσδοκίαν της ανάμνησης 

έρχεσαι ξημερώματα

πλαγιάζεις δίπλα μου στην κλίνη μας

συναίσθημα πρωτόγνωρο στα μέσα μου

κάτι σαν πάθος παλαιόν αναγεννάται

τα ξεχασμένα χάδια σου

με ραίνουν υακίνθους.

 

⫷ την εποχή των υακίνθων επιστρέφεις⫸  - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷Ω Μαγισσάκι, εσύ⫸

Ω Μαγισσάκι, εσύ

τις νύχτες που πετάς

πάνω από θάλασσες 

σκορπάς το θαλασσί

μες τα τεφρά τα βράδια μου

κατέβα φανερώσου

χτύπα με το ραβδάκι σου

φως αμυδρό ρίξε ιλαρό

εις το περβάζι της ψυχής

το σκοτεινό μου...

χτύπα με το ραβδάκι σου

βροχή να στείλουν οι ουρανοί

να ξεπλυθούν λυγμοί που στάζουνε

υγραίνουν την ψυχή μου

τη Μούσα κάλεσε να κατεβεί

με τον αυλό της να ντυθεί

στους ήχους του ακούσματος

εις τον γλυκύν τον λυρισμόν

να πάλλει μέσα μου της νιότης η χαρά

κουλουριασμένη να μη μένει ερπετό

εις τον βυθόν..εις το βαθύ μου το πηγάδι.

 ⫷ Ω Μαγισσάκι, εσύ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ μικρή Κιβωτός⫸

Περπάτησα σε οπωρώνες καρπερούς

γλυκείς καρπούς μ' εφίλεψε η ζωή

προσκύνησα τον έρωτα

λακτίζοντας τ' αγκάθια του

σκαρφάλωσα στο πιο ψηλό κατάρτι μου

κι εκίνησα την Ιθάκη μου να εύρω. 

Πολλά τα θέλω μου στη Γης

μικρή η Κιβωτός μου

μικρός ο χρόνος στη ζωή

και η επικράτεια της ζήσης μου στενή

οι κατηγόριες για όσα δεν εχώρεσα

εμέ δε μου ταιριάζουν...

όποιος επρόκανε ας γίνει ο δικαστής.

Συχνά γυρνώ εις την παλιά μου Κιβωτό

την έχω φυλαγμένη χρόνους στο καρνάγιο

τι κι αν φορές την τσάκισα στα βράχια 

στις φυλαγμένες της αποσκευές

βρίσκω τα  θάμνα μου τα χλοερά

εκεί που εκρυψα σπόρους για τη ζωή

χάνομαι στις σελίδες που εφύλαξα στο ημερολόγιο 

στο φινιστρίνι στη μικρή μου Κιβωτό..

ένα ημερολόγιο που εκατέγραψε

την μικρή μου την Οδύσσεια

την Ραψωδίαν την δική μου ως εδώ.

 

⫷ μικρή Κιβωτός⫸  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ το βαλς του ουρανού ⫸

Μία λευκή σκια

σαν άσπρο παγωμένο χιόνι

και ένας άνεμος νοτιοδυτικός 

μυρίζοντας βροχή

τινάζοντας τα φύλλα τα νεκρά

πριν απ' την άρπα την ουράνια

που έφτανε ως το περβάζι της

την ψυχή της τρεμουλιάσαν παρασταίνοντας..

πως το όνειρο εζούσε στον καθρέφτη της

πως εξεκόλλησαν τα μάτια της 

από το βάλτο του θανάτου..

 

το βαλς του ουρανού ανεμοστρόβιλος

σε πέλαγα ξανά την εταξίδεψε

είτανε φαίνεται ο καιρός

τρεμούλιαζαν τ' αστέρια πα στον ουρανό

τρεμούλιαζε και το δικό του αστέρι.

Ήταν ετούτη μία θύμηση νυχτερινή

παιχνίδι του μυαλού

κι έπειτα τίποτα

νεκρός να φεύγει και να χάνεται.

 

⫷ το βαλς του ουρανού ⫸  - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ ''Θεατράκι'' - καφέ εν Πάτραις ⫸

φωτο: Σοφία Θεοδοσιάδη

 

 

 

 

 

 

Πίσω από παράθυρα που βλέπουνε στη θάλασσα

οι ποιητές του δρόμου

ανάμεσα από κούπες με εσπρέσσο με βαρείς γλυκούς

ρίμες σκαρώνουνε για μαντινάδες για τον έρωτα

το χρώμα της αγάπης αναζητούν σε μυρωδιές

ταξίδια σχεδιάζουνε..ψάχνουνε για λιμάνια

Κι έτσι όπως κάθεσαι κι εσύ ξένη ανάμεσα σε ξένους

στο Θεατράκι εν Πάτραις στο καφέ στο παρ' αθίν αλός

σε πήρε η 'αχνα του καφέ..

στη μυρωδιά της θύμησης αφέθης

και μια καρέκλα αδειανή έφερε τη σκιά του

και ένα δάκρυ σου αλμυρό εκύλησε στο μάγουλο

στων αναμνήσεων τη βροχή

εμούσκεψε η ψυχή σου.

 

 ⫷  ''Θεατράκι'' - καφέ εν Πάτραις 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷λυχνάρια που εσβήστηκαν τα μάτια σου⫸

Λυχνάρια που εσβήστηκαν τα μάτια σου

τις νύχτες  μου εφώτιζαν στους άγριους Χειμώνες

μανία τ' ανέμου τα έσυρε στα άδυτα βαθειά

νέος Χειμώνας σεργιανάει στο περβάζι μου

τόσο μακρινό το βλέμμα σου 

που και τη μνήμη χάνω.

Δε με φοβίζουν τα Φθινόπωρα

οι παγεροί που έρχονται Χειμώνες

αγάπη σαν κλαδεύω τα πρωινά

στο συναπάντημα ανοίγουνε οι κάλυκες

ανθούνε τα μπουμπούκια.. 

είναι όμορφο που οι ψυχές

στις μυρωδιές τους συναντιούνται !!!

μα είναι αβάσταχτο να καρτερώ 

το βλέμμα το ζεστό σου..

 ⫷λυχνάρια που εσβήστηκαν τα μάτια σου⫸  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,