⫷ την εποχή των υακίνθων επιστρέφεις⫸

Ίσως ετούτη μου η αγάπη για μοσχοβολιές

των υακίνθων..των λευκών των γιασεμιών

να στάθηκε η αφορμή

να μ' έκανε ν' αρωματίσω τη ζωή

να αγαπήσω εσένα..

στην κολυμβήθρα τους ελούσθηκα

επότισε το δέρμα μου

ποτίσαν την ψυχή μου..

Ώσπου τα χρόνια άλλαξαν

τα 'χατες έφταιγε ο ζέφυρος

για τάχα οι Σειρήνες της οράσεως

την πλάνη μου π' εσίμωναν με βία νοσταλγική

κι εφύτευαν στα μάτια μου βλαστούς

κονδύλους υακίνθων?

Με το πηδάλιο της θύμησης..πάντοτε

την εποχή των υακίνθων επιστρέφεις.

Συχνά κάθομαι στο κρεβάτι μου

κοιτώ τους ξεχασμένους μας ανθούς

εις το βάζο εμαράθηκαν

δίπλα η νυφική φωτογραφία που εξεθώριασε

ψάχνω το βλέμμα σου το άυλο

πλανιέμαι πως μου γνέφεις..

στην προσδοκίαν της ανάμνησης 

έρχεσαι ξημερώματα

πλαγιάζεις δίπλα μου στην κλίνη μας

συναίσθημα πρωτόγνωρο στα μέσα μου

κάτι σαν πάθος παλαιόν αναγεννάται

τα ξεχασμένα χάδια σου

με ραίνουν υακίνθους.

 

⫷ την εποχή των υακίνθων επιστρέφεις⫸  - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,